Nog nooit verteld: ‘Ik wist niet zeker wie de vader was’

“Het was mijn vriend Pim die vermoedde dat ik zwanger was. Het viel hem op dat ik anders reageerde als hij mijn borsten aanraakte. Deden ze soms zeer? Ik klaagde ook over vermoeidheid. Net zoals bij mijn twee vorige zwangerschappen. Zou het niet verstandig zijn om een test te doen, gewoon voor de zekerheid? Ik wuifde zijn woorden weg. Ik slikte de pil, dus ik kon helemaal niet zwanger zijn. Mijn borsten waren vaker gevoelig, daar kon ik geen pijl op trekken. En die vermoeidheid: ik had vast een griepje onder de leden. Toen ik na drie weken nog niet was opgeknapt, kocht Pim zelf een test. ‘Check het nou maar,’ drong hij aan. Ik bleef lang in de badkamer. Zo lang, dat Pim kwam aankloppen met de vraag of het wel ging. Ik zat verslagen op de wc-bril. Mijn vriend had toch gelijk gehad. En daar was ik volledig door van de kaart. Niet alleen omdat ons gezin met twee kinderen wel compleet was. Maar vooral omdat ik niet helemaal zeker wist of Pim wel de verwekker was. Een paar maanden eerder had ik een slippertje gemaakt. Terwijl trouw heel belangrijk voor me is en ik nooit had verwacht dat ik zoiets zou kunnen doen. Ik had er ook geen enkele reden toe: ik was heel gelukkig met Pim, al negen jaar. Ons seksleven was na al die tijd ook nog prima; we vreeën zeker twee, drie keer per week.”

Artikelen van Margriet.nl ontvangen in je mailbox? Schrijf je in op margriet.nl/nieuwsbrief.

Puur mezelf

“Hoe het dan toch mogelijk was dat ik vreemdging? Ik kan het nog steeds niet verklaren. Het gebeurde tijdens carnaval. Dat vierde ik voor het eerst – en meteen voor het laatst – met een vriendin die naar Brabant was verhuisd. Zij beweerde dat carnaval echt iets voor mij zou zijn. Ik had er niet eens zo veel zin in. Maar de afspraak stond, dus ik vertrok. Ik werd uitgezwaaid door Pim, die het wel zou redden met de kinderen. Mijn vriendin bleek gelijk te hebben, ik vermaakte me uitstekend. Ik genoot van de vrolijke sfeer en de mensen die heel toegankelijk waren. We dansten en ik voelde dat ik dit soort uitspattingen best had gemist nu ik een gezin had. Ik dronk meer dan goed voor me was. En plotseling stond hij daar: een knappe man met donkere ogen en donker haar. Zijn lach zorgde voor vlinders in mijn buik. We raakten aan de praat en het was alsof de laatste tien jaar zomaar werden uitgewist. Ik voelde het gebeuren, maar het kon me niets schelen. Sterker nog: op dat moment wilde ik het juist. Ik wilde even puur mezelf zijn. Geen ‘partner van’, geen ‘moeder van’. Nee, puur en alleen Irene.

Op een gegeven moment stonden we op straat een sigaret te roken – ik was nota bene al jaren gestopt! – en toen zoende hij me. Ik kuste terug. Zomaar, zonder nadenken. En ik liet me meetrekken een straat in, waar hij bleek te wonen. Ik herinner me weinig van zijn huis. Maar des te meer van zijn geur, zijn smaak en zijn warmte. Toen ik terugkwam in het café, had mijn vriendin me niet eens gemist. Ik ben nog uren onbekommerd nagenietend door blijven feesten. De kater kwam de volgende dag pas. En de spijt. Snoeihard, als een hamer. Wat voelde ik me bij thuiskomst opgelaten. Pim was zo lief, hij wilde alles weten. Met mijn halve waarheid voelde ik me een grote bedrieger. Ik ben in bed gekropen met de smoes dat ik me ziek voelde. Daar heb ik lang liggen huilen. Toch lukte het me om het in de weken erna los te laten. Want wat had het nu eigenlijk voorgesteld? Niets, helemaal niets. Het deed niets af aan mijn liefde voor Pim. Integendeel, ik wist alleen maar zekerder dat hij mijn grote liefde is. Het leek me zinloos om er iets over te vertellen. Het zou voor veel onrust zorgen. Nee, beter van niet. Maar nu was ik zwanger. Ondanks de pil. Met de man van carnaval had ik het met condoom gedaan. Maar we waren er slordig mee omgesprongen. Ik hoopte zo dat de duur van mijn zwangerschap duidelijk zou maken dat het van Pim moest zijn. Maar nee, dat was niet zo. Het bleek raak te zijn geweest rondom het weekend van mijn slippertje. Dat het tóch van Pim was, lag voor de hand: wij hadden die avond ervoor nog gevreeën, zónder condoom. Maar dat gaf geen zekerheid. Ik kon er niet omheen: mogelijk droeg ik het kind van mijn slippertje in mij. En daar moest ik maar mee dealen. Een abortus was uitgesloten: Pim wist er immers van, en wat hem betreft was een derde kind van harte welkom. Wat mij betreft ook, voelde ik ondanks mijn angst.”

‘De voortdurende onzekerheid maakte me gek’

Lichte spriethaartjes

“Het is een slopende periode geweest. Soms kon ik mezelf dagen kalmeren met de gedachte dat de kans groter was dat het gewoon van Pim was. Maar op onverwachte momenten drong de paniek er altijd doorheen. Die voortdurende onzekerheid maakte me gek. Ik heb vaak overwogen om het alsnog aan Pim te vertellen. Maar hij was zo onbekommerd blij, verheugde zich zo op dit onverwachte nakomertje, dat ik het niet kon. Ik wilde mijn stress niet op hemoverdragen. Pas als zou blijken dat ons kind donker haar had, terwijl wij allebei blond zijn, zou ik het wel móéten zeggen. Mijn andere twee bevallingen gingen redelijk soepel, de geboorte van onze zoon duurde 22 helse uren. Misschien was dat mijn straf. Maar toen ik hem in mijn armen kreeg, zag ik het meteen: hij had lichte spriethaartjes. Pims neus. Pims mond. Godzijdank. Ik heb gehuild en gehuild, tussen gierende lachbuien door. Alle spanning van de voorgaande maanden kwam eruit. Als kersverse moeder mag je gelukkig net zo gek doen als je wilt, dus niemand vond dat raar. Onze zoon is nu negen. Hij is nog altijd een kopietje van Pim. En mijn oogappel, ik ben zó dol op hem. Wat ben ik blij dat het goed is afgelopen en ons gezin nog altijd intact is.”

Interview | Lydia van der Weide

Beeld | iStock

De namen in deze tekst zijn vanwege privacyredenen gefingeerd. Ook (anoniem) een geheim delen? Er wordt integer en vertrouwelijk met je bericht omgegaan. Mail naar Lydia van der Weide: redactie@margriet.nl.

Dit interview stond in Margriet 2018-09.