Nog nooit verteld: ‘Deze scheiding had nooit mogen gebeuren’

“Natuurlijk had ik er rekening mee gehouden dat mijn ouders me op een gegeven moment meer nodig zouden hebben. Zo gaat dat in het leven: eerst zorgen zij voor jou, daarna worden de rollen omgedraaid. Het is ook precies de reden dat we met ons gezin niet al te ver bij onze geboortegrond vandaan zijn gaan wonen. Ik vind het dus helemaal niet erg dat mijn ouders mijn hulp het laatste jaar vaak inroepen. Maar de aanleiding waarom ze dat voortdurend doen, vind ik erg verdrietig. Dit is nu net een scenario dat ik niet had kunnen verzinnen.”

Scheiding ouders

“Mijn ouders, beiden 74, liggen in scheiding. Dat kwam voor mij als donderslag bij heldere hemel, hoewel ik wel wist dat het flink kon botsen. Maar dat is altijd al zo geweest. Als kind zaten mijn broers en ik vaak tussen de heibel. Mijn ouders waren zo’n stel dat niet goed met elkaar kon, maar al helemaal niet zonder.”

“Toen ik op de lagere school zat en hoorde over andere ouders die gingen gescheiden, vroeg ik wel eens angstig of zij straks ook in twee huizen gingen wonen. Later zette ik gewoon een koptelefoon op als er ruzie was. Ik wist dat ze later wel weer knus op de bank zouden zitten samen.”

'Stabieler dan ooit'

“Rond mijn dertigste is er een grote crisis geweest. Mijn vader was toen verliefd op iemand anders en dat kwam uit. Maar zelfs die toestand overleefden ze en hierna werden ze in mijn beleving stabieler dan ooit. De laatste jaren was een mogelijke breuk nooit meer bij me opgekomen. Als je al zo veel overwonnen hebt, dan blijf je toch tot de dood bij elkaar?”

'Het ging niet meer'

“Het was dan ook een verschrikkelijke shock toen mijn broer me vorig jaar belde. Hij had met pa gesproken en die zei dat hij op zoek was naar een eigen appartement. Ik kon mijn oren niet geloven en ben direct langsgegaan. Ik trof mijn moeder in haar eentje thuis. Zij bevestigde het: ze gingen uit elkaar. Niet omdat er een ander in het spel was, maar omdat het gewoon niet meer ging. De tranen stonden haar ogen, maar ze zei dat ze er wel achter stond.”

“Ik probeerde me goed te houden, wilde niet hysterisch gaan huilen. Maar toen ik een kwartier later naar de wc ging, zakte ik radeloos op de bril. Ik mag dan allang volwassen zijn, op dat moment voelde ik me een heel klein meisje van wie de wereld op instorten stond. Ook mijn man reageerde verbijsterd. ‘Dit zetten ze heus niet door’, voorspelde hij toen ik hem belde. ‘Dit is een tijdelijke verstandsverbijstering, let jij maar eens op'.”

Lees ook: Nog nooit verteld: ‘Vanwege corona ga ik niet weg bij mijn man’

'Scheiding was hun beslissing'

“Maar het bleek mijn ouders menens. Hun grote huis, nog altijd mijn ouderlijk huis, zetten ze in de verkoop. Ik had al vaker bedacht hoe erg het zou zijn om dat huis ooit, op een dag, leeg te moeten halen. Deze aanleiding maakte het nog veel erger. Natuurlijk kwam ik helpen, want het was een hels karwei, dat konden zij niet alleen aan. Maar wat voelde ik me verdrietig.”

“Daar was helaas geen ruimte voor. Als ik mijn gevoelens uitte tegen mijn ouders reageerden ze afwerend. Na ons eerste gesprek had mijn moeder zich herpakt en mat ze zich een ijzige houding aan, alsof het haar allemaal niets kon schelen. Mijn vader gedroeg zich haast euforisch, alsof de vrijheid die hem te wachten stond een cadeau was waar hij al heel lang naar uitkeek. Een normaal gesprek was niet mogelijk. Dit was hun beslissing, zeiden ze stellig, als ik het onderwerp aansneed.”

'Ik was toch volwassen?'

“Zij stonden erachter en dat had ik maar te respecteren. Ik was toch volwassen? Het kwam erop neer dat ik niet zo moest zeuren - terwijl ik ervan stond te kijken hoe het me onderuithaalde. Ik realiseerde me dat ik mijn ouders, samen in dat grote huis waar ooit mijn wieg nog had gestaan, nog altijd als een veilige haven had gezien.”

“Nu dat werd opgebroken, voelde ik mij ontheemd. Losgeslagen. Ik had regelmatig huilbuien en kreeg nachtmerries. Telkens dezelfde droom. Dat ik weer kind was en vanuit school naar huis liep. Om bij aankomst te ontdekken dat het helemaal leeg was gehaald. Of dat het was afgebrand. Hoe dan ook onbereikbaar voor mij.”

Hulpeloos

“Inmiddels hebben mijn ouders allebei een eigen, in mijn ogen troosteloos appartement. Daar zitten ze dan, tussen spullen die eigenlijk ergens anders horen te staan, op elkaar af te geven zoals ze vroeger vaker deden – maar nu zonder het nog bij te leggen. Het is zelfs zo ver gekomen dat ze elkaar niet meer willen zien. Na meer dan vijftig jaar huwelijk!”

“Mijn hart breekt als ik mijn moeder in haar eentje opzoek. Ze zegt dat ze het prima redt, maar ze is mager geworden en haar ogen staan dof. Ze belt me om de haverklap. Ze is hulpeloos zonder mijn vader, kan nog geen peertje vervangen. Volgens mij mist ze mijn vader vreselijk, maar bijt ze nog liever haar tong af dan dat ze dat toegeeft.”

Afspraakjes

“Mijn vader daarentegen lijkt zich redelijk te redden, al is het een chaos bij hem in huis en moet ik opletten dat hij niet alleen maar ovenpizza’s eet. Maar hij zegt dat hij blij is dat hij onder de terreur van mijn moeder vandaan is. Hij heeft zich ingeschreven op een datingsite en heeft geregeld afspraakjes. Op zijn leeftijd, en dat met corona! Ik vind het onverantwoord. Maar hij lijkt zijn leven in ieder geval weer op te pikken – iets wat mij maar niet lukt.”

'Nog altijd een kind'

“Al willen mijn ouders er dan niets van weten, en zegt ook mijn broer dat ik hun keuze voor de scheiding moet respecteren, ik kan het niet achter me laten. En ik maak me zorgen. Hoe moet het straks als ze echt oud en hulpbehoevend worden? Eerst troostte ik me met de gedachte dat ze dan in ieder geval, zo lang als het ze gegund was, samen waren. Nu zullen ze er allebei alleen voor staan. Ik vind dat intriest. Bovenal realiseer ik me dat ik diep in mijn hart nog altijd kind ben. Een kind dat beide ouders nodig heeft, bij elkaar. Deze scheiding had nooit mogen gebeuren.”

Nog nooit verteld

Ook (anoniem) een geheim delen? Er wordt integer en vertrouwelijk met je bericht omgegaan. Mail naar Lydia van der Weide op redactie@margriet.nl o.v.v. ‘Nog nooit verteld’. De namen in deze tekst zijn vanwege privacyredenen gefingeerd.

Tekst | Lydia van der Weide

Beeld | Getty Images