Judy: ‘Ik denk geregeld aan de familie en hun verdriet, dat blijft me raken. Ik heb het zeker nog niet losgelaten’

“In het begin was ik vooral professioneel bezig als woordvoerder van de familie van Gino. Dat betekent dat ik mijn eigen emoties opzij zet en me bezighoud met de hulpvraag van de familie, namelijk hoe zij met vragen van journalisten kunnen omgaan. Het is mijn taak om hen te ondersteunen en het belangrijkst vind ik dat mensen op mij kunnen leunen in een moeilijke tijd en dat ik altijd benaderbaar ben. Maar natuurlijk bouw je samen een band op. Ik was veel bezig met Gino’s vermissing en dood, ook thuis. Zeker heb ik weleens een traan gelaten, want het verdriet van zijn familie raakte me. Ik ben ook maar een mens. En ik heb zelf ook kinderen. Ik kan me niet voorstellen hoe het is om je kind op zo’n manier te verliezen. Het is de nachtmerrie van iedere ouder. Toch verlies ik mezelf hier niet in. Vanuit mijn kennis en ervaring lukt het mij om een professionele afstand te houden. Dat is ook belangrijk. Ik moet rustig blijven en de rots zijn waarop de familie kan terugvallen.”

Middelpunt

“Ik heb als communicatiemanager en -adviseur veel ervaring bij grote bedrijven. Drie jaar geleden hoorde ik dat de stichting Namens de familie op zoek was naar nieuwe mensen. Deze stichting helpt nabestaanden na een dramatische gebeurtenis omgaan met journalisten en andere media-aandacht. Het sprak me aan, omdat ik het mooi vind om mensen te helpen met mijn kennis. Ik ken alle facetten van communicatie en snap waar journalisten naar op zoek zijn. Mensen die iets naars overkomt, beseffen niet welke impact hun uitlatingen op bijvoorbeeld social media kunnen hebben. Alles wordt uitvergroot in de media. Iedere journalist wil nieuws en stelt dezelfde vragen en ik weet hoe je hier een goed antwoord op kunt formuleren en hoe dit af te stemmen met de betrokkenen. Zo ontstaat er een eenduidig beeld en wordt voorkomen dat journalisten zelf dingen gaan invullen of gaan praten met mensen die er verder vanaf staan. Daarom besloot ik me in te zetten als vrijwilliger voor Namens de familie. Ik vind het heel mooi dat ik mensen die het heel zwaar hebben op dit vlak kan ontlasten. Dat het weleens pittig kon gaan worden, besefte ik van tevoren heel goed.”

Ongeloof

“Gino was een dag vermist toen ik door de stichting werd gevraagd of ik zijn familie wilde bijstaan. Dit was mijn tweede vermissingszaak. Zaken waarbij kinderen zijn betrokken krijgen veel media-aandacht, dus ook Gino’s familie werd bestookt met vragen van journalisten. Ik wist totaal niet wat er ging gebeuren en wat ik kon verwachten. Het kon nog alle kanten op, iedereen hoopte vurig dat Gino levend en wel weer opdook. Alle registers werden opengetrokken om hem terug te vinden. Er kwamen grote zoekacties waarbij familie, vrienden, buren en zelfs onbekenden vanuit het hele land kwamen helpen. De familie had wel wat anders aan hun hoofd dan alle mediavragen te beantwoorden. In mijn eerste contact met de familie stond vooral de vraag centraal hoe ik hen kon helpen. Hun wensen waren voor mij het allerbelangrijkst. Gino’s familie gaf aan dat ze graag wilden dat ik het aanspreekpunt voor de media werd, zodat zij zich volop konden richten op de zoekacties. Vanaf dat moment gingen alle media-aanvragen dus langs mij. Continu werd ik gebeld door journalisten die die laatste ontwikkelingen wilden weten.”

“Drie dagen nadat Gino vermist was geraakt werd er een verdachte aangehouden. Een paar uur later werd op zijn aanwijzingen Gino’s lichaam gevonden. Een trieste ontknoping van spannende dagen waarin we zo ontzettend op goed nieuws hadden gehoopt. Ik voelde wel dat er een grote kans bestond dat het niet goed zou aflopen als een negenjarige jongen drie nachten wegblijft, maar toch hoop je op een goede uitkomst. Dit was het vreselijkste scenario, dat helaas uitkwam. Er heerste ongeloof en boosheid, de familie was intens verdrietig en gebroken. Zij hadden duizend vragen, maar een antwoord is er dan nog niet. In de middag was er een mediamoment met de politie en burgemeesters van Sittard-Geleen en Kerkrade. De familie vroeg of ik namens hen iets wilde zeggen tegen de pers. Uiteraard heb ik dit met hen afgestemd. Ik vertelde dat de familie gebroken was, maar dat het medeleven van heel Nederland hen enorm had gesteund en op de been had gehouden, wat ook zo was.”

Immens verdriet

“Hierna zat mijn taak er nog niet op. Er stonden veel aannames en suggestieve opmerkingen in de media. Zo werden er na Gino’s dood in nieuwsmedia nog steeds filmpjes geplaatst van de zoektocht. Dat was voor de nabestaanden heel pijnlijk. Toen heb ik met de redacties gebeld of ze die video’s wilden verwijderen en gelukkig gebeurde dat ook.”

“Na Gino’s dood werden er twee stille tochten gehouden voor familie en vrienden. Dat deed de familie veel goed. Ik schreef in samenspraak met hen een toespraak om iedereen te bedanken voor hun inspanningen. Bij de uitvaart vroeg ik de media om de familie vooral met rust te laten, zodat zij dit afscheid in alle privacy konden beleven. Die wens werd gerespecteerd. Op zo’n moment voel ik me nuttig en kan ik echt iets betekenen. Inmiddels is de rechtszaak van start gegaan en is de eerste pro-formazitting geweest. Voor de familie is het heel heftig om met de verdachte te worden geconfronteerd, die op twee meter afstand van hen zit. Ze horen onmenselijke details over onder meer de mogelijke doodsoorzaak van Gino, logisch dat de emoties dan hoog oplopen. Het is een immens verdriet waar ze mee opstaan en mee naar bed gaan. Nog steeds sta ik hen bij waar nodig. Als media-adviseur blijf je vaak op de achtergrond, nu liep dat anders en kwam ik wel in beeld. Zo schoof ik aan bij Jinek na de eerste zitting. Dat doe ik in het belang van de familie. Ik kijk terug op een verdrietige en heftige periode, waarbij ik vooral dankbaar ben dat ik Gino’s familie in deze fase heb kunnen ondersteunen. De rechtszaak gaat verder en zal zeker media-aandacht krijgen. Ook dan blijf ik de familie bijstaan. Dat de moeder van Gino onlangs is overleden was een vreselijk bericht. Voor de zussen is het een verschrikkelijk moeilijke tijd. In juni is hun broertje overleden, de rechtszaak tegen de verdachte is gaande, er wordt meer bekend over wat er is voorgevallen op die bewuste avond en dan het bericht dat hun moeder is overleden. Voor hen wens ik dat het recht zijn loop heeft en dit niet heel lang duurt. Als de uitspraak er is, hoop ik dat zij die periode kunnen afsluiten en de rust krijgen om te beginnen met de verwerking van dit alles. Ik denk geregeld aan de familie en hun verdriet, dat blijft me raken. Ik heb het zeker nog niet losgelaten.”