‘In de twee tassen en koffers die ze bij zich droegen zat het overblijfsel van hun leven in Oekraïne. Al het andere is weg’

“Mijn man en ik doen al jaren aan pleegzorg en inmiddels hebben we al heel wat gasten over de vloer gehad. Van Nederlandse moeders met jonge kinderen die hier tijdelijk verbleven tot Hongaarse kinderen die voor de vakantieperiode overkwamen. Een van deze gastkinderen – kind mag ik hem eigenlijk niet meer noemen, want hij is al 39 – is gebleven, hij woont nu veertien jaar bij ons. En in de weekenden komen er drie tot vijf weekendpleegkinderen logeren. Echt wennen is het delen van ons huis niet, maar de situatie is nu wel heel anders. Daria, Konstantin (Kostja) en Viacheslav (Slava) komen uit een oorlogsgebied en weten niet of ze ooit nog terug kunnen naar Oekraïne. Ze zijn door hun ouders gevraagd alsjeblieft op zoek te gaan naar een veilige plek. Dat is gelukt bij ons op de boerderij, maar het voelt voor hen heel dubbel, omdat alle familie daar nog zit."

Twee tassen en twee koffers

“Bij aankomst slaakte Daria een diepe zucht die bij wijze van spreken aan de andere kant van het station nog hoorbaar was. Zo van: eindelijk, ik ben er. Het was een triest gezicht, een jong uitgeput meisje met een kindje op haar arm en een jongetje aan haar hand. In de twee tassen en twee koffers die ze bij zich droegen het overblijfsel van hun leven in Oekraïne. Al het andere is weg. Ik merk dat Daria niet graag over de situatie praat. Toen ik voorzichtig vroeg naar de reis van Kiev naar de grens, was het antwoord: ‘Dat duurde lang.’ Meer wilde ze er niet over kwijt. Pas later, bij het verschijnen van de afschuwelijke beelden uit Boetsja, vertelde ze mij dat ze daar vandaan kwamen.”

Afleiding

“Het is verschrikkelijk om te worden geconfronteerd met deze beelden en verhalen. Op dat soort momenten zou je wensen dat internet niet bestond. Daria probeert vooral veel afleiding te zoeken en heeft sinds ze hier is de drang om van alles op te pakken. Hartstikke dapper natuurlijk, en werken kan therapeutisch zijn, alleen ben ik soms bang dat ze te snel gaat. Wat ze hebben meegemaakt, en nu nog steeds meemaken, is niet niets. Het is heel logisch om daar verdrietig over te zijn. Soms trekt ze zich even terug in haar eigen kamer, ik vind het fijn dat wij haar die ruimte kunnen geven. Verder gaat het heel goed in huis. Ze helpen graag mee met koken of in de tuin. Dat hoeven ze niet, maar dat vinden ze leuk. Als de pleegkinderen in het weekend komen, spelen ze samen en Slava heeft zijn draai gevonden in de internationale schakelklas, een speciale groep voor kinderen uit het buitenland. Voor nu zijn ze ontzettend dankbaar. Of ze uiteindelijk teruggaan naar Oekraïne is onduidelijk. Wat ons betreft mogen ze zo lang blijven als ze willen.”