Nog nooit verteld: ‘Ik weet nu écht dat geld niet gelukkig maakt’

Voor de buitenwereld is Wendy (44) geslaagd in het leven. Ze heeft een succesvol eigen bedrijf en geld in overvloed. Niemand weet hoe ongelukkig en eenzaam ze is.

“Vorige maand was ik met drie vriendinnen uit eten. We kennen elkaar uit de tijd dat we studeerden. Eenmaal 
per jaar zien we elkaar nog, dat is 
uitgegroeid tot een traditie. We voerden 
heftige gesprekken die avond; twee 
van hen kampen met grote financiële problemen. De een is onlangs 
gescheiden en achtergebleven in een veel te groot en duur huis. De ander had met haar man een eigen zaak, maar die is failliet gegaan.
Ik praatte mee, benadrukte hoe erg ik het vond en droeg mogelijke oplossingen aan. Maar in mijn hoofd was het een chaos. Mijn bankrekening is goedgevuld. Elke maand komt er heel veel binnen, meer dan ik kan uitgeven. Soms heb ik zelfs het gevoel dat ik een portemonnee vol monopolygeld heb. Ondanks hun problemen hebben zij mensen om zich heen die om hen geven. Mijn 
gescheiden vriendin heeft drie kinderen, op wie ze stapeldol is. De ander een schat van een man met wie ze de wereld altijd heeft kunnen bestormen. Dit 
vreselijke faillissement komen ze op 
een dag te boven en tot die tijd vinden ze troost bij elkaar. Ik heb alleen een kat. Een raskat, natuurlijk, een Noorse boskat, dat was mijn grote droom. 
Net zoals het vrijstaande huis waarin ik woon, aan de rand van een grote vijver. Prachtig, en ik ben heel gek op mijn kat. Maar terugpraten doet hij niet.

Ze moesten eens weten. Als ik mijn leven over kon doen, zou ik het heel 
anders aanpakken. Investeren in andere dingen dan materiële zaken. Maar ik kom er nu, halverwege de veertig, pas achter hoe leeg mijn bestaan is.”

Luxeleven
“Achttien jaar geleden ben ik voor 
mezelf begonnen. Dat was een gok, ik gaf er een stabiele, goede baan voor op. Maar het idee dat ik had sloeg aan en ik werd al snel succesvol. Daar moest veel voor wijken. De relatie die ik had liep mis; mijn vriend pikte het niet dat hij altijd op de tweede plaats stond. Ik heb er nauwelijks om gerouwd, daar had ik simpelweg de tijd niet voor. En ik miste hem ook amper, hij begreep niet goed waar ik me mee bezighield. Veel liever wilde ik een goede sparringpartner om mij qua werk te inspireren. Die persoon vond ik in een goede vriend, een homoseksuele man die net zo gepassioneerd over hetzelfde vakgebied was als ik. Jaren is hij de belangrijkste persoon in mijn leven geweest. Behoefte aan een liefdespartner had ik niet, dat slokte veel te veel tijd op. Ik had weleens 
minnaars, voor mijn seksuele behoeftes en de spanning, maar wanneer ze meer van mij verwachtten, kapte ik het af. Kinderen? Daar was ik al nooit zo mee bezig geweest en toen was er helemáál geen ruimte voor.

Te trots
“Maar de afgelopen tijd voel ik hoe 
leeg het is. Mijn bedrijf loopt goed, de uitdaging is ervan af. Mijn beste vriend is geëmigreerd en door zijn vertrek 
voel ik het gemis van andere hechte contacten. Dates met mannen, waar ik nu serieuzer in stap, lopen telkens op niets uit. Misschien wil ik te graag, ik verlang al jaren naar een warme arm om me heen. Maar het kan ook zijn dat mijn succes potentiële partners afschrikt. 
Ik heb het gemaakt, ben totaal onafhankelijk en veel mannen vinden dat 
bedreigend. Bovendien merk ik dat ik ondanks botox en andere cosmetische behandelingen niet meer zo goed in de markt lig: mannen die ik leuk vind, gaan liever voor een jongere vrouw met wie ze eventueel nog kinderen kunnen krijgen.

Ondanks alles wat ik heb bereikt, voel ik me mislukt. Ik kan alleen maar denken aan wat ik níét heb. Waarschijnlijk heb ik een midlifecrisis. Of ben ik depressief. En daar schaam ik me vreselijk voor. Het is toch te erg voor woorden dat mijn vriendinnen met hun wezenlijke problemen sterker in hun schoenen staan dan ik?”

Het hele verhaal lezen? Margriet 1 ligt nu in de winkel!