PREMIUM
Mijn verhaal: ‘Ik stortte in na het overlijden van mijn huisdieren’
Dominque (55): “Onlangs las ik in Margriet het verhaal van Lissa, die in therapie ging om de dood van haar kat te verwerken. Wat vind ik het sterk dat ze hiermee naar buiten komt. Het verlies van huisdieren wordt erg onderschat. Dat weet ik helaas uit ervaring.” Deze week vertelt ze in Mijn Verhaal hoe zij omgegaan is met het overlijden van haar huisdieren.
“In 2019 verloor ik eerst mijn vader. Zijn ziekte en dood gingen zo snel, dat ik nauwelijks tijd had om te beseffen wat er gebeurde. Na de uitvaart heb ik vooral geworsteld met het feit dat hij ‘weg’ was. En met de vraag wat ik nu eigenlijk voelde. Rouwen, hoe doe je dat?”
Meerdere huisdieren overlijden in enkele weken
“Ruim twee maanden na het overlijden van mijn vader werd Teun, mijn grote grijze kater, voor de deur van ons huis aangereden. Hoe ik mijn lieve vriend op straat aantrof, de rit naar de dierenarts, hem laten inslapen; het is zo traumatisch geweest, dat ik tot op de dag van vandaag geen kat meer durf te nemen. Onwaarschijnlijk verdrietig was het, toen we twee weken later ook onze jongste hond Iom verloren, zonder te weten waar hij zo ziek van was geweest. En drie maanden later ook nog eens onze elfjarige hond Twirre, die simpelweg ‘op’ was. Ik stortte in na het overlijden van de huisdieren, kon nergens meer licht in zien en zou het liefst onder de dekens zijn gestikt.”
Lees ook:
Zo kun je volgens een psycholoog omgaan met het verlies van een huisdier
‘De rouw om mijn vader schoof naar de achtergrond’
“De rouw om mijn vader schoof helemaal naar de achtergrond door het intense verdriet om mijn dieren. Maar door het onbegrip dat ik kreeg en de schaamte die ik voelde – want ben je wel normaal als je zo lang om het overlijden van je huisdieren huilt? – zweeg ik over wat ik voelde. Uiteindelijk kwam ik terecht bij een psycholoog die mij liet inzien dat rouwen altijd mag, kan en vooral ook móét, of het nu gaat om een mens of een dier. Ook het boek van Antoinette Scheulderman, Dan neem je toch gewoon een nieuwe, hielp enorm. Net als het van mij af schrijven. Ik weet nu: rouwen om een huisdier is níét raar of overdreven. Het is juist heel logisch als je bedenkt dat zo’n dier 24 per uur per dag aan jouw zorg is toevertrouwd en deel uitmaakt van jouw leven.”
‘Ik voel nu wat ik voel’
“Nu, na twee jaar, ben ik ook toe aan de rouw om mijn vader. Ik denk vaak aan hem, praat veel tegen hem en mooie herinneringen komen terug. Het voelt alsof ik weer sterk en met beide benen in deze wereld sta, maar ik ben niet meer dezelfde Dominique. Ik voel nu wat ik voel en weet dat dat mag. Het onbegrip van anderen laat ik voortaan bij hen.”
