Ilona op huizenjacht: ‘Ook gesneden koek kan soms een bittere nasmaak hebben’
In Ilona op huizenjacht neemt Margriet’s Ilona Oerlemans ons mee in, jawel, de zoektocht naar een nieuw huis. Een zoektocht die in de huidige tijd nogal wat voeten in aarde kan hebben. In haar maandelijkse column houdt ze ons op de hoogte van alle frustraties en teleurstellingen die haar zoektocht met zich meebrengt, wachtend op dat ene moment waarop ze het perfecte, zoals ze het zelf noemt, ‘grotemensenhuis’ heeft gevonden.
Deze maand: Na een korte Funda-pauze vorige maand, probeert Ilona haar enthousiasme over een huis te verbergen.
Tijd is een relatief begrip
Het huis dat ik zie staan als ik eigenlijk pas een paar weken in de door mijzelf opgelegde Funda-pauze zit, staat in het wijkje waar ik het liefst wil wonen. Twee straten achter het allereerste huis waar ik op bood, toen ik nog een naïeve beginneling was op de huizenmarkt en dacht dat ik wel zonder aankoopmakelaar kon. Niet dat dat nou zo gek lang geleden is (nog geen halfjaar, om precies te zijn), maar het lijkt een eeuwigheid. Tijd is in dit geval een relatief begrip, zullen we maar zeggen.
‘Het is vanzelfsprekend leuk en lief dat iedereen zo meeleeft’
Bij de voorgaande huizen die ik bekeek, was ik telkens zó enthousiast, dat ik mijn al bijna net zulke enthousiaste en nieuwsgierige vrienden en familieleden minutieus op de hoogte hield van elke stap. Te beginnen met het appen van het linkje van het betreffende huis. Om vervolgens na de nodige ‘oh’s’ en ‘ah’s’ en zinnen als ‘wat een leuk huis, echt helemaal jou!’ te melden wanneer het bod binnen moest zijn.
Daarna ging iedereen keihard voor me duimen en… Hadden de vrienden en familieleden van een andere bieder kennelijk nóg harder geduimd en ging er wederom een potentieel droomhuis aan mijn neus voorbij. Nou is het vanzelfsprekend heel leuk en lief dat iedereen zo meeleeft. Maar toch is het een stuk minder leuk om dan na zo’n verliezend bod te moeten melden dat het alwéér niet is gelukt.
‘Funda-frustratie’
Inmiddels staat er al een aardig rijtje ‘huizen waarin ik graag had willen wonen, maar die nu helaas andere bewoners krijgen’ in mijn ‘bewaarde huizen’-lijst en maakt zich een gevoel van me meester dat ik omdoop tot ‘Funda-frustratie’. Vanwege deze frustratie beperk ik het aantal mensen met wie ik dit nieuwe aangeboden huis deel tot drie, en dat is inclusief mijn aankoopmakelaar.
‘Zelfs de aankoopmakelaar zag het niet aankomen’
De stappen kan ik inmiddels dromen: een zo uniek mogelijk bod bepalen, een persoonlijke begeleidende mail opstellen en hopen dat op het moment suprême (lees: één minuut voor de biedingsdeadline sluit) de wifi van m’n aankoopmakelaar niet uitvalt en mijn bod dus te laat binnen is. Gesneden koek. Maar ook gesneden koek kan soms een bittere nasmaak hebben. Helemáál op een maandagochtend. Dan belt mijn aankoopmakelaar me namelijk met het teleurstellende bericht dat ook dit huis niet het mijne wordt. En dat had zelfs zij niet zien aankomen.
‘Het mag allemaal niet baten’
Het bod was supergoed, net als de mail. En omdat ik m’n financiële huiswerk al een tijdje geleden heb gedaan, had ik dit keer zelfs – met enige spanning, dat wel – het ‘onder voorbehoud van financiering’ laten vallen. Maar het mag dus allemaal niet baten. Ik word er een beetje moedeloos van. Gelukkig is er nog wel het voordeel van mijn Funda-frustratie: ik hoef maar twee mensen op de hoogte te brengen van deze nieuwe teleurstelling en niet mijn halve WhatsAppcontactenlijst.
Het toeval wil dat ik een aantal weken later langs het bewuste huis rijd – ik moest in de buurt zijn, echt! – en een verhuiswagen voor de deur zie staan. De verleiding om alsnog iets te doen met mijn frustratie is groot…
