‘Ik vind dat hij zijn leven vergooit met zo’n oudere vrouw’

“Ik moet tegenwoordig vaak aan mijn vader denken. Hij was een liefhebbende man, maar ook oordelend en streng. Hij hield mij en mijn zus Carola kort. Wat was ik boos toen mijn zus twee jaar lang niet thuis mocht komen omdat onze vader niet achter haar partnerkeuze stond. Zij was 21, haar vriend 37, maar het was echte liefde. Daar mag je toch niet tussenkomen? Dat die relatie uitging, was bijna een opluchting: zo kwam er weer rust bij ons thuis. Ik heb mijn vader zijn houding van toen nooit vergeven. Hij was zijn boekje ver te buiten gegaan, vond ik. Kinderen zijn niet je eigendom, die moet je hun eigen keuzes laten maken.”

Nooit boze preken

“Zo stelde ik me dan ook op als moeder van mijn zoon en dochter. Ik voedde hen grotendeels alleen op en heb altijd mijn best ­gedaan ze vrij te laten. Dat heeft best voor moeilijke momenten gezorgd. Dat mijn dochter van school ging zonder diploma - ze was nog geen zeventien - vond ik heel erg. Maar boze preken heb ik haar nooit gegeven. Ik ben ervan overtuigd dat juist dát eraan bijdroeg dat ze het leren later toch weer oppikte. En dat mijn zoon in zijn puberteit de hele bovenverdieping in de wietwalmen zette, vond ik zorgelijk, maar geen reden om hem huisarrest te geven. En hij heeft nu een prima baan, is een verantwoordelijke man geworden. Ik weet het dus: loslaten en er het beste van hopen, dat is het enige wat je kunt doen als moeder. Toch word ik nu erger dan ooit op de proef gesteld.”

In de bloei

“En dat - o, wat een bizarre speling van het lot gezien de situatie met mijn zus vroeger - omdat mijn zoon nu samenwoont met een vrouw die veel ouder is dan hij. Zij is maar zes jaar jonger dan ik! Terwijl mijn zoon nog maar 32 is; een man in de bloei van zijn leven. De eerste keer dat ik haar ontmoette, was ik werkelijk stomverbaasd. Al Robins vroegere vriendinnen waren van zijn eigen leeftijd. Met zijn vorige liefde, Rosy, was hij drie jaar samen. Ik vond haar een superleuke meid, ze paste goed bij Robin. Ik weet dat ze dachten over trouwen, kinderen – en ik verheugde me daar al op.”

“Maar opeens waren ze uit elkaar. Waarom, dat weet ik nog steeds niet precies, Robin is niet zo spraakzaam. Maar ik wist dat ze nog vriendschappelijk met elkaar omgingen en ik hoopte dat het weer goed zou komen. Dus nee, ik was niet meteen enthousiast toen ik de naam Sarah hoorde. Maar ze dook steeds vaker op in Robins verhalen en toen mijn verjaardag naderde en hij aankondigde haar mee te nemen, zei ik meteen: ‘Gezellig.’ En ik meende het.”

Nieuwe buurvrouw?

“De dag dat ik jarig was, was het een zoete inval in mijn huis. Toen ik Sarah zag, tastte ik met mijn ogen verwonderd haar gezicht af. Was dit soms een nieuwe buurvrouw van me, die toevallig samen met mijn zoon binnen was gekomen?”

“Toen Robin haar voorstelde, schoot het bloed naar mijn wangen. Net iets voor hem, om niets te zeggen over hun grote leeftijds­verschil. De rest van mijn verjaardag was ik helemaal in de war. Ik kon gewoon niet geloven dat dit zijn nieuwe liefde was. Maar ik zag met eigen ogen hoe ze elkaar verliefde blikken toewierpen. En niemand leek het gek te vinden. Of nou ja, dat liet in elk geval niemand merken. En ik natuurlijk ook niet.”

Zijn kinderwens

“Toen ik hem later die week belde, heb ik hem wat vragen over Sarah gesteld. Ze bleek zijn avonddocente bij een cursus en ze was negentien jaar ouder dan hij. ‘Maar dat maakt haar juist zo boeiend,’ zei hij enthousiast. Ik polste voorzichtig hoe hij de toekomst dan met haar ziet, of hij wel ­afscheid wil nemen van zijn kinderwens. Hij wuifde alles weg met dooddoeners als: ‘liefde overwint alles’. Voor ik nog meer kon zeggen, bedankte hij me, omdat ik zo hartelijk was geweest tegen Sarah. ‘Ik wist wel dat jij er geen problemen mee zou hebben,’ zei hij. Toen kon ik niet anders dan op mijn tong bijten...”

Ze stralen, maar toch...

“Nu zijn Robin en Sarah alweer een hele tijd bij elkaar. Ze wonen samen, in haar huis, met haar zoon van negentien. Ik kan het niet ontkennen: Robin maakt een gelukkige indruk. Als ik ze samen zie, stralen ze. En eerlijk is eerlijk: Sarah is een leuke vrouw. Onder andere omstandigheden had ze mijn vriendin kunnen zijn. Maar nu? Nee, nu absoluut niet. Ik doe aardig tegen haar, er zit niets anders op - maar in mijn hart zie ik haar liever gaan dan komen. Want ik vind dat hij zijn leven vergooit met zo’n oudere vrouw.”

“Al zijn vrienden zijn een gezin aan het stichten. Ik zie ze lopen met een wandelwagen of een kleuter aan hun hand. Terwijl Robin een gezapig leven leidt met een vrouw in de menopauze. Dat is toch geen verstandige keuze? Ze ziet er weliswaar nog goed uit, maar ik weet zelf hoe hard het gaat in de overgang. Dan begint het opeens te keren, er komen klachten. Mijn lieve jongen, voor wie de wereld nog openligt, die verdient toch beter?”

“Ik hoop één ding: dat Robin tot inzicht komt en zijn eigen weg weer gaat. Ik haat mezelf om deze gedachtes, maar het is gewoon sterker dan ikzelf. Wat vind ik het pijnlijk te ontdekken dat ik meer lijk op mijn vader dan dat ik ooit heb geweten. Alleen lukt het mij om mijn mening voor me te houden. Maar ik heb veel hoofdpijn en voel me een schijnheilig mens. Dus of het verstandig is om alles op te potten… dat vraag ik me ten zeerste af.”