PREMIUM
‘Je vertelt liever dat je een danswedstrijd hebt gewonnen dan dat je tien jaar met onverklaarde gezondheidsklachten hebt rondgelopen’
Journalist en Oprichter van Stichting Voices for Women Mirjam Kaijer schrijft over haar strijd voor meer onderzoek naar het vrouwenlichaam.
Wat krijgen jullie nou allemaal binnen op het meldpunt van jullie stichting?’ De interviewster van een prominente krant zit recht tegenover mij aan mijn keukentafel.
“Heb je een paar uur?”, antwoord ik. Want het valt niet mee om dit in een paar zinnen te vangen. Ik lanceerde dit meldpunt destijds bij Radio 1, na het uitkomen van mijn boek Ik ben geen man. Ik weet nog dat ik thuiskwam en mijn mailbox opende: BOEM! Het ene verhaal na het andere stroomde binnen. Verhalen van vrouwen die net als ik al zo lang met medische klachten rondliepen. Klachten waarvoor maar geen verklaring en oplossing leek te zijn.
Uitgenodigd bij Humberto
Ik werd uitgenodigd bij Humberto: ik vond het doodeng. Het was live. Je vertelt liever dat je een danswedstrijd hebt gewonnen dan dat je tien jaar met onverklaarde gezondheidsklachten hebt gelopen. Van de zenuwen vergat ik hoe mijn eigen aandoening heette.
Daarna kwam alles in een stroomversnelling. Ik werd uitgenodigd bij Koffietijd, Pointer en ga zo maar door. Het deksel van de beerput was gelicht. Want dat bleek het te zijn: een diepe, nare, eeuwenoude, stinkende beerput. De verhalen waren schokkend, kwamen van jong en oud. Ik kreeg verhalen over problematiek die ontstond zodra meisjes gingen menstrueren, over endometriose, over somberheid en angsten na pilgebruik, problematiek na zwangerschappen en een grote piek rondom de overgang. Daar ploppen bij veel vrouwen auto-immuunaandoeningen op. Vrouwen voelen zich veelal niet gezien en gehoord, voor gek verklaard en aan de pillen gezet.
Het raakte mij persoonlijk. Ook ik voelde mij niet altijd serieus genomen. Kreeg na mijn tiende huilbui bij een hulpverlener het advies: ‘ga maar aan de antidepressiva’. Gelukkig niet gedaan. Mijn verdriet had een terechte reden. Ik was niet depressief.
Adviezen die niet juist bleken
Ook van hulpverleners zelf kregen we schrijnende berichten: ‘hoe bied ik passende zorg als ik met een groot kennishiaat kamp?’ Sommigen hebben naar eer en geweten adviezen gegeven die niet de juiste bleken.
Er moet een beter systeem komen, we weten veel te weinig van het vrouwenlichaam af. De man is voornamelijk de norm bij onderzoek terwijl het vrouwenlichaam heel anders ziek wordt.
Ik kijk de interviewster aan. “Je kunt dus gerust zeggen dat iedereen last heeft van dit grote probleem. Toch komen we maar mondjesmaat vooruit.”
Gek genoeg maakt het mij alleen maar strijdlustiger. Er zal en moet meer onderzoek komen. Al moet ik in een Zorro-pak over Het Binnenhof rennen!
