Maayke was één van de eerste coronapatiënten: ‘Ik weet niet of ik een tweede keer zou overleven’

Een van de eerste coronapatiënten

“Vorig jaar december zijn we verhuisd van Hoofddorp naar Noordwijk. De kinderen gingen het huis uit, het was tijd voor een nieuwe fase in ons leven. We hadden heel hard aan ons nieuwe huis gewerkt en David vond dat we wel een uitje hadden verdiend. We zijn alle twee fanatieke sporters, dus we gingen naar ons geliefde Italië, waar we al tientallen jaren skiën. We zouden de laatste paar dagen van februari en de eerste paar dagen van maart gaan. Vlak voordat we gingen, kwam het eerste nieuws over corona een beetje naar buiten. We hebben het meteen goed uitgezocht, maar de regio waar wij naartoe gingen zou veilig zijn. Wel spraken we alle twee met ons werk af dat we na terugkomst veiligheidshalve veertien dagen thuis zouden werken."

Grimmige sfeer

"We kwamen 4 maart terug en op de luchthaven was het al een beetje grimmig. We kochten handgel. Meer informatie over hoe je je kon beschermen was er niet. Twee dagen na thuiskomst werd ik tijdens de lunch helemaal niet lekker. We werkten allebei vanuit huis, en David nam me even mee naar het strand. Op de wandeling terug merkte ik dat ik niet meer het heuveltje op kon naar de parkeerplaats. Ik werd steeds kortademiger. Thuis kreeg ik binnen twee uur heel hoge koorts. Ik belde om kwart over vijf met de huisartsenpost. We hadden nog geen huisarts, we zaten nog midden in de verhuizing.”

Eerste covid-patiënt

“Zaterdagochtend stonden mensen van de GGD in witte pakken hier in de huiskamer om mij te testen. Er was nog niks geprotocolleerd, maar als je uit een risicogebied kwam en je kreeg koorts of werd kortademig, moest je sowieso worden getest. Zaterdag ben ik getest en zondag was de uitslag er; ik was positief. Ik was de eerste geregistreerde covid-patiënt van Noordwijk. Het weekend ging het steeds slechter, ik werd steeds benauwder."

Witte pakken

"Ik vond een huisarts, maar toen gold het advies al om niet meer bij de patiënten thuis langs te gaan. Zij schatte telefonisch in dat het beter was dat ik naar het ziekenhuis zou gaan. Maandag heeft ze de ambulance laten komen om me naar het Alrijne ziekenhuis in Leiden te brengen. De ambulancebroeders kleedden zich eerst buiten om voordat ze hier naar binnen gingen. Ze droegen dezelfde witte pakken als de GGD-mensen. De bouwvakkers op de steigers en de buren konden alles zien en ik vond het vreselijk om zo te worden afgevoerd, helemaal alleen. Er zijn ook foto’s gemaakt die op social media werden gedeeld. Dat sensatiebeluste vond ik heel erg. Vanaf dat moment heeft David een tijd in een ander dorp boodschappen gedaan, omdat het voelde alsof we de pest hadden."

De isolatiesluis

"Iedereen was natuurlijk heel bang, dat snapte ik ook wel. Maar daardoor durfden mensen hier niet eens aan te bellen; als een pakje werd bezorgd, werd dat met plastic handschoentjes aangereikt. In het Alrijne ziekenhuis was het nog helemaal niet goed ingericht op corona. Ik was de eerste die door de isolatiesluis ging. Ze moesten toen al heel erg zuinig omgaan met de spatbrillen en de beschermende kleding. Het meest confronterende was dat ze me bij binnenkomst, toen ik uit de ambulance werd gehaald, vroegen of ik wel of niet gereanimeerd wilde worden. En of ik openstond voor experimentele medicijnen. Daar heb ik ja op gezegd en op reanimeren ook. Ik sta midden in het leven, ja natuurlijk!"

'Het was zo ontzettend eenzaam'

"Er zijn allerlei tests op me uitgevoerd en uiteindelijk heb ik in isolatie gelegen. Ik lag op een aparte kamer met een sluisdeur ertussen, aan apparaten waarmee ze me in de gaten hielden. In dat tussenstuk deed het verplegend personeel beschermende kleding aan. Het was zó ontzettend eenzaam om daar te liggen. Er mocht niemand bij mij komen. ’s Nachts kwamen ze door het raampje kijken met een zaklamp. Het was heel bizar. Ze kwamen alleen binnen als ik echt iets nodig had. Op een gegeven moment waren ze vergeten om mijn avondeten te brengen. Om een uur of half negen heb ik maar eens op het belletje gedrukt. Schaamtevol gaven ze toe dat ze me waren vergeten.”

Ze wisten het niet…

“In het begin dacht ik nog dat het zo’n vaart niet zou lopen, ik had tenslotte wel vaker een griepje gehad. Maar toen ik daar lag, kwam het besef binnen dat het ernstig was. De artsen konden mij niet geruststellen, er werd voortdurend gezegd: ‘We weten er eigenlijk niks van. We proberen dingen uit te sluiten en te meten, maar we weten niet hoe groot de schade is en of je blijvende longschade hebt.’ Op de longfoto’s zagen ze duidelijk allemaal witte vlekken, ontstekingshaarden. Maar ze wisten niet hoe dat verder zou uitpakken. En ook niet of er andere organen waren aangetast. Het is heel beangstigend als er wordt gezegd dat ze het echt niet weten. Het zuurstofniveau en mijn hartslag werden in het ziekenhuis gelukkig al vrij snel stabiel. Na een paar dagen was ik stabiel genoeg om thuis onder goede begeleiding verder aan te sterken."

Lees ook:

Verschil tussen mannen en vrouwen bij effectief coronamedicijn vaak onderbelicht

'We wisten niet of hij het ook had'

"Ik heb een dikke maand thuis op de slaapkamer gebivakkeerd. David had z’n intrek genomen in de gamekamer van de jongens, waar een logeerbed stond. We wisten niet of hij het ook had of heeft gehad. In die tijd was er zo’n tekort aan testen dat de familie niet kon worden getest. Dat was echt heel vreselijk, want hij kon nergens naartoe omdat hij niet zeker wist of hij het had. We hebben online zo’n commerciële test gekocht om te kijken of hij antistoffen had, maar dat leverde niks op. Tot op de dag van vandaag weten we niet of hij het ook heeft gehad. Nu kun je alleen maar zo’n test aanvragen als je klachten hebt. Hij heeft geen klachten gehad, maar dat zegt niet zoveel."

Voorzorgsmaatregelen

"Thuis ontving ik mails van de GGD, waarin stond welke voorzorgsmaatregelen je moest nemen om verdere besmetting te voorkomen. Dat werd natuurlijk niet gecontroleerd, maar wij hebben ons er heel strikt aan gehouden. David zette in het begin mijn eten voor de slaapkamerdeur neer. En na verloop van tijd naast mijn bed. Als ik naar beneden kwam, moest ik een mondkapje op in mijn eigen huis. Maar ik lag hoofdzakelijk in mijn eentje op die slaapkamer. Wat duurt een maand dan lang en wat wordt je wereld dan klein. David deed alles; naast zijn werk kookte hij, liet de hond uit, deed de was en draaide het hele huishouden. We leven nu al meer dan zeven maanden met z’n tweeën in een bubbel. Menig huwelijk zou daarvan onder spanning staan, maar bij ons is dat gelukkig niet het geval.”

Topfit

“Toen ik na een maand opkrabbelde, verwees de huisarts mij door naar een paramedisch centrum, gespecialiseerd in revalidatie van oncologische- en longpatiënten. Ik ben begin mei aan de slag gegaan met twee fysiotherapeuten die een speciale covid-training hadden gehad. Voordat ik werd getroffen door corona was ik topfit, had vorig jaar geen enkele ziektedag op mijn werk. Ik liep hard, hockeyde en was een crossfitter. We aten ook heel gezond, koolhydraatarm eten was bij ons al helemaal ingevoerd. We dronken wel af en toe een wijntje, maar we waren heel bewust met onze gezondheid bezig. Ik was echt heel fit en kon opeens helemaal niks meer."

Alles aangetast

"Alles was door de covid aangetast. Tijdens de eerste metingen kon ik niet eens vijf kilo met mijn armen omhoog tillen. De trap op lopen ging niet. Vijf minuutjes fietsen zonder weerstand op de hometrainer was de max. Nog steeds ga ik drie keer per week naar de revalidatie en ik zit nog maar op zestig procent van wat ik kon. Het is heel confronterend dat het zo langzaam gaat. Maar energie moet je doseren, als je eroverheen gaat, krijg je weer een klap terug. Daar kan ik af en toe best verdrietig van worden. Het allerergste is dat ik niet weet hoe lang het gaat duren en of ik ooit weer vijf of tien kilometer kan hardlopen. Ik heb 32 jaar gekeept als hockeykeepster, het leukste wat er is. Maar ik weet niet of ik ooit nog in dat pak kan staan."

Een e-bike

"De grootste investering is een e-bike geweest. Ik zei altijd dat ik een e-bike zou nemen als ik 65 zou zijn. Maar David vond dat ik dat nu moest doen, zodat mijn wereld weer een beetje open zou gaan. In onze schuur hangen heel mooie racefietsen. Ik ben een paar jaar geleden de Mont Ventoux op gefietst, zo sportief was ik. Nu is mijn uitje om op donderdag met de e-bike naar de markt te gaan. Het voelt alsof ik in één klap heel oud ben geworden.”

Immuunsysteem

“Waarom ik zo zwaar ben getroffen, valt misschien deels te verklaren door de verhuizing en de stress die daarbij kwam kijken. Daardoor had ik misschien een verminderde weerstand. Aan de andere kant is het net zoals mensen die kanker krijgen; de één is er gewoon vatbaarder voor en heeft een ander immuunsysteem. Dat immuunsysteem van mij heeft hysterisch gereageerd. Het heeft echt te maken met je DNA. Daar wordt nu heel veel onderzoek naar gedaan."

Pech

"Ik heb gewoon vette pech gehad, maar ik heb geen zelfmedelijden. In mijn werk heb ik heel veel te maken met patiënten die niet meer beter worden. En als ik daaraan denk, denk ik: count your blessings. Doordat ik het kan relativeren, heb ik geen psychische begeleiding nodig. Ik was altijd van de lijstjes en het vooruit plannen. Normaal hadden we nu de wintersport en de zomervakantie voor volgend jaar al vastliggen. En nu is er helemaal niks. We zien het wel, het komt zoals het komt, en eerlijk gezegd geeft dat ook veel rust."

'Ik snap ook dat mensen covid-moe zijn'

"Ik heb me een tijd opgewonden over mensen die hun schouders ophaalden en zeiden dat corona maar een griepje is. Ik maakte me grote zorgen als ik zag hoe druk het strand was tijdens die heel warme dagen. Maar ik snap ook best dat mensen covid-moe zijn. Het is een heel gekke wereld waarin we nu leven. Ik begrijp de jongeren die illegale feestjes organiseren op het strand of naast de snelweg, we zijn sociale dieren. Ik neem het ze niet kwalijk. Maar ik word er wel verdrietig van, want je zult maar een moeder hebben, zoals ik, die toevallig een gevoelig immuunsysteem heeft. We gaan nu de winter in en dat vind ik spannend. In het begin werd gezegd dat als je het gehad had, je immuun was. Dat blijkt dus helemaal niet zo te zijn. Ik weet niet of ik een tweede keer zou overleven.”

Dit verhaal verscheen eerder in Margriet 52-2020. Deze editie nabestellen kan via magazine.nl.

Artikelen van Margriet.nl ontvangen in je mailbox?

Schrijf je in via margriet.nl/nieuwsbrief.

Tekst | Barbara van Beukering

Fotografie | Mariel Kolmschot