Nog nooit verteld: ‘Ik bedroog haar tijdens de zwangerschap’

“Soms denk ik erover om het Annika te vertellen. Het voelt fout om iets voor haar te verzwijgen. Maar als ik haar helemaal happy zie zitten met Storm, ons zoontje, en ze liefdevol naar mij opkijkt, krijg ik het gewoon niet over mijn lippen. Ik zou al haar geluk verscheuren en ik wil haar die pijn niet aandoen. De enige vriend die alles weet, noemt me laf. Hij zegt dat ik gewoon bang ben om de gevolgen te dragen voor wat ik heb gedaan. Ik ben het daar niet mee eens. Ik draag liever mijn eigen schuldgevoel – en echt, dat valt niet mee – in plaats van dat ik zo nodig een schoon geweten wil hebben en haar de ellende bezorg. Bovendien: het stelde in wezen zo weinig voor, die paar keer dat ik mijn vriendin heb bedrogen tijdens haar zwangerschap. Van twee meiden weet ik de naam niet eens meer. Geen van allen heb ik nog een keer gezien. Ze zijn het echt niet waard om Annika slapeloze nachten te bezorgen.

Je hoort vaker dat mannen vreemdgaan als hun vrouw zwanger is. Ik had nooit gedacht dat ik het zou doen. Ik ben zo trouw als een hond, altijd al geweest. Ik heb losbandige jaren gehad toen ik studeerde, maar zei toen ook eerlijk dat ik mij niet wilde binden. De paar keer dat ik wel een relatie begon, stond ik daar serieus in. Wanneer ik toch te veel naar andere vrouwen begon te kijken, maakte ik het uit, simpel. Want dan zat het dus niet diep genoeg.”

‘Toen Annika zwanger bleek reageerde ik blij maar mijn maag verkrampte’

Geen vaderfiguur

“Met Annika was het anders dan met iedereen voor haar. Ik was ziekmakend verliefd en voor het eerst behoorlijk jaloers. Ze is een prachtvrouw en ik ben niet de enige die dat ziet. Het eerste halfjaar duldde ik geen andere mannen in haar buurt. Daarna zakte die bezitsdrang, maar het maakte me wel duidelijk: zij is de ware. We zijn gaan samenwonen en al snel voelde ik dat ik met haar een toekomst wilde opbouwen. Zelfs kinderen durfde ik met haar aan. Terwijl dat altijd een beladen onderwerp voor mij is geweest, omdat mijn vader mijn moeder in de steek heeft gelaten toen ik vier maanden was. Hij heeft een minimale rol gespeeld in mijn jeugd. Af en toe kwam hij opdagen, met speelgoed en mooie beloftes om vervolgens maanden niets te laten horen. Vanaf mijn vijftiende was ik klaar met hem en hield ik het contact af. Toen hij overleed, had ik hem al zeven jaar niet meer gezien. Op zijn begrafenis ontdekte ik dat ik een aantal halfbroers en -zussen had, bij drie verschillende vrouwen.

Ik heb altijd gedacht: als ik ooit vader word, pak ik het anders aan. Dan blijf ik voor eeuwig bij de moeder. Want je kind in de steek laten, dat dóe je niet. Dat ik het met Annika aandurfde te proberen een kind te verwekken, betekende dus nóg meer dan trouwen. Dit was bloedserieus. En ik was volledig overtuigd, tót het raak was...

Toen Annika uitgelaten een positieve zwangerschapstest onder mijn neus drukte, reageerde ik blij – maar mijn maag verkrampte. Het duurde maar kort, maar ik weet het nog precies. De verkramping overviel me opnieuw na drie maanden. De nacht voordat we een rondje langs onze moeders en vrienden zouden maken, kon ik moeilijk in slaap komen. Ik moest blij zijn dat we nu ‘in de veilige zone’ zaten, zoals Annika dat noemde. Maar waarom had ik dan zo’n raar gevoel in mijn buik? Dat was angst! Pure angst voor de veranderingen die eraan kwamen. En vooral: de verantwoordelijkheid die dat met zich meebracht. Annika voelde zich daar prima bij. Ze had een geweldige zwangerschap, riep dat ze zich nog nooit zo goed had gevoeld. Ik deed alsof ik net zo enthousiast was, maar ondertussen was ik continu gespannen. Vrijdagavond is mijn vaste uitgaansavond. Vóór de zwangerschap was ik dan rond een uur of twaalf thuis, nu werd het vaak later. Een, twee uur, of nog later. ‘Nu kan het nog,’ zei ik verontschuldigend tegen Annika, die het helemaal geen punt vond. Ik weet zeker dat ze geen flauw idee had dat er die avonden, soms een heel andere Marcel tevoorschijn kwam dan die zij kent. De Marcel die ik was in mijn studententijd, die zich gedroeg als single en zonder gêne flirtte. Wel achter de rug van mijn vrienden om; ik wilde geen geklets. Ik heb vijf keer iets met een vrouw gehad. Soms bleef het bij zoenen of orale seks, andere keren ging ik mee naar huis. Om na de daad snel te vertrekken, met een unheimisch gevoel. Terugkijkend op die nachten, schaam ik me kapot. Tegenover Annika, maar ook tegenover die vrouwen. Waar was ik mee bezig?

Zwarte bladzijde

“Sinds Storm er is, ben ik niet meer uit geweest. Ik heb de behoefte ook niet meer. Hoewel de krampen nog steeds weleens opspelen, kan ik ze verdragen. Dat komt door mijn intense liefde voor Storm. En voor Annika. Ze doet het zo goed, ze is zo’n wereldvrouw en -moeder dat ik er niet aan twijfel dat wij altijd samen blijven en onze zoon (en wie weet nog meer kinderen) met z’n tweeën zullen opvoeden. Hoewel ik het mis dat ik geen voorbeeld heb gehad, gaat het vaderschap me best goed af. Ik voel me er in elk geval vastberaden in. Mijn angsten en het vreemdgaan tijdens de zwangerschap voelen als een zwarte bladzijde uit mijn leven, die ik nu heb omgeslagen. Als ik aan mezelf denk in die tijd, word ik misselijk. Ik ben er stellig van overtuigd dat ik het nooit meer zal doen. Ook niet als Annika nóg eens zwanger zou worden. De kop van het vaderschap is er nu af. Dus wat voor zin heeft het om Annika lastig te vallen met de worsteling die ik heb meegemaakt? Het zou haar alleen maar van slag brengen en dat is nergens voor nodig.”

Tekst | Lydia van der Weide

De namen in deze tekst zijn vanwege privacyredenen gefingeerd. Ook (anoniem) een geheim delen? Er wordt integer en vertrouwelijk met je bericht omgegaan. Mail naar Lydia van der Weide: redactie@margriet.nl.

Dit verhaal komt uit Margriet 19 - 2017

Lees ook:

Nog nooit verteld: ‘Ik ben verlaten voor een oudere vrouw’

Nog nooit verteld: ‘Ik heb mijn buurjongen ontmaagd’

Nog nooit verteld: ‘Mijn kersverse vrouw heeft vaginisme’

Artikelen van Margriet.nl ontvangen in je mailbox? Schrijf je in op Margriet.nl/nieuwsbrief