Nog nooit verteld: ‘Mijn kersverse vrouw heeft vaginisme’

“Meestal zit ik er totaal niet mee dat niemand om mij heen weet waar Silvie en ik mee kampen. Ons seksleven is iets tussen ons, daar heeft een ander niets mee te maken, vind ik. Maar afgelopen zondag, na het voetballen, werden er weer eens harde grappen gemaakt. Ik had niet best gespeeld en mijn maten meenden dat ik het de nacht ervoor te bont had gemaakt met mijn kersverse echtgenote. ‘Ik hoop dat je daar beter wist te mikken, Tom,’ riep een van hen. Iedereen bulderde van het lachen. Bij mij schoten de tranen in mijn ogen. Met een verbeten: ‘Ach, houd toch je kop,’ ben ik weggelopen. Buiten heb ik als een jongen staan janken. Van frustratie en eenzaamheid. Misschien moet ik toch eens een goede vriend in vertrouwen nemen over waar Silvie en ik zo mee worstelen. Ik denk dat ik een uitlaatklep nodig heb, anders blijven dit soort stomme grappen mij enorm raken.”

In tranen

“Silvie en ik kennen elkaar drie jaar. We zijn onlangs vol overtuiging getrouwd. Zij is de liefde van mijn leven en ook de vrouw in wie ik de moeder van mijn kinderen zie. Nu we getrouwd zijn, speelt die wens sterker op en daarmee ook ons probleem. Silvie heeft vaginisme. Door onbewuste spanningen trekt ze haar vagina zo strak aan dat er haast niets, nog geen vinger of tampon, naar binnen kan. Laat staan mijn penis. Ze vertelde mij dit toen we tweeënhalve maand samen waren. In tranen. Al die tijd hadden we nog nooit echt gevreeën. Zij had aangegeven dat ze graag rustig aan wilde doen en ik vond dat prima. Nee, ik voelde me niet bekocht toen ze vertelde dat ze dit alleen had gezegd omdat ze haar probleem niet durfde op te biechten. Ik was vanaf het eerste moment stapelverliefd op haar geweest en ik wilde haar, no matter what. Ik vond het wel erg jammer dat zij er al die tijd zo mee had gezeten; ze was bang dat ik haar in de steek zou laten als ik het hoorde. Dat heb ik niet eens overwogen. Ik moet wel toegeven dat ik op dat moment nog niet besefte hoe heftig haar probleem was. Wat ze vertelde – dat het niet iets lichamelijks was, maar iets psychisch, dat het volgens een seksuoloog met geduld en liefde goed op te lossen moest zijn – gaf mij moed. Ergens vond ik het ook wel bijzonder dat ze nog nooit echte seks met een man had gehad en dat ik dus haar eerste zou worden. Ik vertrouwde erop dat ik haar mettertijd genoeg op haar gemak zou kunnen stellen dat het wél zou lukken. En tot die tijd konden we toch op andere manieren vrijen? Meer bleek er niet in te zitten, de afgelopen jaren. We hebben het vaak geprobeerd, maar het gaat gewoon niet. Alles hebben we eraan gedaan, van een zelfbedachte therapie met eerst eindeloos masseren om haar te ontspannen en liters glijmiddel gebruiken tot oefeningen van de seksuoloog, maar de vagina van Silvie zit potdicht."

Onromantisch

“Een half jaar geleden hebben we besloten het er voorlopig bij te laten. Silvie raakte depressief van alle mislukte pogingen. Om haar uit die put te halen – én omdat ik het zelf met heel mijn hart wilde – heb ik haar ten huwelijk gevraagd. Ik wilde haar duidelijk maken dat ik haar hierom nooit in de steek zou laten, sterker nog: dat ik bereid was om mij aan haar te binden, al was penetratie dan nog nooit gelukt. Vanaf dat moment waren we druk met de voorbereidingen van onze bruiloft en raakte haar vaginisme gelukkig op de achtergrond. Vrijen bleven we wel gewoon doen en we zijn zo inventief dat het heerlijk is in bed. Ik kan oprecht zeggen dat ik nooit betere seks heb gehad met een vrouw dan met Silvie. Er is zo veel liefde tussen ons, zo veel openheid. Toch zou ik liegen als ik beweerde dat ik niets mis. Ik zou heel graag bij Silvia naar binnen gaan. Haar dan in haar ogen kijken en mij compleet verbonden voelen met haar. Dichterbij kun je niet komen. Dat ontbreekt nu toch. Als het niet anders kan, zal ik accepteren dat het er nooit van zal komen. Maar ik blijf hoop houden en wil Silvie binnenkort voorstellen nog eens een andere seksuoloog te bezoeken.

‘Soms ben ik moe van de begripvolle man uithangen’

Ook omdat kinderen lonken sinds we zijn getrouwd. Ik wil ze graag, Silvie ook. In theorie zou dat kunnen, ook zonder penetratie. We kunnen mijn zaad opvangen en dat met een smal spuitje – met een breedte van een potlood, zover zijn we nu wel, dat dat lukt – bij Silvie naar binnen brengen. Voor Silvie is dat een goede oplossing. Voor mij in uiterste nood ook, maar ik vind het wel erg onromantisch. Ik had mij de verwekking van mijn zoon of dochter toch anders voorgesteld. Als ik hier met Silvia over praat, moet ik uiterst behoedzaam zijn met mijn woordkeuze. Ik wil haar geen pijn doen, ik wil haar niet onder druk zetten en al helemaal niet het gevoel geven dat ze tekortschiet. En echt: ik heb voor haar gekozen in de wetenschap dat het misschien nooit goed komt en daar sta ik volledig achter. Maar soms ben ik moe van altijd maar de begripvolle man uithangen. Ik heb ook mijn eigen emoties en het is niet makkelijk die weg te drukken. Dat merkte ik zondag dus, bij die grap over dat raakschieten. Mijn zenuwen liggen bloot, één foute opmerkingen en ik ben in tranen. Dat is niet oké. Het lijkt me verstandig om professionele hulp te gaan zoeken of een vriend in vertrouwen te nemen, al zal Silvie dat laatste vervelend vinden. In haar omgeving is er ook niemand die weet van haar probleem. Ze schaamt zich te veel, in deze wereld waar alles om seks draait en iedereen het met het grootste gemak met iedereen lijkt te doen – zo voelt het voor haar althans. Maar ik geloof dat het tijd is voor meer openheid. Want dit probleem is te groot om enkel met z’n tweeën te dragen.”

interview: lydia van der weide

De namen in deze tekst zijn vanwege privacyredenen gefingeerd. Ook (anoniem) een geheim delen? Er wordt integer en vertrouwelijk met je bericht omgegaan. Mail naar Lydia van der Weide: redactie@margriet.nl.

Dit verhaal komt uit Margriet 04/2017 en ligt nu in de winkel!

Lees ook:

Nog nooit verteld: ‘Ik ben verlaten voor een oudere vrouw’

Nog nooit verteld: ‘Door een familieruzie vier ik kerst wéér alleen’

Nog nooit verteld: ‘Ik voel me afgedankt door mijn kleinkinderen’

Nog nooit verteld: ‘Ik heb mijn buurjongen ontmaagd’

Artikelen van Margriet.nl ontvangen in je mailbox? Schrijf je in op Margriet.nl/nieuwsbrief