Ilona op huizenjacht: ‘Ietwat beschaamd stuur ik de aankoopmakelaar een mailtje’
In Ilona op huizenjacht neemt Margriet’s Ilona Oerlemans ons mee in, jawel, de zoektocht naar een nieuw huis. Een zoektocht die in de huidige tijd nogal wat voeten in aarde kan hebben. In haar maandelijkse column houdt ze ons op de hoogte van alle frustraties en teleurstellingen die haar zoektocht met zich meebrengt, wachtend op dat ene moment waarop ze het perfecte, zoals ze het zelf noemt, ‘grotemensenhuis’ heeft gevonden.
Deze maand: Na de eerdere mislukking neemt Ilona de beslissing om er tóch een aankoopmakelaar bij te halen.
‘Ik móét een aankoopmakelaar hebben’
Als ik één ding heb geleerd sinds ik me officieel in de strijd op de huizenmarkt heb gestort, is het wel dat je vooral heel snél leert. Van de gedachte dat ik het allemaal heus zelf kan, is na de ontnuchterende werkelijkheid the day after mijn eerste ‘helaas, het huis van je dromen gaat aan je neus voorbij’-mail niks meer over. Daarvoor in de plaats is wel een nieuwe gedachte gekomen. Namelijk: ik móét een aankoopmakelaar hebben. Nu!
‘Je kan jezelf aardig gek maken’
Nou is de ironie in dit verhaal dat ik mijn eerste bod nooit had kunnen uitbrengen als ik op dat moment wél al een aankoopmakelaar had. Zo iemand is natuurlijk ook niet op de wereld gezet om puur uit liefdadigheid mensen te helpen bij het kopen van een nieuw huis. Het bedrag dat ik hem/haar zou moeten betalen, had ik nu keihard nodig voor mijn ultieme bod. Wat misschien weer minder ultiem had hoeven zijn met die aankoopmakelaar, waardoor ik dan én het huis én de aankoopmakelaar had gehad… Door je gedachten in zo’n frustrerend kringetje te blijven rondsturen, kun je jezelf ook aardig gek en moedeloos maken, kan ik je zeggen.
Lees ook:
Ilona op huizenjacht: ‘Er zijn allerlei officieuze spelregels in makelaarsland, ontdek ik’
No cure, no pay
Afijn, een aankoopmakelaar dus. Via Google had ik er al eerder eentje in de buurt gevonden, die niet werkt volgens een bepaald percentage dat is gekoppeld aan een uiteindelijke aankoopprijs, maar met een vaste prijs. Bovendien gaat alles op basis van no cure, no pay. Dus zolang ik geen nieuw huis weet te bemachtigen, kost het me niks. En als ik de hele zoektocht op een gegeven moment überhaupt beu zou zijn, is dat ook prima. Hooguit een beetje jammer voor de aankoopmakelaar in kwestie, die dan alsnog een soort van vrijwilligerswerk zou hebben gedaan.
‘Ik voel me meteen een stuk volwassener’
Ietwat beschaamd stuur ik de aankoopmakelaar een mail. Beschaamd omdat zij vóór dat eerste bod één van de mensen was bij wie ik advies had ingewonnen, waarna ik dus om bovengenoemde reden alsnog besloot haar niet in te huren. Ik mail de aankoopmakelaar dat het helaas niks is geworden met dat eerste huis en dat ik een snelle leerling ben en alsnog officieel van haar diensten gebruik wil maken. Gelukkig reageert ze sportief en heb ik vanaf dat moment dus ook een aankoopmakelaar. Ik voel me meteen een stuk volwassener en vooral ook een stuk beter opgewassen tegen alle andere vissers in de huizenvijver.
‘Een soort kasteel’
Niet al te lang na de mail naar de aankoopmakelaar komt er een huis voorbij dat ik wel zie zitten. Het is maar liefst 120 m2 groot, verspreid over drie verdiepingen. Eigenlijk een soort van kasteel voor Amsterdamse begrippen. Wel is het wat minder ‘af’ dan het vorige huis. Lees: de bovenste verdieping is ideaal voor, zoals makelaars dat dan zo mooi kunnen omschrijven, ‘de enthousiaste doe-het-zelver’. Maar oké, daar is de prijs dan ook naar. Samen met mijn kersverse aankoopmakelaar plan ik een bezichtiging. En daarna ben ik behoorlijk hyper. Wat voelde het meteen fijn in dat huis. En dan de mogelijkheden, de vraagprijs en het door haar voorgestelde bod… Dit zou zomaar eens kunnen gaan lukken.
Beeld | Getty Images
