‘Mijn moeders gaven mij het voorbeeld alles van meerdere kanten te bekijken. Dat er altijd een grijs is, nooit alleen zwart of wit’

Temon: “Ik heb een fijne, open jeugd gehad. Mijn moeders hebben mijn broertje en mij vanaf het begin verteld dat we geen vader hebben. Maar ik heb nooit een ouder gemist, ik had er tenslotte twee! Lucie is onze biologische moeder. Ik lijk het meeste op haar, maar ben daarom niet minder verbonden met Agnes. Ook haar noem ik mama. Het was ­altijd grinniken als Agnes en ik weer eens ­iemand tegenkwamen die vroeg: ‘Is dat je dochter? Nou, dat zie je meteen!’ Qua karakter heb ik veel van Lucie. Daarom konden we vroeger ook goed botsen. Het avontuurlijke en ondernemende heb ik echt van Agnes. Zo zie je maar; nurture is net zo bepalend als nature.”

Hardrockconcert

“De liefde voor muziek is misschien wel onze grootste gemene deler. Er stond thuis altijd muziek aan en mijn grootste idolen leerde ik kennen door mijn moeders. Ik heb als puber geregeld cd’s van ze ingepikt. Met Agnes ging ik op mijn veertiende naar mijn eerste festival in België. En elf jaar geleden gingen we samen nog naar Lowlands. Ze zei: ‘Ik wil niet meer in een tent, maar ik ga mee.’ Voor komend jaar staat er een groot hardrockconcert in de agenda waar we met z’n drieën naartoe gaan.”

“Ik heb veel bewondering voor mijn moeders. Waar internet nu vol staat met informatie hoe je als lesbisch koppel kinderen kunt krijgen, moesten ze dat veertig jaar geleden als een van de eersten zelf uitvogelen. Het was toen al niet zo ‘normaal’ om als homostel samen te wonen, laat staan om samen kinderen te krijgen. Zij zijn altijd heel zelfstandige onafhankelijke vrouwen geweest. Lucie heeft toen ik op de basisschool zat nog een opleiding ­gedaan. Ik vind het geweldig dat ze dat deed en herinner me dat we met z’n allen naar haar diploma-uitreiking gingen.”

Temon: jeans (Zara), blouse, sandalen (Mango). Agnes: pak (We), blouse (Vila), veterschoenen (Tamaris). Lucie: overhemd (Mango), jeans (Zara), muiltjes (Asos).

Sociaal en open-minded

“Door het nest waar ik uitkom, ben ik het mens geworden dat ik nu ben; sociaal en open-minded. Mijn moeders gaven mij het voorbeeld om open te staan voor anderen en andere meningen door alles van meerdere kanten te bekijken. Dat er altijd een grijs is, nooit alleen zwart of wit. Dat geven wij thuis onze tweeling ook mee. Ze zijn tien, maar we hebben nu al de mooiste gesprekken aan tafel hierover. De afgelopen tien jaar zijn we naar elkaar toegegroeid. Op mijn zeventiende ging ik uit huis. Ik wist dat ik altijd op mijn ouders kon terugvallen, maar ik was erg op mezelf en we liepen de deur niet bij elkaar plat. Met de komst van mijn eigen kinderen is dat veranderd en zijn we hechter geworden. We ­begrijpen elkaar beter en ik neem ze niet meer voor lief zoals vroeger weleens gebeurde. Het maakt me trots dat we ‘anders zijn dan ­anders’ en dus heel normaal.”

Agnes: “Temon ging als kind ­geregeld mee naar het gezins­vervangend tehuis voor jongvolwassen met een verstandelijke beperking waar ik werkte. Geweldig vond ze dat. Ze zag daar ook dat iedereen anders is en mag zijn wie hij is. Ze is heel ondernemend en heeft een open, nieuwsgierige blik naar de wereld. Wij hebben vroeger ook nergens geheimzinnig over gedaan en Temon houdt net als ik van eerlijkheid. Ik geniet van onze gesprekken over de mooie en minder mooie dingen van het leven. Zij is trots op ons, maar wij minstens zo veel op onze dochter.”

Lucie: “In de jaren tachtig was men minder ruimdenkend dan nu, de bommoeders en éénoudergezinnen waren net in opkomst, en we hebben onze weg met onze kinderwens zelf moeten uitzoeken. Het was onze keuze om het zo te doen en des te mooier is het dat Temon zo’n fijn mens is geworden. Lief, vrolijk en spontaan. Ik ben blij dat we hechter zijn geworden. Ik zie veel van mezelf in haar terug en heb haar ook echt gemist toen ze, begrijpelijk, haar eigen pad ging zoeken. Dat is haar heel goed gelukt en het is heerlijk dat we nu allemaal meer gericht zijn op ons als familie.”