Met de petitie naar minister Ernst Kuipers in plofhete operatiejassen
Journalist & oprichter van Stichting Voices for Women vertelt deze maand wekelijks op de website van Margriet waarom zij zich inzet voor gelijkwaardige medische zorg voor vrouwen. Deze keer: in plofhete operatiejassen de petitie voor betere gezondheidszorg voor vrouwen aanbieden aan minster Ernst Kuipers.
Samen met 35 vrouwen van Voices for Women staan we in een operatiejas op minister Ernst Kuipers te wachten. Toen ik vanmorgen in blauwe operatiejas onze strijdborden aan het inladen was moesten mijn dochters lachen. “Ga je weer de barricade op mam?”
Af en toe kijk ik naar mezelf en denk ik: waar ben ik in beland! Het is toch godsgeklaagd dat je anno 2023 moet strijden om het feit dat vrouwen medisch niet als mannen worden behandeld. “Word je al gillend gek?” vraagt mijn man, terwijl hij lachend een slok van zijn koffie neemt. “Nee,” zucht ik, maar gek worden we die middag wel van het wachten op de minister.
Depressie bleek tumor
“Dat wachten is ons niet vreemd,” roept een dame uit ons gezelschap. Ze doelt erop dat een ieder van ons lange medische zoektochten achter de rug heeft. In haar hand heeft zij een bord met een quote die verwijst naar haar misdiagnose. ‘Depressie bleek tumor’. “Ik heb 20 jaar in de GGZ rondgezworven met deze verkeerde diagnose,” legde zij uit toen zij aansloot bij de stichting.
“Kunnen we al zingen?” roept iemand. Want naast een petitie overhandigen – ondertussen ruim 57.000 keer ondertekend – zingen we ook een lied voor de minister: Erkenning. Erkenning dat het vrouwenlichaam anders ziek wordt terwijl onderzoek met name op de man wordt gedaan. Hierdoor krijgen vrouwen nog regelmatig verkeerde diagnoses en belanden ze onterecht in de psychische hoek.
Ik begin een beetje melig te worden. Ook de pianist zet een gek liedje in. “Daar komt-ie,” wordt er opgewonden geroepen. Maar het is iemand anders met een kaal hoofd. “Sorry voor het wachten meiden,” zeg ik met het zweet op mijn rug. “Die operatiejassen zijn plofheet en bedoeld om er niets onder te dragen, maar dat zullen we Ernst Kuipers maar niet aandoen. Of juist wel?” Er wordt hard gelachen.
Kudde blauwe vrouwen
Opeens zien we hem verschijnen. Hij geeft mij een hand en de pianist begint te spelen. Ik kijk hem steeds in zijn ogen aan. Het is nogal wat; zo’n kudde blauwe vrouwen voor je neus. Is hij oprecht geraakt of is het een pose? Hij kijkt nieuwsgierig naar de vrouwen achter mij met hun nietsverhullende quotes.
Daarna gaan we als de brandweer naar zijn kantoor want er zijn slechts acht minuten over. Als we maar niet vast komen te zitten in de lift, duim ik kreunend. “Het bliksembezoek lijkt op de korte consulten die ik tijdens mijn zoektocht had,” leg ik later aan zijn assistente uit. “Want hoe leg je in zo korte tijd uit hoe diep de beerput is?”
Een halfjaar later
We zijn ondertussen een halfjaar verder. En ondanks dat er door politica Wieke Paulsma van D66 Kamervragen zijn gesteld, wachten we nog steeds op dé oplossing: meer geld voor onderzoek om dit grote hiaat op te lossen. “Word je nooit gek van het wachten?” vraagt mijn vriendin boven een grote bel witte wijn. “Ja en nee,” zeg ik. Dat wachten hebben de vrouwen van Voices for Women in al die jaren in die vele wachtkamers tot kunst verheven. Maar loslaten doen we niet. Die spier is ook goed ontwikkeld. De vrouwen zijn opgestaan, we gaan niet meer zitten. Over honderd jaar zal niemand geloven dat vrouwen zo moesten lobby’en voor de juiste medische zorg. En daar proost ik op!
