Ilona op huizenjacht: ‘Ik twijfel of ik die 500 euro wel had moeten overmaken. In de hitte van alle dreigementen voelde het als mijn enige optie’
In Ilona op huizenjacht neemt Margriets Ilona Oerlemans ons mee in, jawel, de zoektocht naar een nieuw huis. Een zoektocht die in de huidige tijd nogal wat voeten in aarde kan hebben. In haar maandelijkse column houdt ze ons op de hoogte van alle frustraties en teleurstellingen die haar zoektocht met zich meebrengt, wachtend op dat ene moment waarop ze het perfecte, zoals ze het zelf noemt, ‘grotemensenhuis’ heeft gevonden.
Vorige maand vond de eindinspectie van Ilona’s appartement plaats. Wat normaal slechts een formaliteit is, kreeg een nogal onverwachte wending toen de koopster begon te dreigen met een rechtszaak en (los)geld eiste wegens een defecte radiator.
Totale gedaanteverwisseling
Hoewel ik niet verbaasd ben dat het spreekwoordelijke addertje onder het gras vandaan is gekropen, sta ik wél te kijken van de venijnigheid van het beestje. De totale gedaanteverwisseling (gevalletje Jekyll en Hyde) van koopster K. houdt me flink bezig. Ik snap niet waarom ze zo’n toestand moest maken van één weigerende radiator. En waarom ze me niet geloofde toen ik zei dat ik niet wist dat het ding niet werkte. Ik bedoel: een radiator in de sláápkamer… Hoe vaak gebruik je die nou helemaal?! Ik in elk geval nooit. Bovendien twijfel ik eraan of ik die vijfhonderd euro wel naar haar had moeten overmaken. In de hitte van alle dreigementen voelde het als mijn enige optie, maar toch.
Geen poot om op te staan
Diezelfde middag belt mijn aankoopmakelaar om te horen hoe het is afgelopen met de eindinspectie. Hij is, zeg maar, wat meer streetwise dan mijn verkoopmakelaar. Hoewel hij begrip heeft voor mijn capitulatie laat hij onomwonden weten dat de koopster geen poot had om op te staan. Een onschuldig defect als een niet werkende radiator zou normaal gesproken in het inspectierapport worden opgenomen. Daarnaast zou er een bedrag bij de notaris in depot kunnen worden gehouden tot het euvel was verholpen. Hoewel K. beide opties resoluut afwees, zou die ene dwarse radiator haar nooit het recht hebben gegeven om onder het tekenen uit te komen. Met de kennis van nu had ik dus koelbloediger kunnen blijven… Helaas is een huis verkopen toch nét even iets zenuwslopender dan wat boeken verkopen via een tweedehands site.
Heldere diagnose
Nu ik de bevestiging heb dat het best een overtrokken reactie was van de koopster ben ik nóg vastberadener om haar aan háár deel van de belofte te houden: het losgeld gebruiken om de radiator zo snel mogelijk te laten repareren en daarna mij op de hoogte brengen. Omdat er alweer ruim drie weken zijn verstreken sinds E(indinspectie)-day besluit ik haar maar eens te mailen. Ze heeft inmiddels een afspraak met een verwarmingsmonteur en zodra die is geweest, laat ze mij weten wat zijn bevindingen zijn, zo mailt ze terug. Vervolgens verstrijken er wederom de nodige weken zonder enig teken van leven van K. Dus besluit ik zelf naar het bewuste bedrijf te bellen en te vragen naar de werkzaamheden op ‘dat en dat adres’ op ‘die en die datum’. Na wat zoekwerk in de systemen blijkt de diagnose vrij helder: er zat een pinnetje vast, dat met wat olie weer in het gareel is gebracht. Kosten, inclusief voorrijden: 84 euro en 70 cent.
Sterk staaltje fictie
Met deze kennis in het achterhoofd mail ik K. heel neutraal met de vraag of er al iemand is geweest voor de radiator. Binnen het uur mailt ze een sterk staaltje fictie terug. De hele radiator is defect, zo beweert ze, en het is nog maar de vraag of mijn vijfhonderd euro genoeg is om het euvel te verhelpen. Dit is precies het soort antwoord waarop ik had gehoopt. Ze zit muurvast met haar vertragingstechnieken en verzinsels. Alleen weet ze dat zelf nog niet.
