‘Mijn ex is een enorme slapjanus en slaat daar telkens weer een slaatje uit’

“Een paar weken geleden vertelde mijn dochter Roos dat ze deze winter gaat skiën met haar vader. Ze gaan een week samen weg, naar een gebied in Oostenrijk. Het kostte me moeite om mijn gezicht in de plooi te houden. Ik ben gek op wintersport, maar heb het al jaren niet meer gedaan, omdat ik niet in mijn eentje wil gaan. Ik zou het óók leuk vinden om met mijn dochter op de latten te staan. Toch heeft het niet met afgunst te maken dat ik deze vakantie van Roos en haar vader ingewikkeld vind. Nee, ik vind het moeilijk hoe mijn ex haar claimt. Hoe hij aanspraak durft te maken op haar weinige vrije tijd en hoe zij erin meegaat. Roos zei: ‘Ja, maar pap moet er nodig uit en hij heeft alleen maar mij.’ Ik voelde mijn kaken verstrakken. Het is al de zoveelste keer dat mijn ex er een slaatje uit slaat dat hij niet op eigen benen kan staan en dat irriteert me.”

“Ik had nooit met die man moeten trouwen, vind ik achteraf. Maar helaas: mijn dochter heeft haar zorgzaamheid niet van een vreemde. Ook ik zit zo in elkaar en ik vrees zelfs dat ik juist op mijn ex viel omdat hij een bepaalde hulpeloosheid uitstraalde.”

Onzekere man

“Toen Remco en ik elkaar leerden kennen zat hij in het laatste jaar van zijn studie. Ik keek erg tegen hem op. Hij was vijf jaar ouder dan ik en woonde in een studentenflat. Hij zag er stoer uit en al mijn vriendinnen waren jaloers dat ik zijn vriendinnetje was. Niemand wist hoe hij vastliep met zijn scriptie, dat hij er letterlijk dikke tranen om huilde en hij het boekwerk alleen maar wist af te maken omdat ik, met mijn achttien jaar, een strak schema voor hem opstelde. Ik vond het prettig om onmisbaar te zijn. Het gaf me een gevoel van zekerheid. Bovendien ben ik een echte doener, ik houd ervan om de touwtjes in handen te hebben. Nou, dan zat ik goed bij Remco.”

Ik regelde alles

“Ik was het, die ons huis uitzocht toen we gingen trouwen, de hypotheek regelde bij de bank, nadacht over de inrichting, bepaalde wat we kochten en de financiën beheerde. Ik was ook de drijvende kracht achter de vele contacten met vrienden. Als we bij elkaar kwamen, had Remco de lachers op zijn hand. Maar niemand zag dat ik hem altijd moest overhalen om mee te gaan, omdat hij eigenlijk het liefst thuis op de bank zat.”

Faalangst?

“Wat er achter Remco’s passiviteit zit, daar heb ik gedurende ons huwelijk de vinger niet op kunnen leggen. Faalangst, vermoed ik, misschien wel angst voor het hele leven. Misschien was hij gewoon liever lui dan moe, ook dat kan. Hoe het ook zat, het begon me met de jaren meer te storen. Hij kon ook zo moeilijk beslissingen nemen. Over de kleinste dingen kon hij eindeloos twijfelen. Doodvermoeiend; voor hem maar ook voor mij. Als hij dit had willen erkennen, er iets aan had willen doen, dan was alles anders geweest. Maar hij liep er altijd voor weg.”

Moederen

“Ik zal niet zeggen dat Remco een slechte vader was, want hij hield zielsveel van Roos. Hij bracht zijn passie, tekenen, op haar over; dagen konden ze daar zoet mee zijn. Maar in moeilijke opvoedkwesties stond ik er altijd alleen voor. En toen Roos uitvloog, voelde ik dat ik er klaar mee was. Klaar om een man te hebben over wie ik moest moederen en van wie zelden initiatief kwam. Misschien was dat ook een hormonale kwestie. Ik raakte in de overgang en kreeg steeds meer het gevoel: en nu is het tijd voor míj.”

Schuldgevoelens

“Onze scheiding was ingewikkeld. Het was een grote klap voor Remco en ik heb me er vaak schuldig over gevoeld. Want het was heus niet alleen zijn schuld dat het was misgelopen tussen ons, ook ík had daar natuurlijk een aandeel in. De patronen van onze relatie hadden we sámen gecreëerd. Bovendien had ik er ook veel verdriet van, want ik hield echt wel van hem.”

Ongezonde band

“Nu, een kleine vier jaar later, besef ik pas hoe erg Remco altijd aan mij heeft gehangen. Hoe verantwoordelijk ik mij altijd voor hem heb gevoeld. En wat een energie mij dat heeft gekost. Ik vind mijn leven nu leuker dan ooit. Ik voel me sterk en vrij, ik geniet van wat ik doe, heb bergen leuke mensen om mij heen en ben blij en opgelucht dat ik die eeuwige zorgrol van me heb afgeworpen. Maar het doet pijn dat onze dochter die steeds meer lijkt over te nemen. Vanaf het begin heeft zij de scheiding erg zielig gevonden voor haar vader. Ze liep en loopt de deur plat bij hem. ‘Hij heeft me nodig, mam,’ zegt ze. En: ‘Ik vind het helemaal niet erg.’ Maar ik denk dat een jonge vrouw haar tijd wel beter kan gebruiken.”

Slapjanus

“Eerst hoopte ik dat dit maar tijdelijk zou zijn, dat Remco snel iemand anders zou vinden. Hij ziet er goed uit, is intelligent. En er is op onze leeftijd toch een groot vrouwenoverschot? Maar een nieuwe liefde is in geen velden of wegen te bekennen. Remco wil of kan er geen moeite voor doen. Liever leunt hij op onze dochter en weet het nu dus zo te spelen dat zij samen op wintersport gaan. Terwijl ik vind dat Roos dat veel beter met vrienden kan doen. Het lijkt me niet gezond dat ze zich zo druk maakt om het geluk van haar vader. Of om hulpeloze mannen in het algemeen. Haar vriend is net zo’n slapjanus als mijn ex. Het doet me pijn dat ik dit haar heb meegegeven. Had ik maar beter voor mezelf kunnen opkomen. Dan had ik haar een ander voorbeeld kunnen geven. Nu heeft zij vast ook een lange weg te gaan voordat ze beseft dat je van alleen maar ‘geven’ niet gelukkig wordt.”

Ook anoniem een geheim delen? Er wordt integer en vertrouwelijk met je bericht omgegaan. Mail naar Lydia van der Weide: redactie@margriet.nl.