Nog nooit verteld: ‘Mijn man en dochter zijn zó close, dat is soms slikken’

“Vorig maand was ik een paar dagen met een vriendin naar Ameland. Toen ik naar huis reed, verheugde ik me op het weerzien met mijn man en dochter. Maar ik was nog niet binnen of ik voelde me alweer buitengesloten. Die dag – een zondag, normaal gesproken is Rozemarijn dan de hort op met vriendinnen – hadden ze samen een seriemarathon gehouden. De woonkamer stond vol lege glazen en chipsbakjes. Hoewel mijn man mijn lievelingseten had bereid, was er aan tafel weinig belangstelling voor wat ik te vertellen had; ze waren alleen maar bezig met hun actieheld. Toen ik na afloop de trap op liep om mijn tas uit te pakken en zag hoe zij tegen elkaar aan kropen voor de tv, overviel me het eenzame gevoel dat ik vaker heb."

'Soms dacht ik wel: jammer dat ik alleen jongens heb'

"Zo close als mijn man en dochter met elkaar zijn, ben ik niet met haar. En dat had ik me heel anders voorgesteld. Mijn man Alex en ik zijn elkaars jeugdliefde. We trouwden toen we vijfentwintig waren, kort erna kregen we een zoon. Toen ik een paar jaar later opnieuw zwanger raakte, hoopte ik stiekem op een dochter. Ik ben opgegroeid tussen vier broers en het leek me zo leuk om mezelf in een meisje te herkennen. Maar we kregen opnieuw een zoon. Alex vond ons gezin toen compleet."

"Ik was het daarmee eens, twee is gewoon makkelijker dan drie. Maar soms dacht ik wel: jammer dat ik alleen jongens heb. Mijn beste vriendin had een dochtertje dat een kopietje was van haar, en als ik ze samen zag, met dezelfde kleding en dezelfde staartjes, dan smolt ik. Evengoed had ik vrede met ons gezin. Tot ik richting de veertig begon te gaan. De jongens werden tieners, hadden mij steeds minder nodig. Alex ging op in zijn werk en ik wist dat hij blij was dat we steeds vrijer waren in ons doen en laten. Maar bij mij onderstond een niet te onderdrukken verlangen naar nóg een baby."

Lees ook:

Nog nooit verteld: ‘Al vóór haar overlijden was ik verliefd op haar man’

Alleen de lusten

"Ik was al gestopt met de pil toen ik het Alex opbiechtte. Hij reageerde heftig en raakte me met geen vinger meer aan. We waren een halfjaar en heel wat huilbuien verder toen tot hem doordrong dat het me menens was. En uiteindelijk gaf hij toe. Vooral omdat ik beloofde de grootste zorg om me te nemen. Hij zou ’s nachts niet hoeven opstaan, hoefde niet minder te gaan werken en ik verwachtte ook niet dat hij zijn hobby’s op zou geven. Ik was het die er zou zijn voor het kleintje; voor hem alleen de lusten, niet de lasten."

"Het duurde nog twee jaar voordat het raak was. Ik had het al bijna opgegeven, tot ik aan mijn borsten merkte dat ik zwanger was. Wat was ik blij! En toen bleek dat het een meisje zou worden, was ik euforisch. In mijn eentje heb ik de kinderkamer fuchsia geschilderd, ik ging volledig los."

Een vreemde en eenzame zwangerschap

"Het was een vreemde en wat eenzame zwangerschap. Alex was weinig betrokken en ook onze jongens hadden amper belangstelling. Toch vertrouwde ik erop dat het wel goed zou komen. En dat was ook zo. De jongens, op dat moment veertien en zestien, waren op slag verliefd toen ze hun zusje zagen, net als Alex. Ja, Rozemarijn hoorde er direct helemaal bij. Maar de praktische zorg kwam inderdaad op mij neer, zoals we afgesproken hadden. Dat deed ik met liefde, heel veel liefde. Maar zwaar was het wel. De gebroken nachten vond ik haast niet te doen, ik was veel minder flexibel dan toen ik jong was."

"Alex had daar geen last van, die sliep het eerste jaar in de logeerkamer. Als ik aan het eind van de dag afgepeigerd op de bank hing, kwam hij fris uit zijn werk. En ging nog even leuk met Rozemarijn spelen. Toen werd de toon al gezet: ik was de verzorger, de opvoeder; hij de leuke, lollige vader bij wie alles kon. Als Rozemarijn hem zag, brak er een lach op haar snoetje door die ze speciaal voor hem bewaarde."

Dochter en man zijn bijna té close

"Hoe ouder ze werd, hoe meer ze naar haar vader trok. Ze ontwikkelde zich tot een echt vaderskindje. Dat het liefst bij hem op schoot zat en de mooiste tekeningen aan hem overhandigde. Dat in het weekend niets liever deed dat met hem de natuur intrekken, vogels spotten. Dat vond ze veel leuker dan knutselen of winkelen met mij. Nu klikken zij en Alex qua karakter ook beter. Mijn zoons, die allang uit huis zijn, lijken op mij, met hen kon ik lezen en schrijven."

"Met Rozemarijn is dat anders, we zitten niet altijd op dezelfde golflengte en kunnen elkaar zelfs flink op de zenuwen werken. Natuurlijk houdt ze van mij, dat weet ik: net zoals ik voor haar door het vuur ga, zou ze dat ook voor mij doen. Maar toch: haar vader is haar held. Dat was al zo toen ze klein was en nu ze in de puberteit zit, wordt dat nog duidelijker. Mij geeft ze regelmatig een grote mond. Haar vader niet, die kan niets verkeerd doen."

Aan een half woord genoeg

"En de lol die zij kunnen hebben samen. Ze hebben aan een half woord genoeg, liggen dubbel om dingen waar ik de humor niet van inzie .Begrijp me goed: ik gun het ze, dat ze zo’n goede band hebben, want ik hou zielsveel van hen allebei. Toch is het ook weleens slikken. Want ik zou het mezelf óók zo gunnen, om zo’n sterke band te hebben met een dochter. Ik had me dit allemaal heel anders voorgesteld. Na alles wat ik vroeger in mijn eentje heb moeten doen voor haar, dacht ik dat Rozemarijn echt míjn kind zou worden. Dat wij onafscheidelijk zouden worden, een bondje zouden vormen tegen de anderen, ja, wellicht zelfs tegen haar vader."

"Nu blijkt maar weer dat je zoiets niet af kunt dwingen, wat je er ook voor doet. Je kind heeft echt zijn eigen persoonlijkheid en maakt zijn of haar eigen keuzes. Maar ach, hoe wrang dit soms ook voelt, ik zou alles toch precies zo overdoen. Rozemarijn maakt ons gezin compleet en ik zou haar nooit willen missen.”

Tekst | Lydia van der Weide

Beeld | Getty Images