Ilona op huizenjacht: ‘Ik ontdekte op pijnlijke wijze dat mijn strategie niet bepaald slim was’
In Ilona op huizenjacht neemt Margriet's Ilona Oerlemans ons mee in, jawel, de zoektocht naar een nieuw huis. Een zoektocht die in de huidige tijd nogal wat voeten in aarde kan hebben. In haar maandelijkse column houdt ze ons op de hoogte van alle frustraties en teleurstellingen die haar zoektocht met zich meebrengt, wachtend op dat ene moment waarop ze het perfecte, zoals ze het zelf noemt, 'grotemensenhuis' heeft gevonden.
Deze maand: Ilona zet de eerste stappen in de zoektocht naar een 'grotemensenhuis.'
'Het is fijn wonen, hier buiten de ring'
"Ik ben geboren en getogen in Amsterdam en inmiddels alweer veertien jaar de trotse bezitster van mijn eigen appartement. Van mijn tweede eigen appartement, om het woonplaatje compleet te maken, want voordat ik mijn huidige optrekje kocht, woonde ik één tramhalte verderop. Het is fijn wonen, hier buiten de ring. Lekker veel groen en water om me heen en als ik even flink doortrap op m’n fiets, sta ik binnen twintig minuten in hartje stad. Maar hoezeer ik het ook naar mijn zin heb met m’n balkon en buren onder en boven me, tóch dacht ik de laatste jaren steeds vaker: ik zou weleens een ‘grotemensenhuis’ willen. Oftewel: een benedenwoning met tuin.
Een bedrag waar je spontaan de hik van krijgt
Met de komst van corona nam die gedachte een steeds grotere plek in mijn hoofd in. En dus besluit ik op een regenachtige dag ergens in maart een makelaar-taxateur langs te laten komen. Eigenlijk puur uit nieuwsgierigheid, omdat ik weleens wil weten wat mijn nederige stulpje zal doen op de woningmarkt. Op dat moment is de totále gekte nog niet losgebarsten, maar evengoed krijg ik een bedrag te horen waar een paard de spreekwoordelijke hik van zal krijgen. En zo gebeurt het dat mijn gedachten en nieuwsgierigheid veranderen in Concrete Plannen: ik besluit mijn appartement te koop te gaan zetten. Ik maak een afspraak met een verkoopmakelaar, vul eindeloze lijsten in met gegevens over onze Vereniging Van Eigenaren, de WOZ-waarde, de spullen die na verkoop zullen achterblijven/zullen meegaan/kunnen worden overgenomen en daarna… Ga ik op zoek naar dat gewenste grotemensenhuis. Want, zo luidt het advies van de makelaar: eerst kopen, dan pas verkopen.
Lees ook:
Marianne (59) vraagt zich bezorgd af: ‘Komt mijn zoon (22) ooit aan een huis?’
Serieuze zoekopdracht
De gróte grotemensenhuizen (lees: mét zwembad en eventueel ook bioscoopkamer/eigen bowlingbaan/voetbalveld) op Funda laat ik vanaf dat moment voor wat ze zijn. Ik maak een serieuze zoekopdracht aan in de app – zodat ik voortaan als eerste op de hoogte ben van het nieuwe aanbod – en meld me aan voor de maillijst van mijn verkoopmakelaar, met daarin het nieuwste aanbod binnen mijn budget en in mijn zoekgebied. Of nou ja, zoekgebíéd… Eigenlijk wil ik slechts in één stadsdeel van Amsterdam wonen.
Niet bepaald de slimste strategie
Al binnen anderhalve week krijg ik een ‘we hebben een huis voor je gevonden’-mailtje van de makelaar. Ik klik het open en… ben op slag verliefd! Dit is míjn huis. Of in elk geval het huis waarvan ik hóóp dat het binnen afzienbare tijd van mij zal worden. Leuke tuin, speelse indeling en qua afwerking ‘modelletje instapklaar’. Hup, bellen voor een bezichtigingsafspraak en een kennis met verstand van zaken mee voor deskundig advies. De term ‘aankoopmakelaar’ ken ik dan al wel, maar hé: ik kan dit toch zeker wel zelf, als zelfstandige en toch over het algemeen best volwassen vrouw?
Het huis is in het echt minstens net zo leuk als op de foto’s, dus het wordt al vrij snel vrij spannend. Zonder aankoopmakelaar breng ik een bod uit. Ruim voor de deadline verstrijkt. Om niet veel later op pijnlijke wijze te ontdekken dat dat, op z’n zachtst gezegd, niet bepaald de slimste strategie was…"
Benieuwd naar hoe het verdergaat? Lees op 13 november de nieuwste Ilona op huizenjacht.
