‘Mijn zoon kreeg de diagnose schizofrenie en krijgt alle hulp die hij nodig heeft, maar soms gaat het toch weer helemaal mis’

C. (67):

“Elke keer als ik een krantenkop lees over een verwarde man, raakt dat me. Zeker als ik de harde commentaren lees, over dat ‘dit soort gekken opgesloten horen’ of dat ‘het waarschijnlijk weer een junkie is’. Want de meeste verwarde personen kunnen daar zelf helemaal niets aan doen, weet ik helaas uit ervaring. Mijn zoon, die inmiddels de dertig ruim voorbij is, is al meerdere keren het onderwerp van zo’n krantenkop geweest. Als hij zijn medicijnen niet neemt, ontregeld raakt of gewoon enorme pech heeft, is mijn zoon een verwarde man. Dat hebben we in de laatste vijftien jaar helaas al veel te vaak moeten meemaken.”

“Zeventien jaar oud was hij, met zijn eindexamens net achter de rug, toen hij voor het eerst in een psychose raakte. De combinatie van examenstress en slaapgebrek veroorzaakte kortsluiting in zijn hersenen, waarna we in een doolhof terechtkwamen waar we nog altijd niet uit zijn. Eerst probeerden we hem thuis te helpen met medicatie en de andere handvatten die we kregen van professionals, maar helaas zijn inmiddels ook al meerdere verplichte opnames nodig geweest. Hij kreeg de diagnose schizofrenie en krijgt alle hulp die hij nodig heeft, maar soms gaat het toch weer helemaal mis. Zo mis dat de politie in zijn woonplaats inmiddels niet alleen hem, maar ook mij en mijn man al kent.”

Oppikken uit de cel

“Na elke nacht in de cel, waar hij meestal zit voor zijn eigen veiligheid, rijden we als ouders in de ochtend toch weer die kant op om hem op te pikken. Dan verblijft hij weer even bij ons, terwijl ik hopeloos alle instellingen en klinieken in de buurt bel voor hulp, meestal in de vorm van een spoedopname. Soms lukt dat binnen 24 uur, maar het kan ook zomaar zo zijn dat hij pas zeven dagen later terecht kan. In de tussentijd zweven wij ergens tussen hoop en vrees dat het niet te erg uit de hand loopt; dat hij zichzelf niets zal aandoen omdat de stemmen en beelden te zwaar worden. Tot we hem weer achter in de auto zetten, op weg naar de opname. Elke keer weer hopend dat de medicijnen deze keer wel meteen werken. Dat de therapieën deze keer wel aanslaan. Dat dit de allerlaatste keer is dat we in deze situatie zitten. Ooit komen we er wel uit.”

Dit artikel komt uit het Digitale Magazine van Margriet. Benieuwd wat er nog meer in staat? Klik hier.