Nog nooit verteld: ‘Als ze niet gezond gaat leven, wil ik scheiden’

“Toen ik die ochtend wakker werd en pijn had in mijn arm, dacht ik nog dat ik verkeerd had gelegen. Dat ademhalen pijn deed, vergoelijkte ik ook. De avond ervoor was ik flink doorgezakt, en als ik dronk, pafte ik ooksteevast een pakje sigaretten weg. Ik ging gewoon douchen en zakte daar in elkaar. Als ik alleen thuis wasgeweest, had ik het niet overleefd. Maar Marian, mijn vrouw, kwam er net aan. ‘Je eieren met spek worden koud,’ zei ze. Dat is het laatste wat ik mij herinner. Ik ben overhaast naar het ziekenhuis gebracht. Ik was overdonderd door de snelle, professionele manier van handelen, maar ik was ook bang. Heel bang. Ik was ervan overtuigd dat ik het niet zou halen. Er schoot van alles door me heen. Alle dromen die ik nog had, dingen die ik nog wilde doen. En ik dacht aan mijn kinderen, die ik nu niet zou zien opgroeien en, veel erger nog, die hun vader zouden verliezen. Toen al was ik woedend op mezelf. Ik wist namelijk dat als ik zou overlijden, het mijn eigen schuld was. Ik leefde veel te ongezond. Dat had mijn dokter me al geregeld verteld. En ik zag het dagelijks in de spiegel. Een lijf met minimaal twintig kilo overgewicht en een opgeblazen gezicht van slaaptekort en te veel drank. Al die tijd hield ik mezelf voor dat het wel kon, dat mijn lichaam onverwoestbaar was. Ooit zou ik mijn levensstijl nog eens omgooien, maar ik dacht dat ik er de tijd nog wel voor had. Nu was het te laat. Zo voelde het, tenminste. Maar dat bleek gelukkig niet zo te zijn.”

Feestbeest

“Ze hebben me wel flink onder handen genomen; ik moest worden gedotterd, kreeg stents, de hele rataplan. Toen ik weer thuis kwam, was ik nog zwak en ik had veel pijn. Dat herstelde in de loop van de tijd. Wat bleef, was mijn angst. Ik zag mijn hartinfarct als een fikse waarschuwing. Sinds mijn studententijd had ik de kantjes er vanaf gelopen. Vaak naar de kroeg, nachtenlang aan het bier. Voor het slapengaan nog een patatje scoren. Mijn vrouw Marian heb ik in die tijd ontmoet, ze was net zo’n feestbeest als ik. Toen we gingen samenwonen, gingen we minder uit, maar we tikten heel wat flesjes wijn weg samen, en na tienen kwam de frituurpan nog vaak tevoorschijn. Groentes, daar waren we beiden geen fan van. Toen we kinderen kregen, veranderde dat wel een beetje. Zeker de eerste jaren probeerden we braaf alle voedingsadviezen op te volgen voor opgroeiende koters. In die tijd dronken we ook minder. Ik was sowieso solidair met Marian tijdens de zwangerschappen, en als je toch al slaaptekort hebt vanwege de hele nacht gehuil, laat je het wel uit je hoofd om je ook nog een kater te zuipen. Later, toen alles soepeler liep en de kinderen naar school gingen, kwam de klad er weer in. Bestelde spareribs wonnen het vaak van gezonde stamppot. In het weekend waren er altijd chips. De kinderen zeurden om cola; en hoe verbied je dat als je zelf al om vier uur aan een gezellig biertje zit? Begrijp me goed: we leefden niet als Tokkies of zo. Misschien heeft Marian gelijk en overdrijf ik een beetje. Maar het is een feit dat zowel zij als ik een te hoog BMI had en ook onze kinderen al jong aan de mollige kant waren. En dat we met z’n allen veel te veel vet en veel te veel suiker binnenkregen.”

Goede voorbeeld

“Sinds mijn hartstilstand ben ik wakker geschud. Ik ben nog geen vijftig, dacht altijd dat ik op de helft van mijn leven was. Nu besef ik dat het zomaar voorbij kan zijn. Toen mijn gezondheid het weer toeliet, ben ik gaan sporten. Ik ben tegenwoordig vier keer per week in de sportschool te vinden. Drinken doe ik zelden nog, bij hoge uitzondering een of twee biertjes. Fastfood is een absolute no-go voor mij geworden. Ik kán het niet eens meer eten, sinds ik mij erin heb verdiept van wat voor zooi dat is gemaakt. Liever maak ik gezonde salades en gril ik een visje. Marian bewondert me daarin, maar doet niet mee. Ze gedraagt zich alsof wat mij is overkomen haar niet aangaat. Of zij niet ook weleens flink zou mogen afvallen. Het gaat mij niet eens om haar figuur. Maar het is níét gezond, dat overgewicht en die vetrollen. Als ik er wat over zeg, mompelt ze: ‘Ja ja.’ Even later zie ik haar dan weer een stuk kaas naar binnen schuiven. Ze kookt nog altijd met veel olie of roomboter. En al die rotchips en zoetigheid komen nog gewoon in huis. Net als de vele flessen wijn. We hebben er al flink wat ruzies op zitten. Als ze het niet voor mij doet, laat het haar dan voor de kinderen doen. Ik vind het belangrijk om hun nu al de waarden van gezond eten bij te brengen, het goede voorbeeld te geven. En wat hebben ze aan een moeder die hen beloont met een Big Mac? Ze kan hen beter stimuleren om op een sport te gaan. Maar dat doet ze niet. Ik merk dat mijn kinderen geïntrigeerd zijn door mijn nieuwe levensstijl. Mijn zoon van dertien ziet mijn spieren groeien en zegt: ‘Dat wil ik ook.’ Maar ja, als hij in de kast een zak chocolaatjes vindt, is het logisch dat hij daar een handvol van neemt. Mijn dochter is elf. En wat te dik. Ik zie al een toekomst voor me met gejojo en ellende. Ik wil dat vóór zijn. Ik snap niet dat Marian dat niet begrijpt. We drijven hierdoor steeds verder uit elkaar en zij beseft niet hóé ver. Voor mij is dit zó’n issue, dat ik een scheiding overweeg. Ik wacht tot mijn dochter twaalf is. Dan mogen de kinderen zelf kiezen bij wie ze willen wonen. Ik investeer nu al extra in mijn band met ze. Want mocht het zover komen, dan ga ik alles op alles zetten om mijn kinderen bij mij te houden en ze op mijn manier op te voeden. Hoeveel verdriet dat Marian ook zal doen. Maar hun gezondheid gaat mij voor alles.”

De namen in deze tekst zijn vanwege privacyredenen gefingeerd. Ook (anoniem) een geheim delen? Er wordt integer en vertrouwelijk met je bericht omgegaan. Mail naar Lydia van der Weide: redactie@margriet.nl.

Lees ook:

Nog nooit verteld: ‘Ik ben verlaten voor een oudere vrouw’

Nog nooit verteld: ‘Mijn kersverse vrouw heeft vaginisme’

Artikelen van Margriet.nl ontvangen in je mailbox? Schrijf je in op Margriet.nl/nieuwsbrief