Nan van Dijk (64): ‘Mijn studie hielp me uit een dal te klimmen’
Omdat iedereen een bijzonder verhaal heeft, in deze rubriek om de week een lezeres aan het woord over haar leven. Deze keer: Nan van Dijk, die door te studeren écht zelfstandig werd.
Nan is gescheiden van tafel en bed van Jimme. Ze heeft twee dochters, Marjolijn (36) en Ellen (26), en twee kleinkinderen, Marit (2) en Sverre (8 maanden). Ze werkt als docent in het humanistisch vormingsonderwijs.
"Mijn vader hield van fotograferen. Toen hij overleed, hebben we kliko’s vol foto’s moeten weggooien, waaronder veel familiekiekjes. Van ons met het hele gezin op vakantie, van ons samen musicerend, en natuurlijk van de feestdagen. Zo op het oog was mijn jeugd warm en harmonieus. Maar in werkelijkheid hing er een sluier over dat familiegeluk. Ondanks haar open karakter raakte mijn moeder snel overprikkeld. Vooral door mij. Ik mocht dan wel verlegen en timide zijn, ik was ook dominant en zei vaak waar het op stond. En daar kon mijn moeder niet tegen. In overspannen periodes stuurde ze me weg. Zo zat ik eens een hele zomervakantie bij een vreemd gezin in Den Haag. Dat maakte diepe indruk op me. Mijn zusje mocht wél gewoon thuisblijven. Ik voelde me niet gewenst.”
Op de rit
“Toen ik zestien was, ontmoette ik Ed. Bij Dancing Van Dijk in Loosdrecht het was liefde op het eerste gezicht. Vijf jaar later zijn we getrouwd. Ik werkte als afdelingssecretaresse bij een centraal verkoopkantoor, maar eenmaal getrouwd, regelde Ed vrijwel meteen een baan voor me bij zijn werkgever: de Sociale Verzekeringsbank. Al gauw merkte ik dat hij dat deed om mij in de gaten te kunnen houden. Zeven jaar na ons huwelijk beviel ik van Marjolijn. Ik wilde dolgraag blijven werken, maar met een kind ging dat gewoon niet in die tijd. En zo zat ik ineens thuis. Het was vreselijk. Mijn redding was een studie humanistische vorming. Een nieuwe opleiding, waarvan je een groot deel thuis kon doen, met af en toe een lesdag op locatie. Ik genoot er met volle teugen van. Op een keer werd ik tijdens een lesdag zo ziek, dat ik naar huis moest. Daar trof ik Ed met een collega. Ineens begreep ik waarom hij de laatste tijd zo vaak laat thuiskwam. Een echtscheiding volgde. Ik belandde in een diepe put, maar wist er weer uit te krabbelen. Mijn studie speelde daarbij een grote rol. Ik raakte bevriend met medestudenten en met hen sprak ik veel over het leven. Na drie jaar had ik mijn leven met Marjolijn weer op de rit. En toen kwam Jimme langs, een vriend van Ed. Hij was ondernemend, intelligent, sportief. In 1989 zijn we getrouwd. We hadden een heerlijke tijd samen. Toen Marjolijn tien was, kregen we samen een dochter: Ellen. Op haar achttiende verliet Marjolijn ons. Ze had een vriendje dat haar verbood haar familie te zien. Ik heb haar elf jaar moeten missen. Dat vrat aan me, maar Jimme ging daar heel anders mee om. En toen hij als gevolg van een openhartoperatie heel erg veranderde, besloot ik bij hem weg te gaan. Sinds een paar jaar woon ik weer alleen. Met Jimme heb ik nog steeds een vriendschappelijke band. We hebben dan ook nooit ruzie gehad. We zijn inmiddels opa en oma van twee kleinkinderen. Daarnaast werk ik inmiddels al weer 34 jaar als HVO-docent en heb ik ook de muziek weer opgepakt. En ik mag dan wel niet zo veel happy familiekiekjes hebben, mijn leven is heel goed zo. Ik ben zelfstandig en kan mijn eigen keuzes maken. En dat maakt me vreselijk gelukkig.”
2004 “Met Jimme heb ik veel gereisd. Hier waren we in Pompeï. We hebben zo veel gezien samen.”
Bekijk de andere foto’s van vroeger van Nan in Margriet 2017-05. Je kunt editie 05 nabestellen via Tijdschrift365.nl, ook kun je het artikel lezen via Blendle.
Ook in Dit ben ik?
Ben je 40+ en wil je in Margriet over je leven vertellen? Stuur een mail naar redactie@margriet.nl o.v.v. ‘Dit ben ik’ en doe er flink wat leuke foto’s bij van vroeger en nu.
Tekst: Irma Puma
Foto's: Ester Gebuis en privébezit
Lees ook:
Artikelen van Margriet.nl ontvangen in je mailbox? Schrijf je in op Margriet.nl/nieuwsbrief
