Nog nooit verteld: ‘Al vóór haar overlijden was ik verliefd op haar man’
Sinds een paar jaar heeft Mary (59) een relatie met Frans, de man van haar overleden vriendin. Niemand weet dat ze een kleine dertig jaar geleden óók al enorm verliefd op hem was. En als het aan Mary ligt, zal ook niemand dat ontdekken.
“Er stonden nog altijd enkele verhuisdozen te wachten om geleegd te worden. Toen we allemaal thuis zaten vanwege corona leek me dat een goed moment om ermee aan de slag te gaan. Één doos zat vol persoonlijke spullen van mij: foto’s, brieven, dagboeken. Ik pakte een oud dagboek, bladerde er wat doorheen en verslikte me bijna. Ik las dingen die ik lang geleden over Frans had geschreven, toen nog de man van mijn vriendin. Hoeveel hij elke keer bij me losmaakte en dat ik hem, al wist ik dat het moest, maar niet uit mijn hoofd kreeg. Ik was vergeten dat ik dat allemaal had toevertrouwd aan mijn dagboek!"
Geheim
"Het bloed steeg naar mijn wangen en ik besloot het boek meteen weg te gooien. Wie weet zou Frans het anders nog eens vinden. Frans, met wie ik tegenwoordig samenwoon en voor wie ik nul geheimen heb. Behalve dan dat mijn liefde voor hem veel verder teruggaat dan hij weet."
Goede vriendinnen
"28 jaar geleden was ik net moeder geworden van een zoon. De omstandigheden waren verre van ideaal. Zijn vader had kort voor de bevalling koudwatervrees gekregen en was bij me weggegaan. Gelukkig had ik goede vriendinnen die me tot steun waren. Wilma was een van hen. Zij paste geregeld op, want ze was dol op kinderen. Ze wilde zelf ook graag moeder worden, maar worstelde met het vinden van een juiste partner. Zo blij was ik daarom toen ze vertelde dat ze iemand had ontmoet. Via een contactadvertentie, zo ging dat toen nog. Haar nieuwe liefde heette Frans en het werd al gauw serieus tussen hen.”
Op slag verliefd
“Ik ontmoette Frans op haar verjaardag. Ik herinner me het nog goed. Op het moment dat ik hem de hand schudde, begon mijn hele lichaam te tintelen. Ik begon te blozen, mijn hart sloeg een slag over: dit was onmiskenbaar liefde op het eerste gezicht. Frans leek niets te merken. Hij zei opgewekt dat hij veel over me had gehoord en richtte zich daarna weer op anderen. Ik vluchtte naar de keuken en liet koud water over mijn polsen stromen."
"Het hielp niets. Ik was verliefd! En dat ben ik ruim een jaar gebleven. Zonder er iets van te laten merken. Zonder het aan wie dan ook te vertellen. Want de man van een vriendin, daar blijf je vanaf; dat behoeft geen uitleg. En er was geen enkele reden om te denken dat hij ook iets in mij zag. Hij was tegen al Wilma’s vriendinnen even hartelijk, maar Wilma was overduidelijk zijn nummer een."
Gefrustreerd
"Het was dus een kansloze liefde, en toch... Steeds nam ik me voor hem uit mijn hoofd te zetten en steeds was ik weer terug bij af
als ik hem zag. Na een jaar raakte ik daarvan zo gefrustreerd, dat ik afstand heb genomen van Wilma en Frans, onder het mom dat ik zo druk was. Toen ik ook nog eens géén kaartje stuurde nadat ze een kind hadden gekregen, stopte ook Wilma met bellen.
Ik weet dat ik haar pijn heb gedaan met mijn zogenaamde onbetrokkenheid. Maar ik kon niet anders, het was lijfsbehoud."
"Vijftien jaar later kwam ik mijn oude vriendin bij toeval weer tegen. Het klikte meteen weer en toen Wilma me uitnodigde om samen met mijn toenmalige partner te komen eten, dacht ik: vooruit dan maar. En gelukkig, toen ik Frans terugzag, bleek de betovering verdwenen. Ik voelde geen vlinders meer."
Nare hoest
"Na deze ontmoeting zijn we contact blijven houden. Zo hecht als vroeger werden Wilma en ik niet meer. Toch zagen we elkaar
geregeld, meestal met onze mannen erbij. Nooit meer heb ik gedacht: was Frans maar van mij. Ook niet toen mijn relatie op de klippen liep en Wilma me geregeld uitnodigde om me op te beuren."
"Drie jaar terug werd Wilma ziek. Ze had een nare hoest die niet overging. Het bleek uitgezaaide longkanker. In een paar maanden tijd ging ze hard achteruit. We hebben haar in blokken verzorgd, ook ik was er eens in de week. Dat ze toen een keertje tegen me zei: ‘Let je een beetje op Frans straks?’ vond ik niet gek. Pas later ontdekte ik dat ze dat niet tegen andere vriendinnen heeft gezegd. Zou ze dan toch haar vermoedens hebben gehad over die breuk in onze vriendschap, zoveel jaar eerder? Ik zal het nooit weten. Nog
voordat de euthanasie was geregeld, glipte ze er op een nacht tussenuit.”
Onverwacht geluk
“Volgens mij ben ik honderd procent eerlijk als ik zeg dat ik de eerste periode na haar dood geen enkele bijbedoelingen had wanneer ik Frans belde of opzocht. Hij was kapot van verdriet en ik wilde niets anders dan praktische steun leveren. Ik verwachtte ook zeker niet dat hij iets voor mij kon gaan voelen, want meer dan vriendschappelijke interesse had hij nooit getoond. Maar na een half jaar trok hij steeds meer naar me toe. Ook ik was graag in zijn gezelschap. En zo is het langzaam gegroeid tussen ons, tot mijn verliefdheid net zo vurig was als destijds en hij me vroeg om bij hem in te trekken."
"Ik weet dat zijn kinderen het er moeilijk mee hebben gehad. Omdat het vrij snel ging en ze mij al kenden. Maar ze respecteerden de keuze van hun vader en ik heb altijd mijn best gedaan om ze te laten voelen dat ik groot respect heb voor de liefde tussen hun ouders. Het laatste wat ik wil, is daarmee wedijveren."
Niet schuldig
"Ik ben heel erg gelukkig met Frans. Nee, ik voel me daar niet schuldig over. Ik weet hoe moeilijk ik het er vroeger mee heb gehad. Dat ik nooit heb geprobeerd hem af te pakken. Dat mijn verliefdheid later, na die pauze in onze vriendschap, echt over was. En dat ik het Wilma met heel mijn hart had gegund om honderd te worden. Maar ik vrees dat mensen toch rare ideeën zullen krijgen. Vooral Frans’ kinderen en andere familieleden. En ook voor Frans zal het waarschijnlijk een vreemde gedachte zijn. Dus dat bewuste dagboek is weggegooid. Dit geheim blijft voor altijd van mij.”
De namen in deze tekst zijn vanwege privacyredenen gefingeerd.
Tekst | Lydia van der Weide
Beeld | Getty Images
