Marjan: ‘Even zie ik in Jans ogen iets van hoop flitsen: Ja! Branden! Fik de hele bende af!’
“De schuur moet echt nodig een laag verf.” Deze tekst kwam de afgelopen jaren een paar keer voorbij. Maar uiteindelijk geeft buurman Wilbert de doorslag. Die spreekt, met een kritische blik op de kale planken: “Jouw schuur moet echt een laag verf hebben, Jan.”
Ik ben dol op de buurman. Wat een visie. Hij heeft gelijk! En het is helemaal te prijzen dat hij ineens Jan aanwijst als enige eigenaar van die schuur en derhalve ook als enige verantwoordelijke voor het onderhoud! Hoera!
Al zó vaak gezegd
“Ja, Jan,” val ik meteen bij. En tegen Wilbert, nogal vals: “Ik heb het hem ook al zo vaak gezegd.”
Uiteraard overspeel ik mijn hand daarmee. Als ik opmerk dat het mooi zou zijn om alle schroefgaatjes dicht te plamuren, zodat de schuur veel rustiger zal tonen (tenminste dat denk ik, want ik vind al die schroefstippen onrustig en ze roesten hier en daar ook een beetje), sta ik op een late zonnige zomerdag met een plamuurmes en een potje plamuur de schroefgaatjes te plamuren. Het is een heerlijk werkje. De late zon staat op mijn rug. Het water van de vaart kabbelt. De iepen aan de overkant ruisen en de schapen blaten zo’n beetje voor de vuist weg. Ik denk aan niks en alles tegelijk. Ik voel me zen worden van dat geplamuur.
Lees ook:
Marjan heeft déze oude liefde ineens weer helemaal te pakken
Wat een werk
Maar ja, dan ben je er nog niet. Na 24 uur is de plamuur droog en moet ik schuren. Dat valt behoorlijk tegen. Ik neem me eerst voor de volgende keer minder plamuur te gebruiken. En een uurtje later neem ik me voor hier de volgende keer iemand voor in te huren. Wat een werk.
Hulp van de buurman
Met de achterwand komt de buurman helpen. Die voelt zich natuurlijk toch licht schuldig, want als hij niks had gezegd, had Jan het makkelijk nog een jaar uitgesteld. En de achterwand is zó slecht, dat buurman met krabbers komt om de boel kaal te halen. Dat is ook een berenklus. Ik vraag nog of je het niet kan afbranden. Even zie ik in Jans ogen iets van hoop flitsen. Ja! Branden! Fik die hele bende af! Maar de buurman schudt zijn hoofd. En hij is in onze buurt dé klusautoriteit op onbezoldigd amateurniveau, dus we vertrouwen hem blind. Jan krabt. Ik schuur. Wat een karwei.
Witte bolletjes
Mensen die voorbijvaren, beginnen ons aan te moedigen. Ze roepen dat het erg opknapt en dat helpt een beetje. Dus is uiteindelijk de hele witte onderkant van de schuur nog op tijd af voordat de herfst echt begint. De groene punten aan de bovenkant moeten nog. In die groene planken heb ik wel alle schroeven geplamuurd, dus ze zijn bezaaid met witte bolletjes.
“Het lijkt wel sneeuw,” lacht buurvrouw Riet.
Dat geeft de doorslag. Hartstikke decoratief met de kerst. In het voorjaar zien we wel weer.
