Ilona op huizenjacht: ‘Na een verdrietige gebeurtenis besluit ik om een Funda-pauze in te lassen’
In Ilona op huizenjacht neemt Margriet’s Ilona Oerlemans ons mee in, jawel, de zoektocht naar een nieuw huis. Een zoektocht die in de huidige tijd nogal wat voeten in aarde kan hebben. In haar maandelijkse column houdt ze ons op de hoogte van alle frustraties en teleurstellingen die haar zoektocht met zich meebrengt, wachtend op dat ene moment waarop ze het perfecte, zoals ze het zelf noemt, ‘grotemensenhuis’ heeft gevonden.
Deze maand: Na een verdrietige gebeurtenis besluit Ilona om een Funda-pauze in te lassen.
‘Vier dagen’
Tussen de bezichtiging en de biedingsdeadline van ‘huis nummer 2’ zitten welgeteld vier dagen. Vier dagen waarin zich in mijn hoofd een steeds realistischer beeld begint te vormen van mijzelf als nieuwe eigenaar van dat huis. Vier dagen ook waarin ik mijn persoonlijke mail om de huidige bewoners ervan te overtuigen dat ze mij het huis moeten gunnen – wat ik nog steeds een aparte term vind, dat ‘gunnen’, want zo’n huis is nou niet bepaald gratis – voorzie van nog wat meer enthousiasme en overtuigingskracht. En… vier dagen waarin er in mijn leven iets gebeurt waardoor ik uiteindelijk besluit tóch geen bod uit te brengen.
Lees ook: Ilona op huizenjacht: ‘Ietwat beschaamd stuur ik de aankoopmakelaar een mailtje’
‘Het huizengedoe kan er echt niet bij’
Ene John Lennon zong het ooit al: Life is what happens to you while you’re busy making other plans. Die plans zijn inmiddels meer dan duidelijk: ik wil een grotemensenhuis met tuin. Maar zoals dat wel vaker gaat met plannen, verdwijnen ook deze voorlopig in de ijskast. Na bijna achttien jaar onvoorwaardelijke trouw sta ik namelijk opeens voor de beslissing om mijn lieve poes Luna te moeten laten inslapen. Ruim een jaar nadat we afscheid hebben moeten nemen van haar zusje Terra is ze op.
‘Dat verdriet bezet momenteel genoeg ruimte in mijn hoofd en hart’
Het vooruitzicht om de ene dag de dierenarts over de vloer te hebben voor het beslissende laatste zetje en de dag erop te gaan bieden op een huis kan ik gevoelsmatig gewoon niet combineren. Bovendien: áls het zou lukken, zou iets wat alleen maar leuk zou moeten zijn – grote stap, nieuwe toekomst en zo – toch altijd gekoppeld blijven aan iets heel verdrietigs. En dat verdriet bezet momenteel meer dan genoeg ruimte in mijn hoofd en hart. Daar kan het huizengedoe echt niet bij. Om nog maar te zwijgen van de financiële dingetjes die daarbij ook op je pad komen. Want waar taal dat wel is, zijn getallen zeg maar echt níét mijn ding.
‘Elk nadeel heeft z’n voordeel’
Ik mail mijn aankoopmakelaar en leg uit hoe en wat. Om daaraan toe te voegen dat ik een Funda-pauze inlas omdat ik er allemaal even geen zin meer in heb. Ze heeft alle begrip, wenst me sterkte en we spreken af dat ik me wel weer bij haar meld als ik eraan toe ben en/of een huis heb gezien dat me de moeite van het bezichtigen waard lijkt. Zoals John Lennon rake liedteksten schreef, had Johan Cruijff altijd rake oneliners. ‘Elk nadeel heeft z’n voordeel’ bijvoorbeeld.
Oké, een écht voordeel is het natuurlijk niet dat ik voor het eerst van m’n leven huisdierloos ben. Maar omdat ik ook voor het eerst van m’n leven kattenbak-, -mandjes, -krabpalen- en speeltjes-loos ben, bedenk ik dat dit wel hét moment is om de fotograaf van mijn verkoopmakelaar te bellen. Kan-ie mijn huis mooi strak en stijlvol vastleggen voor het geval het me ooit nog eens gaat lukken om een ander huis te bemachtigen. De dag waarop hij langskomt, is ook de dag dat ik weer eens een blik werp op de huizen die Funda voor me selecteerde. En dan maakt mijn hart een sprongetje. Die Funda-pauze heeft nog geen drie weken geduurd…
