PREMIUM
‘Ik heb ook politieke ambities, omdat ik hier graag écht wil bijdragen’
Net als haar zus ging Mirjam Smit Benhlima (links op de foto) op Schiermonnikoog wonen, waar ze het roer omgooide en nu in het kleinste keukentje van het eiland de lekkerste dingen maakt. “Ik grap weleens dat mijn zus Atie me heeft laten struikelen op het eiland. Maar daar ben ik haar dankbaar voor.”
“Atie woonde al op Schiermonnikoog en ik werd net zo verliefd als zij op het eiland en de hechte gemeenschap. Onze droom was om hier samen oud te worden. Maar dat liep anders.”
“Voor mijn toekomst op Schiermonnikoog wilde ik ander werk dan ik had. Mijn moeder zei altijd dat ik ben geboren met een keukenschort om, dus op mijn 51ste begon ik alsnog met de koksopleiding. Ik ben één van de hotels binnengelopen om te vragen of ze een stageplek hadden. De chef-kok vond het ‘bijzonder’, maar gunde me de kans. De opleiding was werkelijk een feestje en daarbovenop ontmoette ik ook nog eens mijn nieuwe liefde. In dezelfde tijd, begin 2018, kreeg Atie longkanker. Ik heb haar, samen met mijn dochter, verzorgd tot ze in het voorjaar van 2019 overleed.”
Verse eieren in ruil voor muffins
“In haar laatste levensfase kregen we ontzettend veel hulp aangeboden. Binnen de kortste keren was er een hulpschema gemaakt. Echt fantastisch hoe mensen er hier voor elkaar zijn. Om iedereen te bedanken, van de thuiszorg tot kennissen van verder op het eiland, ging ik zelfgemaakte taartjes uitdelen. Toen kwam corona. Onder het motto sharing is caring ging ik door met bakken. Als iemand een reden had om een ander in het zonnetje te zetten, verlootte ik wat ik had gemaakt. Ondertussen kreeg ik steeds vaker te horen: ‘Het is zó lekker, hier moet je echt geld voor gaan vragen.’ Aanvankelijk vroeg ik er ingrediënten voor terug: een doos verse eieren voor warme muffins.”
Chef aan huis
“Nu sta ik in het kleinste keukentje van vijfenhalve vierkante meter mijn taartjes en ander lekkers te maken als patissier. Ik kan er nu nog niet van leven, maar ik heb er alle vertrouwen in dat dat komt. Ik ben een winkeldochter. Mijn ouders waren kleine zelfstandigen die me leerden: ‘De cost gaet voor de baet uit.’ Eerst investeren, daarna oogsten. Mijn nieuwe droom is om een patisserie en traiteur te openen of chef aan huis te zijn. Daarnaast heb ik politieke ambities, omdat ik hier graag écht wil bijdragen.
Ik mis Atie elke dag. Zo vaak wil ik haar even bellen om te vertellen wat ik heb meegemaakt. Hoe zou ze het vinden wat ik nu weer van plan ben? We waren onafscheidelijk en appten elke dag. Zij de beschermende zus en ik de durfal. Af en toe zit ze op mijn linkerschouder. ‘Oe Mirjam, kijk uit!’ Maar waarschijnlijk met een trotse grote glimlach.”
