Joke heeft long covid: ‘Tot op de dag van vandaag merk ik weinig verbetering’

“Vanwege bezuinigingen en automatisering werd ik eind 2019 ontslagen. Dat was een enorme mentale klap, ik zag het niet aankomen en moest ineens op zoek naar ander werk. Tijdens een sanitaire stop na een boodschappensessie over de grens in Duitsland, was daar een vrouw met mondkapje die al hoestend haar handen waste. Corona was nog amper in beeld, maar ik herinner me dit nog goed. Weer buiten maakte ik nog een coronagrapje tegen mijn vriend. Vermoedelijk heb ik in die kleine ruimte het virus opgelopen.”

Weinig verbetering

“Een week later werd ik ziek. Eerst leek het griep, maar met longontsteking als complicatie werd ik steeds zieker. Testen op corona deed men destijds niet en huisartsbezoek mocht niet vanwege mogelijk besmettingsgevaar. Een lange en zware ziekteperiode volgde. Ik had regelmatig telefonisch contact met mijn huisarts maar het devies luidde steeds: uitzieken. Ik voelde extreme vermoeidheid, tintelingen in mijn benen, ‘brandende longen’ en zo’n droge en aanhoudende hoest dat ik soms het gevoel had erin te blijven. ‘Ziek maar thuis uit’ zorgde bij mij voor een gevoel van gekmakende onmacht.”

“Tot op de dag van vandaag merk ik weinig verbetering, ondanks enige ondersteuning bij een post-covidpoli waar men helaas ook nog geen pasklare behandeling heeft. Medici en ik gaan ervan uit dat het corona was, maar omdat patiënten uit de eerste golf niet werden getest, heb ik geen zwart-op-wit bewijs, wat lastig is voor bijvoorbeeld het vergoeden van herstelzorg en verzekeringskwesties. Het voelt enorm onbevredigend en dat is slechts de administratieve rompslomp. Mentaal trekt het natuurlijk ook een wissel op mij. Mijn relatie staat onder druk, mijn kinderen willen hun vertrouwde, energieke moeder terug en kom ik ooit weer aan het werk?”

Gelukkig zijn er lotgenoten

“In mijn omgeving stuit ik regelmatig op onbegrip. ‘Ben je nóg niet opgeknapt?’ is een vaak gestelde vraag. Het vervelende is dat je aan de buitenkant weinig aan me ziet. Corona heeft me zelfs dierbare vriendschappen gekost. Erg verdrietig. Ik probeer het me niet te veel aan te trekken, want stress is een trigger die de klachten verergert en het herstel vertraagt. Op Facebook vind ik gelukkig lotgenoten in de groep ‘Coronapatiënten met langdurige klachten’. De groep telt inmiddels 22.000 leden, vertel hén maar eens dat ze aanstellers zijn. De euforie die leek te heersen toen de vaccinaties ware ingezet, vond ik moeilijk. Voor mij voelt het namelijk niet alsof er licht is aan het einde van de tunnel en het virus is niet weg. Zit er überhaupt een einddatum aan mijn ziekte? “

Hoop

“Af en toe gloort er toch wat hoop. Als de klachten – benauwdheid veroorzaakt door restafwijkingen in mijn longen, extreme vermoeidheid, conditieverlies, problemen met mijn gezichtsvermogen, de lijst is eigenlijk eindeloos – tijdelijk iets minder zijn, probeer ik als dat enigszins kan te wandelen en geniet ik van korenbloemen, klaprozen, lieve katten et cetera. Zo kan ik het nuttige, het opbouwen van mijn conditie, met het aangename combineren en probeer ik positief te blijven. Lichtpuntjes te zien. Ik ‘piep’ niet gauw, maar allemachtig, ik voel me soms tachtig! Wat word ik met die coronaklachten, al die tijd, al lang op de proef gesteld!”