‘Ik heb altijd gezegd dat ik wilde trouwen, maar ik besefte pas hoe graag ik het wilde toen Pieter me vroeg’

“Ik was geen meisje dat als kind al grote prinsessen-dromen had van een sluier en witte rijst, maar het was wel een wens die ergens in mijn onderbewustzijn speelde. Trouwen is het feest van de liefde. Dat is mooi, vind ik. Het bleef bij fantaseren, want de vader van mijn kind wilde absoluut niet trouwen. Het stond hem tegen dat een huwelijk een juridisch verhaal is. Als je trouwt, verbind je jezelf aan de rechten en plichten die in de wet zijn vastgelegd over echtelijke plichten. Hij wilde zelf bepalen hoe hij daarmee omging en geen regels opgelegd krijgen. Ik vond dat niet leuk.”

“Trouwen staat bij mij juist voor een romantische daad. Je spreekt ten overstaan van iedereen die je liefhebt uit dat je echt voor de ander kiest, dat je de rest van je leven samen wilt blijven. Dat is voor mij de essentie, niet wat er in de wet staat. We hebben er vaak met elkaar over gepraat, maar hij wilde het gewoon niet. Ik was niet ongelukkig, maar ik dacht soms wel: hoe leuk had het geweest als…”

Gedoe met datingsites

“Vijftien jaar geleden ging de relatie met mijn ex over. We waren ruim twintig jaar samen geweest, dus dat was de start van een heel nieuwe periode in mijn leven. Ik ben een paar jaar alleen geweest en daarna had ik af en toe een date, wat uiteindelijk uitmondde in een latrelatie. Trouwen was geen onderwerp, we woonden niet samen. Na een paar jaar ging de latrelatie over en stond ik er weer alleen voor. Ik ging daten via internetsites, maar ik vond het allemaal zo moeizaam gaan. Het gedoe van het heen en weer sturen van berichtjes, elke keer weer opladen voor het zoveelste afspraakje, jezelf mooi maken voor iemand die je niet kent, de zenuwen over wie je gaat aantreffen, de teleurstelling als het hem toch weer niet blijkt te zijn... Mannen deden zich zo vaak jonger of anders voor dan ze waren, hun profielfoto’s waren soms wel tien jaar oud. Het blijft toch een anoniem gebeuren waarin je je heel eenzaam kunt voelen.”

Op mannenjacht

“Op feestjes en verjaardagen deden mijn verhalen het goed, iedereen wilde er alles over weten: een vrouw van middelbare leeftijd op mannenjacht, dat is smeuïg. Ik riep vaak voor de grap: ‘Weet iemand hier dan geen leuke man voor me?’ Een kennis van mij hoorde dat en zei: ‘Pieter is weer single, wist je dat?’ Ik was meteen alert en reageerde met: ‘Wát, wie?’ maar ik wist zonder nadenken wie ze bedoelde. Pieter, de man die ik al heel lang kende van het schoolplein, de vader van een vriendje van mijn zoon Lennard. Ik vond hem altijd al een leuke, interessante man. De rust die hij uitstraalde, de manier waarop hij lachte. Een onderbuikgevoel van aantrekkingskracht, maar ik woonde op dat moment samen met mijn ex en hij was getrouwd. Er was nooit iets gebeurd wat erop zou wijzen dat wij ooit samen zouden komen, geen geflirt, niks. Maar ik riep na de opmerking van die kennis meteen: ‘Hij wordt de mijne.’”

Ver-van-zijn-bedshow

“Ik heb de tijd genomen om na te denken over het idee van een afspraakje met Pieter. Hij woonde nog in Sint-Michielsgestel, het dorp waar zijn kinderen met die van mij op school hadden gezeten. Ik was meteen na mijn scheiding verhuisd naar Amsterdam. Lagen onze levens niet te ver uit elkaar? Klopte dit wel? Moest ik hier iets mee? Na twee weken was ik eruit en heb ik een mail gestuurd naar zijn werkadres: ‘Hoi Pieter, dit is de situatie, jouw zoons studeren in Amsterdam, kom eens langs om wat te drinken als je in de buurt bent.’ Ik werk in de communicatie, dus een berichtje opstellen gaat me makkelijk af. Maar ik was wel gespannen: zou hij nog wel de man zijn die ik dacht dat hij was? Hij vertelde achteraf dat hij zich in eerste instantie kapotschrok van mijn mailtje en dacht: help, wat moet ik hiermee? Maar een paar dagen later vond hij het toch een goed plan en stuurde hij me een mailtje terug met een voorstel voor een datum.”

“Op een ov-fietsje kwam hij aan bij mijn woonboot, tegenover de Stopera. Zijn auto had hij ergens aan de rand van de stad geparkeerd. Hij stapte de loopbrug op en ik weet nog dat ik dacht: dit is Pieter, dit is de man die ik zo leuk vond. Dat was heel bizar en bijzonder.”

Terug naar Brabant

“Tijdens onze eerste ontmoeting hadden we het over koetjes en kalfjes, we gingen wat drinken en ergens wat eten. De blikken die we uitwisselden, de energie die in de lucht hing... Het was duidelijk dat we elkaar heel erg leuk vonden. Maar ineens werd Pieter heel ongemakkelijk. Het hoofdgerecht was net gebracht en ik zag de paniek in zijn ogen: mijn hemel, wat ben ik aan het doen? Ik heb zijn hand vastgepakt en hij ontspande. Vanaf dat moment was het goed. Het klinkt als te mooi om waar te zijn, maar het ging allemaal zo vanzelf. Op vrijdag hadden we de eerste date, op zaterdag de tweede, op zondag de derde. Op de derde date zei Pieter al: ‘Laten we er maar gewoon voor gaan, we zien wel waar dit naartoe gaat.’ Een man van zijn leeftijd die dat zegt, dat is uniek. We hebben in het verleden allebei onze eigen ervaringen op relatiegebied gehad, maar we geloofden allebei nog heel erg in de liefde.”

“We spraken af om niet meteen te gaan samenwonen. Die neiging hadden we allebei enorm. Pieter is, net als ik, heel impulsief. Maar zijn jongste zoon woonde nog bij hem en we kenden elkaar natuurlijk nog maar net. Eerst maar eens zien hoe dat ging. Dat hebben we een halfjaar volgehouden, daarna heb ik mijn woonboot verkocht en ben ik teruggegaan naar Brabant. Ik ben opgegroeid in Amstelveen, daarna heb ik twintig jaar met mijn ex in Sint-Michielsgestel gewoond. Toen we uit elkaar gingen, voelde het voor mij logisch om terug te gaan naar Amsterdam. Dat was de wereld die ik kende en waar ik voor mijn gevoel hoorde. Ik begon er opnieuw, had er mijn eigen bedrijf en kreeg nieuwe vrienden. Mijn Brabantse leven liet ik achter me, maar ik ben er altijd van blijven houden. Pieter en ik hebben geen moment gedacht: laten we gaan samenwonen in Amsterdam. Teruggaan naar Brabant voelde voor mij in alle opzichten als thuiskomen.”

Enorme ontlading

“Vanaf het moment dat ik in 2016 met Pieter ging samenwonen, kwam het onderwerp trouwen af en toe ter sprake: dat ik het nog nooit had gedaan en Pieter wel. Ik hintte er weleens op dat ik het leuk zou vinden om te trouwen. Het voelde bij hem zó goed. Als ik het ooit met iemand zou willen, dan was het wel met hem. Meestal zei ik er meteen achteraan dat ik het snapte als hij niet meer wilde trouwen, vanwege alle toestanden met de scheiding. Hij liet het in het midden, wel of niet trouwen, en deed er eigenlijk nogal geheimzinnig over. Was meer van: we zien wel. Eerst goed kijken hoe het reilt en zeilt tussen ons. Ik weet niet waarom, maar ineens kreeg ik het idee dat hij er eerst zeven jaar overheen wilde laten gaan. Dan was zijn jongste zoon wat ouder en konden we er verder over nadenken. Hij knikte een beetje van ja toen ik dat bij hem polste, waarop ik dacht: ik ga er geen druk op leggen, ik wacht gewoon maar eens af.”

“Vorig jaar september hadden we buiten bij ons huis een familiebrunch georganiseerd. Dat doen we wel vaker met de hele club: onze ouders, zijn vier kinderen, mijn zoon en alle aanhang. Hij was ontzettend zenuwachtig, waarop zijn jongste plagerig zei: ‘Papa, waarom doe je zo nerveus, ga je Annet vragen?’ Ik had niks in de gaten, we gingen lekker met z’n allen eten, wijntje erbij, verder niets. Pieter had van tevoren al gezegd dat hij een toost wilde uitbrengen waarin hij iedereen persoonlijk wilde bedanken, een blijk van waardering. Als laatste richtte hij het woord tot mij: ‘Annet, je bent hier nu al een tijdje, mooier gaat het niet worden, wil je met me trouwen?’ Dat had ik totaal niet zien aankomen; die zeven jaar zaten zó vastgebeiteld in mijn hoofd. Ik begon keihard te huilen. Het was een enorme ontlading.”

Alles erop en eraan

“Ik heb altijd gezegd dat ik wilde trouwen, maar ik besefte pas hoe graag ik het wilde toen Pieter me vroeg. Dat verwacht je niet als je rationeel denkt: wat maakt het uit, wel of niet een ring om je vinger, het gaat er toch om dat je het leuk hebt samen? Maar het idee dat er iemand was die met me wilde trouwen, die de rest van zijn leven met mij wilde delen, deed heel veel met me. Tijdens de familiebrunch kwam ik er pas echt achter hoe waardevol het huwelijk is. Ik wilde niets liever dan ja zeggen, maar ik stond daar maar te huilen, haha. Mijn zoon pinkte ook een traantje weg, zijn vriendinnetje stond te joelen. De jongens van Pieter vonden het ook geweldig, ze waren allemaal zo oprecht blij voor ons. Nog diezelfde avond zijn we de bruiloft in grote lijnen gaan vormgeven: lekker bij ons thuis, in een tent onder de bomen, overdag in klein gezelschap, ’s avonds met negentig gasten een feest dat tot in de kleine uurtjes zou duren.”

Minder vrijblijvend

“Er is geen moment geweest waarop ik heb gedacht: ik ben hier te oud voor, maar ik had wel bedacht dat ik geen echte witte jurk uit een bruidswinkel wilde. Dat vond ik niet bij mijn leeftijd passen. Verder wilde ik wel alles erop en eraan: bruidstaart, feest, ceremonie. Ik ben eraan gewend om evenementen te organiseren en de jongens hebben zich ook enorm ingezet, dus daar had ik geen stress en druk over. Op de dag zelf was ik wel gespannen. Niet omdat ik bang was dat Pieter ervantussen zou gaan voor het bekende pakje sigaretten, maar omdat ik toen al driekwart jaar aan het organiseren was en wilde dat alles goed zou gaan. Maar het was ontzettend mooi, een ontroerende en heerlijke dag vol liefde, emoties en mooie woorden. Het is nu een halfjaar geleden en ik ben nog steeds heel blij dat ik een getrouwde vrouw ben. Het is minder vrijblijvend. Je hebt serieus voor elkaar gekozen en ja gezegd. Het is definitiever: we zijn echt samen en gaan door tot het einde. Zo voelt het.”

Podcastaflevering over daten

In de eerste aflevering van de podcastserie Met kaarten op tafel bij Margriet spreekt Tanja Jess met Angela Groothuizen en Jetty Mathurin over daten na je vijftigste.

Je kunt de aflevering hier beluisteren: