Humberto Tan: ‘Dat ik stevig in mijn schoenen sta, komt door mijn moeder’

"Nog steeds is mijn drijfveer: doe het zó goed dat mensen je weer vragen, dat ze je terug willen zien."

“Verhalen vertellen, ik denk dat dat de gemene deler van mijn werk is,” zegt Humberto Tan. “Want dat is waar het uiteindelijk om draait. Wat heb jíj te vertellen? Die houding neem ik aan als ik op zondagavond Humberto presenteer, in mijn radioprogramma, of als ik fotografeer. Het gaat niet om mij, maar om degene voor me. Hoe staan zij in het leven? Wat leer ik van ze?’ Hij zit ontspannen onderuit en eet een broodje pulled chicken. Even hiervoor lag hij op een bankje in het park. Dat had de fotograaf gevraagd en natuurlijk wilde hij dat wel even doen. Hij kent immers ook de plek aan die kant van de camera. Zelf is hij bezig met een serie die hij maakt met de tweede soliste van Het Nationale Ballet, Floor Eimers. Hij pakt zijn telefoon erbij en laat een paar foto’s zien. “Kijk, dit bedoel ik.” Op de foto’s valt de wijde jurk van Floor door haar bewegingen als bladeren om haar heen. Tikje abstract, hoewel je nog wel kunt zien dat het om een danseres gaat. “Welk verhaal ik hiermee wil vertellen? De danseres als bloem.”

Wat is volgens jou de kracht van jouw foto’s?

“Contrast. Dat leerde ik van chef-kok Ramon Beuk. Ik vroeg hem wat hij proeft als hij een gerecht proeft. Ik proef of ik iets lekker vind of niet, maar bij een kok is dat natuurlijk anders. Ramon vertelde dat hij vooral contrast proeft. Dus hard en zacht, zoet en bitter, koud en warm, zacht en krokant. En als die contrasten botsen, vind je het misschien niet lekker, maar dan is het wel goed gemaakt. Want er gebeurt op dat moment iets in je mond. Ik probeer dat ook altijd in mijn foto’s te vangen, dat als mensen kijken ze het idee hebben dat er iets gebeurt.”

Ben jij thuis de vader die alle kinderen op een rijtje zet en continu foto’s maakt?

“Ik maak veel foto’s thuis. Maar dat zijn huis-, tuin-, en keukenkiekjes, mijn kinderen hebben geen geduld, of tijd, om eindeloos te poseren. Ze vinden het overigens wel leuk dat ik fotografeer. Julia, mijn middelste dochter, heeft gevraagd of ik foto’s wil maken van haar werk. Ze wil een creatieve opleiding gaan doen en is bezig met haar portfolio. Ze heeft schoenen ontworpen, een gitaar beschilderd en voor mijn vrouw heeft ze een prachtig schilderij gemaakt van haar en haar zus en broertje.”

Wat voor vader ben jij?

“Ik denk dat ik een heel open, stimulerende vader ben. Mijn oudste dochter Isa zegt altijd tegen me dat ik ze nooit liet winnen als we spelletjes speelden. En dat deed ik ook echt niet. Ik wilde namelijk dat ze zouden weten dat als ze wel wonnen dat dat dan echt was. Daar leer je veel meer van, denk ik. Er ligt immers een uitdaging. De wil om verder te komen, om jezelf te verrijken zie ik bij alle drie mijn kinderen. Isa werkt in de sales en is heel gemotiveerd. Het draait daar om targets halen en dat lukt haar gewoon elke keer. Mijn zoon Benjamin golft. En is daar heel goed in, die slaat me echt van de baan. In het begin won ik van hem en dan was hij gefrustreerd. Maar nu ziet hij dat ik nog steeds mijn best doe, maar niet meer kan winnen. Die vier jaar frustraties levert dan uiteindelijk een gevoel van groei op. Want winnen van mij betekent dat hij beter is geworden. Daarnaast vind ik mezelf ook een gezellige vader. Ik vind het leuk om dingen met mijn kinderen te ondernemen.”

Je bent zelf opgegroeid zonder je vader, is het lastig dat je in die zin geen vader-voorbeeld hebt?

“Nee. Mijn moeder heeft het geweldig gedaan. Haar voorbeeld was genoeg. Het gaat in het ouderschap vooral om liefde en vertrouwen en daar heb ik van haar genoeg van gekregen. Ze kwam alleen met vier kinderen vanuit Suriname naar Nederland. Ik was toen drie. Ze heeft altijd keihard gewerkt. Om halfacht ging ze de deur uit en kwam ’s avonds om halfacht weer thuis. Ik heb haar nooit horen klagen, nooit heeft ze gezegd dat het zwaar was. Ze zei altijd dat je zelf verantwoordelijk bent om het leven aangenaam te maken. Ze leerde me dat je je kansen moet pakken. En dat je dat doet door in beweging te komen. Dat deed ze zelf ook. Ze werkte overdag en studeerde ’s avonds. Ze heeft zich opgewerkt van typiste tot maatschappelijk werkster. Dat ik zo stevig in mijn schoenen sta, als vader, als man, als mens, komt echt door haar.”

Lees ook: Actrice Lies Visschedijk (47): 'Mentaal is dit een hele fijne levensfase'

Ze was ook belangrijk voor veel vrouwen in de buurt.

“Mijn moeder was de vrouw van het empowerment. Die zag heel goed hoe je vrouwen in hun kracht kon zetten. Ik ben opgegroeid in de Bijlmer. Er waren veel vrouwen die net als zij vanuit Suriname naar Nederland waren gekomen en moesten dealen met cultuurverschillen en achterstand tot de maatschappij. In het buurthuis werden dan vrouwenochtenden georganiseerd waar ze bijvoorbeeld leerden naaien. Mijn moeder heeft zich er hard voor gemaakt dat die vrouwen juist iets zouden leren waar ze wat aan hadden en wat ze verder zou brengen: solliciteren, een vak, een opleiding. Ze was in die zin een feminist.”

Ben jij dat ook?

“Ik ben absoluut voor gelijke rechten van mannen en vrouwen.”

Op welke manier zet jij jezelf in jouw kracht?

“Toen ik begon met werken had ik steeds tijdelijke contracten. Dus ik moest ervoor zorgen dat mensen bij me terugkwamen. Daarmee legde ik de lat hoog: doe goed je best, zorg dat je goed voorbereid bent, zorg dat dat wat je doet leuk, spraakmakend en interessant is. Nog steeds is dat mijn drijfveer: doe het zó goed dat mensen je weer vragen, dat ze je terug willen zien.”

Ben je snel tevreden?

“Nee.”

Kun je wel trots zijn op jezelf?

“Ja. Want ik zie wat er niet goed gaat, maar ook wat er wel goed gaat. Mijn moeder zei een keer tegen me: ‘Vergeet niet jezelf te belonen, want een ander doet het niet voor je’ en dat heb ik goed onthouden. En ik ben niet kritisch om het kritisch zijn, maar kijk wel altijd naar wat had beter gekund, of wat ik beter had kunnen doen. Ik was een keer bij een bijeenkomst van een bedrijf waar het adagium was: probeer het elke dag één procent beter te doen dan de vorige dag. Dat is heel moeilijk hoor, elke dag één procent.”

Lukt jou dat?

“Ik probeer het wel. Het kan soms in kleine dingen zitten, dat je iemand vriendelijk begroet. En tegelijkertijd geloof ik ook niet in het totaal perfectionisme, omdat je dan niet vooruit komt omdat het dan nooit goed genoeg is. Dus het is een balans van aan de ene kant blijven zoeken naar wat beter kan en aan de andere kant realistisch zijn dat het soms is wat het is.”

Waar ben je in je werk het meeste trots op?

“De RTL Late Night-periode. Dat blijft een programma waar ik heel veel plezier uit heb gehaald. We zijn echt from scratch begonnen, dat maakt het zo mooi. Om iets wat ik zelf heb bedacht vorm te geven. Ik durf ook wel te zeggen dat ik, samen met een heel fijn team, de late avond toch een klein beetje heb veranderd, een andere richting heb gegeven. En dat is geen opschepperij, maar iets wat ik gewoon zie. Met Late Night hebben we laten zien dat je heel goed een gesprek met een minister, een volkszanger en een onbekend iemand met een mooie verhaal, in één programma kunt hebben. We hebben het formele informeler gemaakt, zonder dat dat inboet aan iemands boodschap. En dat voorbeeld is ook gevolgd door andere latenightprogramma’s. Met als kanttekening dat we allemaal schatplichtig zijn aan Barend en van Dorp!”

Drie jaar geleden moest je plotseling stoppen, hoe kijk je daar nu op terug?

“Het is geen geheim dat ik graag nog door was gegaan, maar nu kan ik me erin berusten dat het zo is gelopen. Soms emotioneert het me nog. Ik had laatste een podcastopname waarin werd teruggeblikt op een aantal momenten uit het programma. Toen ik dat terug hoorde, moest ik even slikken. Maar het merendeel van de tijd word ik er juist heel blij van als ik eraan terugdenk. Toen ik met Humberto begon, zeiden mensen: ‘Je bent weer terug, terwijl ik voor mijn gevoel nooit ben weggeweest. Ik ben ook altijd door blijven werken. Op vrijdag stopte ik met Late Night, op maandag waren de opnames voor Dance Dance Dance. Ik ben er echt verdrietig om geweest dat het programma stopte, maar ik wist ook dat het geen zin had om in bed te blijven liggen. In die zin kon ik de knop zakelijk gezien goed omzetten.”

Jouw zondagavond is nu in de studio, zei je vrouw meteen: goed idee, moet je doen?

“Ja, maar dat gaat twee kanten op. Want als zij een grote klus heeft, zeg ik ook meteen: ‘Wil je het? Dan moet je het doen’. Afgelopen winter heeft zij het grootste kerstdiner van de wereld georganiseerd. In korte tijd heeft ze met een aantal partners 15.000 kerstdiners in twee dagen geleverd. Een enorme klus waar ze heel druk mee is geweest en waar ik enorm van onder de indruk was. We ondersteunen elkaar, zijn kritisch, durven te spiegelen. Toen ze met dat project bezig was, zat het organisatorisch allemaal perfect in elkaar, ik check dan of er, bijvoorbeeld, ook wordt gekeken naar waar het risico ligt.”

Komt die rechtenstudie toch nog van pas.

“Elke dag heb ik daar nog profijt van. Dat ik ben geswitcht naar televisie is, omdat ik vind dat het belangrijk is dat je vooral je passie volgt. Dat leer ik mijn kinderen ook. Het maakt niet uit wat je doet, als het maar dat is wat je het allerliefste doet.”

Kun je uitleggen waarom Ineke goed bij jou past?

“Los van dat we elkaar al heel lang kennen, meer dan twintig jaar, weten we heel goed wat we aan elkaar hebben. Onze basis is wat dat betreft heel solide. En natuurlijk loopt het bij ons ook weleens niet lekker, dat gebeurt denk ik in elke relatie wel, maar zo lang we terug kunnen grijpen naar die basis zijn stormen te overwinnen. Ik denk ook dat we het beste in elkaar naar boven halen door juist elkaar niet te remmen, maar te motiveren. En dat we begrijpen wat belangrijk voor de ander is, ook al is dat soms lastig in de praktijk. Toen Benjamin werd geboren, presenteerde ik het EK voor Jong Oranje. Ik was toen minder thuis dan zij misschien had gewild, maar ze wist ook: dit is wat jij nu gewoon moet doen.”

Dat lijkt me ook lastig voor jou, dat je als vader in die spagaat staat. Je was misschien zelf ook liever meer thuis geweest.

“Ik ben voor mijn gevoel wel genoeg thuis geweest en heb ook heel bewust die eerste periode van alle drie mijn kinderen meegemaakt. Maar ja, het is wat je zegt, je komt soms in een spagaat te staan. Het is inherent aan mijn vak, grote sporttoernooien laten zich nu eenmaal lastig plannen. Ik houd er in die zin ergens in mijn achterhoofd wel rekening mee dat ik belangrijke dingen mis. Toen ik voor het WK voetbal in Brazilië was, deed Nederland het zo goed dat ook ik langer moest blijven. Ik miste daardoor de diploma-uitreiking van mijn oudste. Dat vond ik echt moeilijk, want als vader wilde ik daar bij zijn. Ze vroeg ook of ik niet even heen en weer kon vliegen, wat echt onmogelijk was. Dat zijn momenten waarbij mijn werk is voorgegaan en wat achteraf toch een knagend gevoel geeft. Het gebeurt bijna nooit, maar die ene keer is dan toch te veel.”

Heb je nu het gevoel dat je in een soort rustige fase zit?

“Het scheelt dat de kinderen ouder zijn en meer hun eigen leven hebben. Dat plant gewoon makkelijker. De rust zit misschien wel meer in dat ik me niet zo veel aantrek van wat de buitenwereld wel of niet zegt of vindt. Het gaat erom wat er in die binnenste kringen gebeurt en dat is voor mij het belangrijkste. Maar het sentiment is wel heel goed in deze fase. Ik heb niet zo lang geleden portretten gemaakt van honderdjarigen. Eén daarvan was een zuster, zo noemde ze zich, uit een klooster in Maastricht. Ze was 103 jaar toen ik haar fotografeerde en vroeg haar wat het leven haar had geleerd. Ze zei, heel mooi: ‘Los van ziekte, Humberto, is mijn ervaring dat uiteindelijk alles goedkomt.’”

Is dat ook de les die jij uit het leven haalt?

“Ja. Al maak ik er meer van: omarm het leven. Want als je dat doet, als je omarmt wat zowel goed als fout gaat, zul je ook ontdekken dat uiteindelijk alles goed komt.”

Humberto elke zondagavond rond 21.30 uur op RTL4, van 7 juni t/m 31 augustus elke werkdag.

Humberto in het kort

Na zijn studie rechten gaat hij voor de televisie werken en is hij voor het eerst te zien bij Sonja Barend als onderdeel van De tafel van 7. Vervolgens presenteert hij zowel op radio als televisie programma’s als Studio Sport, Nos Journaal, Eredivisie Live, RTL Boulevard, RTL Late Night en Dance Dance Dance. Vanaf begin dit jaar presenteert hij op zondagavond Humberto, vanaf 7 juli elke werkdag. In 2016 won hij Het perfecte plaatje, sindsdien fotografeert hij zowel in opdracht als vrij werk.

Favorieten

Dansplaat: “The business van Tiësto, echt een heerlijk nummer.”

Vak op de middelbare school: “Geschiedenis. Vanwege de verhalen.”

Stad: “Ik ben wat dat betreft chauvinistisch: Amsterdam.”

Gerecht: “Spaghetti carbonara. En dan de echte, dus zonder crème en met pancetta.”

App: “Instagram."

Talkshow-host: “Sonja Barend en Oprah. Zij spraken zich beiden uit over allerlei thema’s. En vaak ook zonder oordeel. En Oprah vind ik vooral heel sterk in menselijke verhalen.”

Dit interview met Humberto Tan verscheen eerder in Margriet 17-2021. Dit nummer nabestellen kan via lossebladen.nl.

Tekst | Saskia Smith

Beeld | Ester Gebuis