Nog nooit verteld: ‘In ons bed zat een andere vrouw op mijn man’

“Nooit zal ik iemand over dat moment vertellen. Het was het pijnlijkste en vernederendste wat ik in mijn leven heb meegemaakt. Het beeld van wat ik toen zag heeft zich vastgezet in mijn geheugen. En toch, tóch ben ik blij dat het is gebeurd. Het heeft alles in één klap duidelijk gemaakt. En mij een lijdensweg vol valse hoop bespaard."

Uit elkaar gegroeid?

"Jan gedroeg zich al een halfjaar eigenaardig. Hij is nooit een prater geweest, maar nu was hij wel erg stil. Ik had het gevoel dat hij me uit de weg ging. Samen tv-kijken deden we bijna niet meer, laat staan uit eten gaan. In het begin maakte ik me nog geen zorgen. In een huwelijk van meer dan dertig jaar heb je nu eenmaal pieken en dalen. Ik had weleens eerder gedacht: groeien we niet uit elkaar? Bijvoorbeeld in de periode dat we problemen hadden met onze zoon, toen een puber, en Jan en ik daar heel anders op reageerden. Ook deelden we weinig in de periode dat ik druk was met het opzetten van een webwinkel. Jan toonde toen weinig belangstelling en ik voelde me geregeld eenzaam. Tot Jan minder ging werken en ik begreep dat zijn gebrek aan interesse vooral te maken had gehad met zijn werkdruk."

Zijn telefoon controleren

"Ik ging er dan ook nu weer van uit dat het de omstandigheden waren waardoor we niet zo close waren. De zomervakantie stond voor de deur en als we samen iets leuks zouden doen, kwam alles vast weer goed. Een paar dagen voordat we zouden gaan eilandhoppen in Griekenland, ontdekte ik lippenstift op de kraag van Jans overhemd. Gealarmeerd stond ik ’s nachts op om in zijn telefoon te kijken. Ik voelde me diep schuldig toen ik in de badkamer door zijn berichten scrolde. Natuurlijk zou ik niets vinden, hoe kon ik dat denken?”

Affaire

“Maar ik vond wél wat. Een hele sliert berichten van Dirk. Die naam had ik vaker gehoord, het was een collega met wie hij geregeld meetings had in de avond of in het weekend. De inhoud van de berichten ging echter allesbehalve over werk. En dat Dirk eigenlijk een vrouw was, ontdekte ik door de nietsverhullende foto’s die zij mijn man stuurde. Ze was jonger dan ik, wat me extra stak. Ik heb Jan wakker geschud en hem geconfronteerd met wat ik had ontdekt. Eerst werd hij nog boos ook, omdat dat ik in zijn mobiel had gekeken. Toen kon hij niets anders dan zijn affaire toegeven. Maar het stelde niets voor, echt niet. Vooruit, het leek heel wat, dat gaf hij toe, maar dat kwam omdat zij verliefd op hem was en hij dat wel vleiend vond. Maar zelf had hij geen gevoelens voor haar. Hij snapte ook niet hoe dit had kunnen gebeuren. Een midlifecrisis misschien? Hij had er verschrikkelijk veel spijt van en smeekte me hem te vergeven.”

Artikelen van Margriet ontvangen in je mailbox? Schrijf je in op margriet.nl/nieuwsbrief.

'Ik moest hem maar weer vertrouwen'

“We zijn gewoon op vakantie gegaan maar o, wat voelde ik me ellendig. Het bleek dat zijn verhouding al maanden speelde. Dat hij me zo meedogenloos had bedrogen en voorgelogen kon ik bijna niet geloven. Het werd een verschrikkelijke vakantie, met een hoop tranen. Jan bleek al snel genoeg te hebben van de rol van ‘slechterik’ en zei dat ik moest kiezen: óf ik moest hem weer vertrouwen óf we konden beter uit elkaar gaan. Hij legde alles bij mij en dat vond ik heel oneerlijk. Dat hij vaak wegliep als we weer eens ruzie hadden, mét zijn mobiel, hielp niet. Ik was bang dat hij zijn minnares zou bellen, al bezwoer Jan op alles dat hem lief was dat het contact verbroken was."

'Hij speelde de onschuld zelve'

"Bij thuiskomst besloten we in relatietherapie te gaan omdat het duidelijk was dat we hier niet alleen uitkwamen. Bij de psycholoog hing Jan de zielenpiet uit. Hij had het over ‘één foutje’ in ons hele huwelijk, ‘dat hij een man was met testosteron,’ enzovoort. Tot mijn opluchting wees de therapeut hem erop dat als hij met mij verder wilde, hij verantwoordelijkheid moest nemen voor wat hij had aangericht. Jan zat erbij als een mokkend kind. Ook tegen de therapeut ontkende hij dat hij nog contact had met zijn minnares.‘Zo dom ben ik toch niet,’ zei hij boos. In de put besloten we de sessie. Twee weken later zouden we verder praten."

Met opgeheven hoofd verder

"Het is er niet van gekomen. Een paar dagen later kwam ik onverwacht vroeger thuis dan normaal. Ik had Jan daar niet over ingelicht; waarom ook, hij zou op zijn werk zijn. In onze woonkamer zag ik een spoor van kleren. Met bonzend hart en hevig trillend liep ik de trap op. Onze slaapkamerdeur stond op een kier. Zachtjes liep ik erheen. Hoe bang ik ook was, ik móést het weten. Daar zag ik een vrouw boven op Jan zitten. Beiden gingen ze op in wat ze deden, mij zagen ze niet. Ik heb verstijfd staan kijken – drie seconden of drie minuten, ik heb geen idee. Toen heb ik me omgedraaid, ben naar mijn auto gelopen en weggereden. Op een parkeerplaats heb ik uren zitten huilen.

Maar die avond heb ik met droge ogen aangekondigd dat ik wilde scheiden. ‘Ik besef dat ik niet meer van je hou,’ herhaalde ik steeds. Dat wás ook zo – dat beeld van hem met die ander had al mijn liefde om zeep geholpen. Ik wist dat het nooit meer goed zou komen. En liever dan de gekwetste, bedrogen vrouw zijn, wilde ik de eer aan mezelf houden. Zo kon ik in elk geval met opgeheven hoofd verder."

Sterk gevoel

"Daar ben ik tot op de dag van vandaag blij mee. Het heeft ervoor gezorgd dat ik mijn zelfrespect kon behouden. Jan is nog heel ver gegaan om mij terug te winnen, niet beseffend dat hij geen enkele kans meer maakte. Dat gaf mij een sterk gevoel. Een gevoel van wraak ook, wat ik nodig had om mijn leven weer op te bouwen. Evengoed blijft het verschrikkelijk dat ons goede huwelijk op deze manier is vernietigd. Mijn vertrouwen in mannen is erg beschadigd en dat neem ik Jan nog altijd kwalijk.”

Interview | Lydia van der Weide

Beeld | iStock

De namen in deze tekst zijn vanwege privacyredenen gefingeerd. Ook (anoniem) een geheim delen? Er wordt integer en vertrouwelijk met je bericht omgegaan. Mail naar Lydia van der Weide: redactie@margriet.nl.

Dit interview stond in Margriet 2018-29/30.