Margriet-stagiaire Manon had corona: ‘Daar zat ik dan, tussen vier muren in quarantaine’

Ze beschrijft hoe het was om het coronavirus te hebben.

Heel voorzichtig

“Ik maakte me best druk om het coronavirus, en had best veel moeite met alles dat veranderde door het virus. School dicht, in contact komen met mensen in de supermarkt of op straat, het restaurant waar ik in de bediening sta gesloten: er veranderde best wat voor mij. De angst die iedereen wel heeft om ziek te worden bleef die eerste weken constant in mijn gedachten. Niet alleen voor mezelf, maar vooral omdat ik anderen, mijn dierbaren zoals mijn opa’s en oma’s, niet wilde besmetten. Het enige wat ik kon doen was uitkijken en maatregelen treffen, dus daar ging ik volledig voor. Anderhalve meter afstand houden, drukke plekken vermijden en ik neem overal mijn desinfecterende doekjes en gel mee naartoe. Soms gaat het zo ver dat mijn familie wel eens zei: ‘Manon, het is wel genoeg zo. De dingen die je doet tegen corona moeten geen obsessie worden he?’"

De angst

“Na een warme vakantieweek waarin ik veel in de buitenlucht was geweest – op een veilige manier natuurlijk - naderde het weekend. Veel plannen had ik niet, dus besloot ik mezelf eens op een pizza te trakteren. Toen ik mijn eerste hap nam begon er een belletje te rinkelen. De toppings kon ik niet goed ruiken, en ook de smaak van de pizza kon ik ook niet echt plaatsen. Naast mijn reuk- en smaakverlies werden mijn klanken steeds nasaler. Waar ik al die tijd zo bang voor was werd toch werkelijkheid; ik moest de coronatest ondergaan. Ik vond dat ik me moest laten testen want dit waren wel echt symptomen van corona. Het enige wat ik op dat moment dacht was 'hoe ver zal dat stokje mijn neus in gaan, zal het pijn doen, val ik niet flauw en is het snel achter de rug. Er ging van alles door mijn hoofd.'"

Mentale klap

“Twee dagen later was mijn vakantie ineens driehonderdzestig graden gedraaid. Waar ik op mijn sup van de vrijheid en het aangename weer genoot zat ik nu tussen vier muren in mijn kamer - ik was positief getest op corona - iets wat voor mij als een harde klap aankwam. Ik dacht dat ik er voor mezelf genoeg aan had gedaan om het te voorkomen. Maar het onzichtbare virus is zo onvoorspelbaar. Het gaf mij een positief gevoel dat ik binnen was gebleven toen ik klachten kreeg. Maar ondanks dat voelde ik me ook erg schuldig. Er moesten veel mensen door mij in quarantaine en ik wist niet zeker wie ik in de dagen daarvoor kon hebben besmet. Ook lichamelijk werd ik steeds beroerder. Ik kreeg hoofdpijn, pijn in mijn neusholtes en ook nog een allergische reactie op het virus. Althans, waarschijnlijk."

Lees ook: Verkoudheid of corona? Zó kom je erachter wat je onder de leden hebt

Onmacht

"De dokters hadden deze reactie op het virus nog nooit eerder gezien of gehoord, maar ik had er toch écht last van: jeuk over mijn hele lichaam. Ze konden vrij weinig voor me betekenen. Ik was positief getest en mocht niet naar de dokter toe en de dokter mocht daarom ook niet op huisbezoek komen. Het enige wat voorgeschreven kon worden was koelzalf. Helaas hielp dit niet echt tegen de jeuk. Ik belde mijn moeder machteloos op en vroeg haar om hulp terwijl de tranen over mijn wangen biggelden. De combinatie van jeuk en niet bij je familie kunnen zijn als je je zo beroerd voelt vond ik verschrikkelijk. Mijn tante had gelukkig nog iets tegen allergieën wat na een uur al zijn werk deed. Ik was haar nog nooit zo dankbaar geweest."

De spanning

“Iedere dag in quarantaine vinkte ik af. De namen van de mensen die ik had gezien spookten door mijn hoofd. Ik was erg zenuwachtig, omdat ik onder andere mijn opa’s en oma’s nog had gezien. Ik wilde het echt niet op mijn geweten hebben dat hen iets zou overkomen. Maar hoe langer ik in quarantaine zat hoe opgeluchter ik werd, want de kans werd steeds kleiner dat mijn omgeving nog ziek kon worden door mij. Uiteindelijk is naast mij alleen mijn vriend ziek geworden door het virus, en hij kwam er gelukkig met een verkoudheid vanaf.”

Het besef

“Ondanks deze gekke tijd ben ik steeds meer gaan beseffen hoe belangrijk mijn familie voor mij is. En hoeveel steun zij mij konden bieden door onder andere de tien dagen quarantaine zelf ook erg serieus te nemen. Maar ook door een bloemetje en cadeautjes aan de deur te brengen. Het schilderen samen met het lezen van tijdschriften werkte als een soort meditatie, omdat ik daarmee even mijn gedachtes kon verzetten. Ook de kaartjes en berichtjes hebben mij er doorheen gesleept. Maar iets waar ik misschien wel het meest dankbaar voor ben zijn mijn ouders; degene die constant voor mij zijn blijven zorgen, alles goed schoon hebben gehouden en wel tientallen keren per dag de trap op zijn gelopen om iets te brengen en te zeggen: 'Manon er staat weer iets lekkers voor je deur, het komt goed he!'”

Artikelen van Margriet.nl ontvangen in je mailbox?

Schrijf je in via margriet.nl/nieuwsbrief.

Beeld | iStock