PREMIUM
Michèle is enig kind: ‘Ik ben vroeger altijd alleen geweest en dat heeft mij heel zelfstandig gemaakt’
Een jeugd zonder broers of zussen bepaalt ook je latere leven. Michèle groeide op als enig kind. Omdat ze geen broers of zussen heeft, heeft ze een groot sociaal netwerk opgebouwd.
Michèle Piet (62) is enig kind. Ze is getrouwd en zij en haar man hebben samen geen kinderen gekregen.
“Het was nogal ongebruikelijk dat mijn ouders het bij één kind hielden; in die tijd waren grotere gezinnen heel normaal. Maar mijn ouders gingen scheiden toen ik pas vier was, samen nog een kind krijgen was er niet meer van gekomen. Eenzaam vond ik het niet. Ik maakte altijd al gemakkelijk contact en had veel vriendinnen die ik vaak zag. Die vriendinnen hadden meestal wel broertjes of zusjes en zo’n volle bak thuis vond ik reuzegezellig. Dat zocht ik ook bewust op, want alleen spelen trok me niet zo. Werd het mij thuis te stil, dan ging ik ook geregeld naar mijn opa en oma waar het een zoete inval was en er ook vaak neefjes en nichtjes waren. Mede hierdoor is het voor mij nooit een probleem geweest dat ik enig kind was.”
Moeder worden
“Waar ik wel last van had, was dat ik later zelf geen kinderen heb kunnen krijgen. Ik doorliep een medisch traject met tig behandelingen en onderzoeken. Een paar keer raakte ik zwanger, maar kreeg ik een miskraam. Dat moeder worden mij niet was gegeven, was heel verdrietig, maar ik heb het kunnen accepteren. Soms geeft het nog een steekje in mijn hart, bijvoorbeeld als vriendinnen oma worden. Dat ik straks op mijn oude dag geen kinderen heb en ook geen broer of zus die eventueel voor me kan zorgen, is niet iets waar ik me druk om maak. Ik ben vroeger altijd alleen geweest – al voelde dat dus niet zo – en dat heeft mij heel zelfstandig gemaakt. Mijn vader drukte me als kind al op het hart om van niemand afhankelijk te worden. Hij is vorig jaar overleden na lange tijd dementerend te zijn geweest. Tot zijn dood was ik zijn enige mantelzorger, maar dat was voor mij geen belasting. Wel haalde ik hem naar een verzorgingshuis bij mij in de buurt, zodat ik hem vaak kon bezoeken.”
Lieve mensen
“Mijn man staat het dichtst bij me en mijn vrienden zijn heel belangrijk voor mij. Zij voelen als familie. Ik heb een groot sociaal netwerk waarop ik altijd kan terugvallen, mocht dat nodig zijn. Zo zijn de zoon en dochter van mijn beste vrienden mijn petekinderen. Die band is heel sterk en koester ik enorm. Ik geniet volop van alle lieve mensen om mij heen. Er is veel om dankbaar voor te zijn.”
