Marjan baalt flink van de afgelasting van de Winterfair
“Als iedereen zijn mond houdt over corona, betaal ik!” We zijn op weg naar het eetcafé op de hoek, onze buren en wij. We hebben besloten dat we onmiddellijk na de persconferentie een hapje gaan eten. Want dat de eigenaar van dat eetcafé de komende weken weer zal moeten puzzelen hoe hij zijn bedrijf overeind moet houden, dat was allang uitgelekt.
De buren vinden het een steengoed idee. We besluiten dat de eerste die het c-woord laat vallen, trakteert op een rondje shotjes. Wie de discussie ingaat, is de klos.
‘Wat een feest moest de Winterfair worden’
Het wordt dus een luchtige avond. Precies waar we behoefte aan hebben. Want ook de Winterfair gaat niet door. En die zouden we deze keer nog wel met onze Libelle-collega’s vieren! Wat een feest moest dat worden, daar in de Brabanthallen in Den Bosch. Ik mocht in het Kleine Theater presenteren. En schrijvers, collega-columnisten, cabaretiers interviewen. Alle dagen van de Fair. Ik boekte een hotel, legde kleding klaar, zocht grote glimmende oorbellen uit, liet mijn nagels doen. En die ochtend ging ik nog naar de kapper.
Een roze hanenkam
Daar speculeerden klanten en personeel enorm over de komende maatregelen vanachter hun mondkapjes. Een klant naast me opperde dat ik makkelijk kon besluiten om de zijkanten kaal te scheren en een roze hanenkam te laten boetseren. “Want we zijn de klos tot eind april 2022,” voorspelde ze somber. “Dat heb ik van een astrologe en die zit er nooit naast. Nou ja, niet vaak.” Ik heb die hanenkam een minuut lang overwogen. Tot ik bedacht dat ik die avond ook uit eten kon gaan. Was de kapper niet helemaal voor niks. Dus het werden folies en een spoeling en een millimeter eraf.
Lees ook:
Marjan: ‘Voor Jan de zin kon afmaken, zat ik al hartverscheurend te snikken’
‘Ik bedenk hoe zuur het is’
Met dat fraaie hoofd zit ik nu in ons eetcafé de persconferentie te verwerken. En de afgelasting van de Winterfair. Ik bedenk hoe zuur het is voor al die ondernemers die een stand huurden en voorraad inkochten om de Fair tot een enorm feest te maken. En voor al die mensen die zich hadden laten inhuren voor standbouw, verlichting, geluid, horeca. Geen idee hoe dat allemaal precies werkt op een beurs, maar het basisprincipe is, denk ik net als bij mij: geen werk, geen inkomen. Bedrijfsrisico. Bij de één wat groter dan bij de ander, maar altijd een hobbel waar je jezelf overheen moet zetten. Zolang je dat kunt, tenminste. Financieel. En zeker ook geestelijk.
Dat zeg ik natuurlijk niet tijdens het etentje. We bereiken het dessert dus zonder shotjes en ik loop naar de bar om af te rekenen. Pas als we bijna thuis zijn, vraag ik: “Hoe zat zouden we zijn, als we iedere keer dat we aan corona dachten, een shotje hadden genomen?”
Deze column van Marjan verscheen eerder in Margriet 51 – 2021. Dit nummer nabestellen kan via lossebladen.nl.
Over Marjan
Marjan van den Berg studeerde MO-Nederlands aan de VU te Amsterdam, stond jarenlang voor vmbo-klassen als juf Nederlands, schrijft columns en verhalen en runt haar eigen bedrijf Iskander Uitgevers. Ze is dol op haar dochters Merel, Amber en Kirsten, haar vier kleinkinderen, haar labrador en haar Jan! Wil je Marjan volgen? Dat kan niet alleen op margriet.nl/marjan, maar ook via haar eigen website en op Facebook.
