Ilona nam afscheid van Peter R. de Vries in Carré: ‘Nu moet Royce, net als ik, zonder vader naar Ajax’

Het is druk als ik even voor 13.30 uur met m’n fiets in de buurt van Carré kom. Ik heb deze middag vrij genomen omdat ik hier móét zijn. Of, nou ja, móét… Ik wíl hier zijn. Net zoals heel veel andere mensen om welke reden dan ook die behoefte voelen. Ik parkeer m’n fiets ergens bij het Frederiksplein en kan meteen aansluiten in de rij. Vanaf hier is het ongeveer vijfhonderd meter tot de ingang van Carré. Normaal nog geen tien minuten lopen. Maar ‘normaal’ is een woord dat sinds 6 juli nóg verder weg lijkt te zijn dan het door corona toch al was. We moeten rekening houden met een wachttijd van ongeveer anderhalf uur, wordt er gezegd. Prima, ik heb de tijd. Máák de tijd. Nu, hier, op deze plek en om deze reden, is tijd sowieso een totaal nietszeggend gegeven.

Kippenvel op een snikhete dag

Afgelopen zaterdag was ik hier ook, bij een concert van Douwe Bob. Muziek die me toch al enorm raakt, maar die dag helemáál. ’s Morgens had ik ergens in de binnenstad een coronatest moeten doen om überhaupt naar binnen te mogen bij dat concert. Omdat ik toen toch in de buurt was, besloot ik ook even langs de ‘Lange Leidsedwars’ te gaan, de plek des onheils. De stilte daar, zo midden in de stadse hectiek, was indrukwekkend en zorgde voor kippenvel op een snikhete dag. Datzelfde gevoel bekruipt me in de rij voor het publieke afscheid van Peter R. de Vries. Al die verschillende mensen bij elkaar met hetzelfde verbindende doel: een laatste groet brengen aan een man die ze dan misschien niet persoonlijk kenden, maar die wél een onuitwisbare indruk op ze heeft gemaakt. Het maakt me emotioneel en brengt herinneringen naar boven.

Lees ook:

Vriendin Peter R. de Vries: ‘Hij schreef meer dan honderd lieve briefjes voor me’

Ajacieden onder elkaar

Want ja, zoals iedereen dus zo zijn/haar eigen gedachten heeft bij de persoon Peter R. de Vries heb ik die ook. En juist die gedachten en herinneringen maken dat ík hier wil zijn. Bij het afscheid van een man die ik niet persoonlijk heb gekend, maar samen met mijn pa wel vaak ben tegengekomen. Zelfs zó vaak, dat hij ons op een gegeven moment begon te herkennen en te groeten. Ajacieden onder elkaar. In het stadion had hij zijn vaste plekje een aantal rijen voor ons, een stukje naar links, en ook op De Toekomst zagen we hem vaak bij jeugdwedstrijden. Helaas moet ik mijn pa nu al ruim drie jaar missen. En ga ik dus ook al ruim drie jaar zonder hem naar Ajax. Dat gemis doet nog steeds onwaarschijnlijk veel pijn. Het klinkt misschien gek – maar ach, wat is gek als het uit het hart komt? – maar ook dát raakt me enorm in deze hele trieste en afschuwelijke gebeurtenis: dat Royce straks zonder zijn vader naar Ajax moet.

Onwerkelijk beeld

Terwijl ik mijn gedachten laat komen en gaan, loopt de rij voetje voor voetje door. Naarmate we dichter bij de ingang van Carré komen, halen steeds meer mensen behoedzaam iets uit hun tas. Bloemen, kaartjes en andere steunbetuigingen die ze zo binnen willen achterlaten, bij wijze van troost voor de familie. Ik heb ook iets meegenomen: een houten tulp uit het bosje dat mijn moeder en ik destijds van een voetbalvriend kregen bij het afscheid van mijn vader. Leek me wel mooi symbolisch om dat, vergezeld van een papiertje met een kort tekstje erop, op deze plek neer te leggen.

Eenmaal binnen word ik direct overvallen door een groot gevoel van verdriet en gemis. En ik ben niet bepaald de enige. Het is een onwerkelijk en tegelijkertijd onwaarschijnlijk triest beeld, die witte kist te midden van een indrukwekkende bloemenzee. Terwijl op de achtergrond zachtjes Eddie Vedders Guaranteed klinkt, leg ik voorzichtig mijn houten tulp tussen de andere bloemen, briefjes en kaartjes en vervolg mijn weg naar buiten. Nog één blik achterom en hup, de stadse hectiek weer in. Maar niet zonder mijn laatste groet aan Peter: rust zacht, dapp’re strijder.

Tekst | Ilona Oerlemans

Beeld | ANP