PREMIUM
In gesprek met de cast van romcom Casa Coco: ‘De opnames voelden als een lange vakantie met vrienden’
Gerard Cox, Joke Bruijs, Richard Groenendijk en Brûni Heinke spelen in de romcom Casa Coco. Een gesprek vol humor over de grote thema’s uit de film: liefde, vriendschap, ouder worden en of er sprake is van een generatieconflict. ‘Ik vind werken met jonge mensen alleen maar geweldig,’ aldus Gerard Cox.
Gerard Cox komt stipt op tijd binnenwandelen voor de fotoshoot op de locatie in, hoe kan het ook anders, Rotterdam. Hij heeft een krantje onder zijn arm, zijn collega’s volgen al snel. Het is direct duidelijk dat deze acteurs dikke vrienden zijn, de grappen gaan in rap tempo over en weer. Daarna, op de set in kerstsfeer, zitten de acteurs direct in hun rol van familieleden die samen de boom optuigen.
Samenwerking
De film Casa Coco is geschreven met Gerard en Joke in gedachten en gaat over een eerste liefde. Maria Goos schreef de dialogen, bijgestaan door Gerard voor de typisch Rotterdamse uitdrukkingen. De opnames waren in Rotterdam en op Bonaire met een grotendeels Rotterdamse cast. Hoe ging de samenwerking op de set als Rotterdammers onder elkaar op Bonaire?
Richard: “De acteurs kwamen bijna allemaal uit Rotterdam en de crew uit Amsterdam. Ik hoorde de crew ’s avonds bij het eten vaak zeggen: wat is het gezellig bij jullie! Ach, die strijd tussen de twee steden, dat is eigenlijk alleen bij voetbal.”
Gerard beaamt: “Ik heb niks tegen Amsterdammers, al heb ik die naam. De sfeer was geweldig, ik werd echt in de watten gelegd. Ze vonden me natuurlijk een oude lul, haha, er moest niks met mij gebeuren. Rotterdammers zijn geen zeikers en makkelijk in de omgang. ‘Niet lullen maar poetsen’ is een platitude, maar klopt wel.”
Richard: “Het was wel pittig door de hitte, het waren lange draaidagen, maar je kunt je een ergere werkplek voorstellen dan Bonaire. Het voelde als een lange vakantie met vrienden. Tussen de scènes door waren we moppen aan het tappen.”
Brûni: “Ik was de enige die niet meeging naar Bonaire, maar dat vond ik niet erg, ik kan helemaal niet tegen die hitte. En de draaidagen in Rotterdam waren zo leuk om te doen. Voor mij was dat back to my roots.”
Joke: “Ik had destijds nog een huis op Bonaire, dat is onlangs verkocht. Gerard heeft al die jaren kerst bij mij daar doorgebracht. Hij was er kind aan huis. Ook nu zat hij bij mij en mijn man Frits in huis, dat was erg gezellig. Mijn man is totaal niet jaloers, hij is overtuigd van zichzelf en van mij. Gerard en Frits kunnen het juist heel goed met elkaar vinden.”
Richard: “Ja, dat was zo mooi, dan zag je ze met z’n drieën gearmd de nacht inlopen. Dat is echt een voorbeeld over hoe gescheiden mensen met elkaar om kunnen gaan.”
Over de cast van Casa Coco
Gerard Cox, geboren in Rotterdam (1940). Naast acteur is hij presentator, cabaretier en zanger - hij scoorde een hit met ’t Is weer voorbij die mooie zomer. In 1977 trouwde hij met Joke Bruijs. Na hun scheiding speelden ze samen in Vreemde praktijken en Toen was geluk heel gewoon.
Joke Bruijs, geboren in Rotterdam (1952), waar ze als 15-jarige optrad als zangeres. Daarna volgden rollen in comedyproducties en musicals, en solocabaret. Leeft samen met Frits Landesbergen.
Richard Groenendijk, geboren in Dirksland (1972). Als cabaretier won hij in 2012 de Poelifinario, de prijs voor de beste cabaretvoorstelling, met zijn voorstelling Alle dagen. Dit jaar won hij de prijs opnieuw met Voor iedereen beter (t/m juni 2023 in de theaters). Hij woont met echtgenoot Marko in Rotterdam.
Brûni Heinke, geboren in Rotterdam (1940). Na diverse toneelrollen werd ze beroemd dankzij haar rol als Helen Helmink in Goede tijden, slechte tijden. Ze is vrijgezel en woont in Amsterdam.
Liefde
De film gaat over een lange relatie waar de koek op is, wat is jullie ervaring daarmee in het echte leven?
Brûni: “In de film zeg ik als openingszin dat ik wil scheiden, dat was voor het eerst dat ik zo’n zin uitsprak, want ik ben zelf nooit getrouwd geweest. Ik heb wel lange relaties gehad, maar die gingen op een gegeven moment uit. Mijn leven was altijd zo vol met werk en met schilderen. Ik ben erg op mezelf, ook als ik een relatie had, bleef ik alleen wonen.”
Richard: “Ik heb een lange relatie van twaalf jaar en Marko en ik zijn nu drie jaar getrouwd. We hebben eigenlijk nooit ruzie, je leest weleens in de bladen dat je goed ruzie moet maken, maar we houden er beiden niet van. We hebben het heel fijn samen, er is van beide kanten een rotsvast vertrouwen in onze relatie en we laten elkaar ook vrij. Wat betekent het nou: de koek is op? Dat je niet meer zo verliefd bent als in het begin, nou en? Je hoort weleens: ‘We zijn uit elkaar, want we zijn elkaars beste vriend geworden.’ Dan denk ik: dat is toch het mooiste wat er is!”
Joke: “Het verhaal in de film is op Gerard en mij gebaseerd, over een oude liefde. In de film zien ze elkaar voor het eerst in jaren weer. Maar wij hebben in het echt al die jaren goed contact gehouden en veel samengewerkt. Als Gerard meedoet, weet ik dat het goed komt en vice versa geldt dat ook. Die vriendschap is heerlijk!”
Vriendschap
Vriendschap is ook een groot thema in de film. Wat betekent vriendschap voor jullie?
Richard: “Ik heb altijd oudere vrienden gehad, die jong van geest zijn en midden in het leven staan zoals Joke en Gerard. Zij hebben al een lange carrière achter de rug en ik vind het heerlijk om die verhalen te horen. Dankzij Joke kreeg ik een rolletje in Toen was geluk heel gewoon. Daar leerde ik Gerard kennen, ik dacht dat hij een brompot was, zo staat hij bekend, maar dat is maar een act. Het was binnen een minuut beklonken. Hij heeft een klein hartje en is heel emotioneel. Daarnaast is hij een heel intelligente man die zo veel afweet van kunst en theater.”
Joke: “Richard en ik hebben zo gelachen bij Toen was geluk heel gewoon. Dan moest hij een lange monoloog houden en kon ik mijn lachen gewoon niet houden. Maar we kunnen ook over serieuze zaken praten. Vroeger had ik niet veel tijd voor mijn vrienden. Maar tijdens corona ben ik veel socialer geworden, ik kon eindelijk afspreken met mensen die al jaren op mijn lijstje stonden, maar wat er maar niet van kwam. Ik ben blij dat ik bepaalde vrienden nog veel heb kunnen zien, want sommige zijn inmiddels overleden.”
Brûni: “Ja, dat hoort bij onze leeftijd. Ik heb lange vriendschappen, maar helaas vallen ze om, zo is het leven. Onlangs nog heb ik een goede vriendin en oud-collega begraven. Vrienden spelen een belangrijke rol in mijn leven, ik doe mijn best om vriendschappen te onderhouden door te bellen, appen en af te spreken. Ik golf nog geregeld met vriendinnen.”
Zo viert de cast van Casa Coco kerst:
Gerard: “Als kind keek ik enorm uit naar kerst. Het was zaak die stemming zo lang mogelijk vast te houden. We hadden een kerststalletje en op tafel lag kerstpapier. Mijn vader maakte zelf kroketten. Tweede kerstdag sleet het gevoel al. Ik herinner me nog goed dat mijn vader dat kerstpapier opfrommelde en in de kast stopte: zo volgend jaar weer kerst! Tegenwoordig heb ik er niet meer zoveel meer mee, en al helemaal niet met de kerstman, veel te Amerikaans.”
Richard: “Ik ben dol op kerst. Half november zetten we de boom al neer. Kerstavond vieren we met mijn ouders en de familie van mijn man, die uit Bosnië komt. Gewoon thuis, dat is leuker dan in een restaurant. Ik kook heel traditioneel: kalkoen, stoofvlees, spruiten en ik maak zelf pudding. Het is ook altijd wel stress hoor, ik ren toch nog de dag voor kerst naar de winkel. Tegen de tijd dat alles op tafel staat, ben ik kapot. Daarom neemt nu iedereen een gang mee.”
Joke: “We hebben de afgelopen jaren kerst op Bonaire gevierd, daar pakken ze groots uit zodat je toch een echt kerstgevoel hebt in het mooie weer. Ik ben echt een kerstmens, het liefst heb ik mijn familie om me heen. Volgens mijn moeders traditie vieren we vooral kerstavond, dan komen mijn broers met aanhang. Ik vind het leuk om te koken en flink uit te pakken.”
Bruni: “Kerst geeft mij vooraf wel een beetje stress: een boom kopen, het huis versieren, kadootjes kopen. Ik woon alleen, maar vier het graag met de lieve weinige familie die ik heb. Dat is altijd gezellig!”
Generatieconfict
En merken jullie weleens dat er een generatieconflict is, zoals Pleun en haar dochter Coco hebben in de film?
Gerard: “Ik vind werken met jonge mensen alleen maar geweldig. Ze hebben het over andere dingen en hebben andere meningen. Ik vind ze weleens iets te weinig geïnformeerd. Als ik kwaad wil, zeg ik: die jongere generatie weet niks, maar weet wel alles beter. Maar dat meen ik maar half hoor. Op de set werkte iedereen hard, jong én oud en niemand klaagde.”
Richard: “Als ik mezelf tot de jonge garde mag rekenen, ik ben net vijftig geworden, vind ik mezelf ‘old school’. Ik zorg dat ik mijn tekst goed ken en probeer er altijd net wat meer van te maken. Ik ben niet lui, ik zie dat weleens bij jonge mensen en dan vraag ik me af: ben je wel blij dat je werk hebt?”
Joke: “Nee hoor, ik merk niks van een generatieconflict, daar ben ik helemaal niet mee bezig. Ik heb altijd jonge mensen om me heen, net als mijn moeder dat vroeger had. Ze was een heel leuke vrouw en ondanks dat we vroeger arm waren, was ze altijd vrolijk. Dit duurde tot ze op haar 73ste een herseninfarct kreeg en haar karakter in negatieve zin veranderde. Haar laatste jaren waren verschrikkelijk, het was een opluchting voor haar, mij en mijn broers toen ze uiteindelijk op haar 82ste overleed.”
Ouder worden
Zijn jullie zelf bang om ouder te worden en voor nare ziektes als dementie waar de film ook over gaat?
Gerard: “Ja, de film behandelt zo’n serieus onderwerp als dementie op een heel mooie speelse manier. Op mijn leeftijd zie ik steeds meer mensen de verkeerde kant opgaan en dat lijkt me echt het ergste om mee te maken. Ik oefen mijn geheugen, zoals met het tellen van mijn mueslirepen die ik als ontbijt eet. Er passen zes stuks in een pakje en dan kijk ik of ik nog weet hoeveel erin zitten. Verder lees ik ontzettend veel en blijf ik leuke dingen aanpakken qua werk. Een script leren vormt nog geen enkel probleem.”
Joke: “Ik ben daar helemaal niet mee bezig. Ik heb de laatste tijd wel veel stemproblemen, sinds ik tijdens corona geen stemoefeningen heb gedaan. Ik heb daardoor mijn theateroptredens moeten afzeggen, maar dat vind ik helemaal niet erg. Er zijn zo veel dingen die ik leuk vind om te doen. Mijn vak is niet heilig heb ik ontdekt. Door corona heb ik geproefd aan de rust en dat bevalt me erg goed. Lekker met een logeerhond naar het strand, spontaan met mensen afspreken.”
Brûni: “Ik merk dat ik ouder word, ik ben sneller moe en heb weleens klachten hier en daar. Maar over het algemeen gaat het heel goed. Ik probeer zo veel mogelijk te bewegen. Verder schilder ik graag en doe ik vrijwilligerswerk bij de Amsterdamse zwerfkatten. Eigenlijk verveel ik me nooit. Ik dwing mezelf tegenwoordig iets minder tegelijk te willen. Dat ik maar twee dingen op één dag doe. De week is zo kort en er is zo veel leuks te doen!”
Niet lang na de opnames van de film is jullie medespeler Gijs de Lange onverwachts overleden, die in de film dementie heeft. Wat zijn jullie herinneringen aan hem?
Gerard: “Ik kende hem vooraf niet zo goed, maar wat een fantastische man was het. Een heel fijne man om mee samen te werken. Wij hebben een scène waarin ik begrijp dat hij doorheeft dat hij achteruit begint te gaan. Niet de vrolijkste scène. Maar dat was heerlijk om te spelen, dan merk je dat het echt een heel goede acteur is.”
Richard: “We deelden een bungalow op Bonaire. En Gijs bleek niet van de ‘praatjespot’, oftewel: hij was geen liefhebber van smalltalk. Dus het waren meteen goede gesprekken. Mijn man kwam ook naar Bonaire en dan gingen we met z’n drieën uit eten. Tijdens de opnames grapten we tegen Gerard: ‘Ga je de première wel halen?’ En nu ging Gijs onverwacht. Hij is ziek geworden en toen is het heel snel gegaan. Het laat je wel de betrekkelijkheid van het leven zien. Je knippert drie keer met je ogen en het is voorbij, daarom moeten we genieten. Wij zijn het aan Gijs verplicht er iets moois van te maken.”
Casa Coco
Toon (Gerard Cox) krijgt na bijna vijftig jaar huwelijk van zijn vrouw (Brûni Heinke) te horen dat de koek op is. Met zijn Rotterdamse vrienden (Loes Luca en Gijs de Lange) vertrekt hij naar Casa Coco op Bonaire, waar zijn jeugdliefde Pleun (Joke Bruijs) de scepter runt. Elk jaar komen rasechte Rotterdammers (Richard Groenendijk en Frédérique Spigt) daar overwinteren en genieten van de Hollandse pot. Alleen wil Pleuns dochter Coco (Katja Schuurman) het roer omgooien en Bonairiaanse gerechten op tafel zetten.
Casa coco, nu in de bioscoop
