Hoe ouder, hoe vrijer: Albertina (85) nam een tatoeage

Albertina van Gaalen (85) is weduwe, ze heeft een zoon en een dochter, 6 kleinkinderen en 1 achterkleinkind. Ze besloot een tatoeage te nemen om haar geliefde overleden man te herdenken.

“Mijn man was vijftien en ik veertien toen we elkaar ontmoetten. We waren heel gelukkig, hadden het goed en zijn zestig jaar samen geweest. Al was het verdrietig dat mijn man vanaf zijn 50ste tot aan zijn overlijden ziek is geweest. Hij was hartpatiënt en had veel zorg nodig. Al die jaren ben ik zijn mantelzorger geweest. Wel drong hij er altijd op aan dat ik aan mezelf moest denken, leuke dingen moest doen. Hij heeft ook altijd gezegd dat als hij er niet meer was, ik gewoon moest doorgaan. Na zijn overlijden wilde ik graag een zwaan op de rouwkaart. Ik heb iets met die vogels. Ze zijn majestueus en ik vind het bijzonder dat ze, ook als ze hun partner sterft, trouw blijven aan hun overleden gezel. Ik vind dat mooi en ontroerend. En het is precies hoe ik dat ook voel.

Overal zwanen

Als kind was ik na de oorlog als bleekneusje naar Seebach aan het meer van Zürich gestuurd. Mijn dochter had een hele zoektocht op touw gezet om in contact te komen met de dochter van de familie waar ik ingewoond had. Toen mijn man nog leefde, wilde ik hem niet te lang alleen laten. Maar nu nam mijn dochter me mee naar Zwitserland. We hadden een mooie tijd, ontmoetten de dochter van de familie waar ik had ingewoond en mijn dochter en ik gingen regelmatig naar het Meer van Zürich of pakten een terrasje. En waar we ook waren, telkens kwam er één zwaan langs. ‘Nou mam’, zei mijn dochter, ‘papa bemoeit zich met ons reisje.’ Het was echt opvallend en bijzonder.

Niet veel later, weer terug in Nederland, vroeg mijn kleindochter zoals ze wel vaker doet of ik met haar en haar man mee uit eten ging. Heel gezellig, mijn kleinkinderen nemen me regelmatig mee uit eten. In het restaurant waren vrienden van mijn kleindochter die bij ons aanschoven. Bijna iedereen had wel een of meerdere tatoeages. Mijn kleindochter, die me al eerder had gevraagd of ik er geen wilde, vroeg opnieuw: ‘Oma, is dat niet wat voor jou?’ Dit keer wist ik: ja, ik wil wel een zwaantje. Als symbool voor de liefde en trouw tussen mijn man en mij.

Een statement

Mijn kleindochter die is afgestudeerd als modeontwerper ontwierp een paar zwaantjes. Samen gingen we naar een goede tatoeëerder in Hilversum. Hij koos een van de ontwerpen en bracht een prachtig zwaantje aan op de binnenkant van mijn pols. Omdat ik met mijn tachtig jaar zijn oudste klant was, maakte hij een foto van me. De media pikten het op en ineens verscheen ik overal met mijn tatoeage. Werd ik op mijn oude dag zomaar een beroemdheid, haha. Dat er niet veel mensen van mijn leeftijd een tatoeage hebben, vind ik niet belangrijk. Na mijn mans overlijden ben ik me steeds minder gaan aantrekken van wat anderen van me vinden. Mijn zwaantje is mijn statement: klein, gracieus en oprecht. Het staat voor hoe ik mijn leven leef. Ik ga door, zoals mijn man het wilde. Ik ben niet achter de geraniums verdwenen en zit niet bij de pakken neer. Ik reis, ondanks het grote gemis van mijn man, heel Nederland door naar mijn kinderen en kleinkinderen. Dat gemis wordt trouwens niet kleiner, eerder groter. Maar ik doe mijn best. Daarbij is het zwaantje een soort anker voor me, dat me steeds opnieuw helpt de draad op te pakken.”

Margriet Extra - Gezond Leven ligt nu in de winkel. Je kunt het nummer ook online bestellen op lossebladen.nl.