Ilona op huizenjacht: ‘Er zijn allerlei officieuze spelregels in makelaarsland, ontdek ik’
In Ilona op huizenjacht neemt Margriet’s Ilona Oerlemans ons mee in, jawel, de zoektocht naar een nieuw huis. Een zoektocht die in de huidige tijd nogal wat voeten in aarde kan hebben. In haar maandelijkse column houdt ze ons op de hoogte van alle frustraties en teleurstellingen die haar zoektocht met zich meebrengt, wachtend op dat ene moment waarop ze het perfecte, zoals ze het zelf noemt, ‘grotemensenhuis’ heeft gevonden.
Deze maand: Ilona leert een dure les en neemt de beslissing om het vanaf nu helemaal anders aan te pakken.
‘Huizen kopen is inmiddels de nieuwe nationale hobby’
“Een eerste bod op een eerste grotemensenhuis is een serieuze zaak. Helemáál omdat dat eerste bod ook meteen het enige bod is dat je kunt uitbrengen. Huizen kopen is inmiddels de nieuwe nationale hobby, dus wordt er, in elk geval in Amsterdam, alleen nog verkocht op inschrijving. In de praktijk komt dat erop neer dat je, al dan niet tegelijk met andere gegadigden (alsof je anders niet weet dat er meer kapers op de kust zijn…), hooguit een kwartier in het door jou zo gewilde huis mag kijken, er dan nog wat nachtjes over kunt slapen en dan het ultieme bedrag mét jouw voorwaarden op die en die dag en voor die en die tijd moet doorgeven aan de verkopend makelaar. Persoonlijk neem ik vaak langer de tijd voor het kopen van een nieuw paar schoenen, maar over een bedrag waarvoor je waarschijnlijk de hele schoenenwinkel zou kunnen kopen, moet je om de een of andere reden bizar snel beslissen. Maar goed, zo zijn de spelregels nou eenmaal.”
Officieuze spelregels in makelaarsland
“En er zijn nog wat (officieuze) spelregels in makelaarsland, zo ontdek ik nog voordat ik mijn eerste bod uitbreng. Ik heb op dat moment dus nog geen aankoopmakelaar, maar door hier en daar wat advies in te winnen, leer ik in elk geval dat er zoiets bestaat als ‘allergie voor ronde getallen’. Oftewel: breng liever geen bod uit van bijvoorbeeld € 400.000, maar ga voor € 403.000 en verwerk er eventueel nog de laatste cijfers van de postcode/je geluksgetal/de geboortemaand van je goudvis in, zodat je uiteindelijk komt met een bod van € 403.011. Zo’n getal springt lekker in het oog en is met een beetje geluk ook net wat hoger dan de biedingen van mensen die nog niet op de hoogte zijn van deze allergie. Verder schijnt het te kunnen helpen om een persoonlijk verhaaltje toe te voegen aan je bod. Prima. Schrijven is zeg maar best mijn ding, dus komt in orde.”
Lees ook:
Ilona op huizenjacht: ‘Ik ontdekte op pijnlijke wijze dat mijn strategie niet bepaald slim was’
Een dure les
“Kortom: opvallend bedrag, check. Voorwaarden op papier gezet, check. Persoonlijk verhaaltje, check. Blijft er nog één prangende vraag over: wannéér breng ik mijn bod uit? Zo snel mogelijk, krijg ik van diverse kanten geadviseerd, ‘want dan maak je meteen duidelijk dat je je zaakjes goed op orde hebt.’ En zo belandt mijn bod, dat dan al de redelijk gangbare vijftien procent boven de vraagprijs ligt, op woensdag in de mailbox van de makelaar.
Twee dagen later wordt mijn overtuiging dat ik het huis ‘mag’ kopen keihard onderuitgehaald. In een standaardmail lees ik ‘dat de verkopers voor een andere partij hebben gekozen’. Vele weken later ontdek ik dat de aankoopmakelaar van die andere partij nog vóór de deadline op de hoogte is gebracht van dat ene bod dat al zo keurig op tijd binnen was. Dat gaf zijn klanten de kans om boven mijn bod te gaan zitten. Nee, dat mag officieel niet, maar niemand die het kan bewijzen en al helemáál niemand die het controleert. Het is een dure les. Vanaf nu ga ik het heel anders aanpakken.”
Beeld | Getty Images
