Nog nooit verteld: ‘Ik had zo graag oma willen worden’

“Afgelopen weekend had ik afgesproken met een vriendin. Ik had haar al een tijd niet gezien en had er veel zin in. Toch sloeg mijn stemming na een kwartier al om. Ze vertelde me dat ze oma was geworden. Trots haalde ze foto’s tevoorschijn van een prachtig meisjes met pikzwarte haartje en grote, blauwe kijkers. Ze had bij de bevalling mogen zijn, en zou, na het zwangerschapsverlof van haar schoondochter, twee dagen per week gaan oppassen. Ik luisterde naar haar tot mijn kaken gingen pijn deden van mijn geforceerde glimlach. Daarna wisselde ik snel van onderwerp. Ik durfde mijn gevoelens niet te delen, bang dat als ik zou gaan huilen, ik nooit meer kon stoppen. Pas in de auto naar huis liet ik mijn tranen stromen. Van pure jaloezie. Hoewel ik mijn vriendin haar kleinkind niet misgun, zeker niet. Maar ik had zelf ook zo graag oma willen worden."

De mooiste kant van het moederschap

"Dat verlangen heb ik al heel lang. Ik fantaseerde er al over toen mijn oudste zoon, Lars, een jaar oud was. Wat was ik gek op hem; en wat vond ik het pijnlijk dat ik hem minder aandacht kon geven dan ik eigenlijk wilde. Maar mijn man en ik hadden een eigen zaak die aandacht slurpte, daarnaast waren mijn dagen gevuld met en ons huishouden en de mantelzorg voor mijn vader. Dit maakte dat ik moest inleveren op de mooiste kant dat het moederschap: voorlezen, blokken bouwen, wandelen, naar de kinderboerderij gaan..."

"Wie daar wel alle tijd voor had, was mijn schoonmoeder, die geregeld op Lars paste. ‘Wat moet dat heerlijk zijn,’ dacht ik vaak. Bij mijn volgende kind wilde ik het helemaal anders doen. Ik stopte pas met de pil toen ik wist dat ik meer tijd zou hebben, om die reden zitten er vijf jaar tussen de kinderen. Toen was mijn vader overleden en werkte ik nog maar parttime. Helaas liep het anders: toen mijn zoon Ivo een half jaar oud was, ging onze zaak over de kop, kreeg mijn man een depressie en waren mijn dagen opnieuw druk gevuld."

Lees ook:

Nog nooit verteld: ‘Mijn zoon was een spookstudent’

In de knoop met zijn seksuele geaardheid

"Lars en Ivo zijn opgegroeid tot twee fantastische mensen. We hebben een goede band, daarover heb ik niets te klagen. Toch heb ik een dubbel gevoel overgehouden aan hun kindertijd. Hoe mooi die ook was, hij was me wel wat door de vingers geglipt. En dan herinnerde ik me de woorden van mijn schoonmoeder. Zij zei altijd dat oma worden eigenlijk het allerleukste was. Wel de lusten, niet de lasten, onbekommerd in alle rust genieten. Heerlijk leek me dat. Toen de jongens met meisjes thuis begonnen te komen, kon het me dan ook niet snel genoeg gaan. Maar voor beiden liet de ware op zich wachten. Tot mijn oudste Lars was toen vijfentwintig, ging het een tijdje niet zo goed met hem. Ik haalde me al van alles in mijn hoofd. Hij zou toch niet de depressieve aanleg van mijn man hebben geërfd? Hij bleek overhoop te liggen met zijn seksuele geaardheid. Op een dag kwam hij met Stefan thuis, die hij zijn grote liefde noemde. Ik was oprecht blij voor hem, want ik zag dat het klopte: hij had er nog nooit zo gelukkig uitgezien. Ik kon niets anders dan Stefan in mijn hart sluiten."

Kleinkinderen minder vanzelfsprekend

"Dat ik er toch een periode gedeprimeerd van ben geweest, heb ik dit verliefde stel nooit laten merken. Maar het maakte me verdrietig dat kleinkinderen nu veel minder vanzelfsprekend waren. Natuurlijk, het kan nog, je weet nooit hoe het loopt. Maar ik wil er niet op rekenen. Gelukkig had ik Ivo nog, op wie ik nu al mijn hoop vestigde. Dat wist hij wel en hij maakte er regelmatig grapjes over. ‘Je moet nog geduld hebben hoor mam, zei hij dan lachend. Vier jaar geleden vond ook hij de liefde. Ilse, een fijne meid die ik graag mocht. Wat was ik blij toen ze besloten te trouwen. Dat Ilse zei dat ze weinig op had met kinderen, baarde me niet zoveel zorgen. ‘Wacht maar,’ voorspelde ik dan. ‘Je eierstokken gaan nog wel rammelen.'"

Een onverwachtse mededeling

"Inmiddels weet ik dat het niet zal gebeuren. Ilse heeft zich vorig jaar laten steriliseren. Terwijl ze nog maar tweeëndertig is. Mijn mond viel open toen ze dit vertelde, nota bene bij een doodgewone brunch. Dat is toch veel te jong om zo’n grote, definitieve beslissing te maken? Ik kan werkelijk niet begrijpen dat een arts daarmee is ingestemd. Maar ze zei dat ze er heel erg zeker van was. ‘Er zijn al genoeg kinderen in de wereld,’ is haar argument. En: ‘Het is slecht voor het milieu.’ Ik snap het niet: daar laat je je leven toch niet door bepalen?"

"Ivo zat er verslagen bij toen Ilse het vertelde. Hij zei dat hij het met zijn vrouw eens was, dat dit hun gezamenlijke keuze was. Maar dat hij het heel naar vond om mij zo teleur te stellen. Hij weet dat ik zó graag oma had willen worden. Ik moest vreselijk huilen en het is dat mijn man erbij was, anders was het uitgelopen op een ruzie."

Afscheid nemen van de droom oma willen worden

"Uiteindelijk is het uitgepraat – want natuurlijk, het is uiteindelijk toch hun leven, hun keuze. En onze goede band staat voor mij voorop. Maar ik ben de klap nog steeds niet te boven. Het doet zo’n pijn om afscheid te moeten nemen van mijn droom over een klein wezentjes dat mij oma noemt. Over eindeloos knuffelen en verwennen. Ik had er alles voor over gehad, dolgraag voor gratis kinderopvang gezorgd, en het voelt oneerlijk dat me dat niet gegund is. Natuurlijk, ik weet het: er zijn ergere dingen. En toch doet het me nog steeds veel pijn. En het heeft mijn gevoelens jegens Ilse ook veranderd, soms kost het me moeite om aardig te doen. Ergens heb ik zelfs een stille hoop dat haar huwelijk met mijn zoon misloopt. Dat vind ik rot, maar het is sterker dan mezelf. Ik kan gewoon nog geen afscheid nemen van mijn droom.”

Tekst | Lydia van der Weide

Beeld | Getty Images