Hij van Marion Koopmans: ‘Ik zag haar als een leuke leerling met wie ik een klik had’

“Zo’n drieëndertig jaar geleden werd ik door Marion gebeld, omdat ze een saxofoonleraar zocht. Toen ze voor de eerste les naar me toekwam, maakte ze meteen indruk. Het Saharazand zat nog in haar saxofoonkoffer, want ze kwam net terug uit Gambia. Ze was op dat moment dierenarts, maar ook druk bezig met haar proefschrift om te promoveren in de virologie.”

'Een fijne klik'

“Van meet af aan konden we over van alles met elkaar praten. Ik was solo, Marion had een relatie. Daar wilde ik niet in gaan wroeten, maar dat was ook niet aan de orde. Ik zag haar als een leuke leerling met wie ik een fijne klik had. Pas later zijn we echt voor elkaar gevallen. Bij mij heeft het wel even geduurd, voordat ik beroepsmatig mijn draai vond.”

Rode draad

“Als kind was ik misdienaar en gefascineerd door mystiek. Vandaar dat ik op mijn twaalfde naar het seminarium wilde. Mijn pa zei: ‘Als jij pastoor wordt, word ik dominee’. Het leek hem dus niks, maar als ik dat zo graag wilde, mocht het. Tot mijn zeventiende heb ik het op het seminarium volgehouden. Ondertussen viel ik van mijn geloof en heb ik de muziek ontdekt.”

“Terwijl ik sociologie, geschiedenis en muziekwetenschappen studeerde, speelde ik dwarsfluit. Een gouden keus, waardoor de wens ontstond naar het conservatorium te gaan. Tijdens het proefspelen was ik echter zo nerveus dat ik er geen noot uitkreeg. De afwijzing die daarop volgde, was een bittere pil, maar met privélessen heb ik me verder bekwaamd. Muziek is een rode draad in mijn leven gebleven.”

HKU

“Ik speel dus ook saxofoon en heb verder pianoles en doedelzak les. Al jong zat ik in bandjes en nog altijd speel ik in twee folk bands. Ik was achtendertig toen ik docent werd op de HKU (Hogere School voor de Kunsten in Utrecht, red). Bij de opleiding kunstmanagement had en heb ik het enorm naar mijn zin, ik ben er nog steeds actief.”

Lees ook: Hij van Mart Visser: ‘Ik ben weleens jaloers op zijn innerlijke rust’

Atlanta

“Begin jaren negentig kreeg Marion een baan bij een belangrijk onderzoeksinstituut in Amerika, het CDC. In eerste instantie zouden we gaan latten, maar dat voelde niet goed dus zei ik: ‘Sorry, mensen de liefde is sterker dan de hang naar een baan dus ik vertrek naar Marion in Atlanta.’ In Nederland was ik al jaren actief als hardloper en in Atlanta belandde ik in het masterteam van de Atlanta Track Club.”

“Met dit team zijn we zelfs Amerikaans kampioen op de vier maal vijftien kilometer geworden. Daarnaast werd ik vrijwilliger voor het High Museum of Art en het Black Arts Festival. Ook gaf ik muziekles en werd ik gevraagd als atletiekcoach. Kortom, ik leerde heel veel mensen kennen en heb er een geweldige tijd gehad.”

Terug in Nederland

“Eenmaal terug in Nederland waar Marion een baan kreeg bij het RIVM kon ik als ‘Amerika kenner’ opnieuw aan de slag bij mijn vroegere werkgever HKU. Men was een samenwerkingsverband met de New York University aangegaan, waarvoor ik in de loop der jaren vele projecten heb mogen opzetten. Marion heeft altijd keihard gewerkt, maar maakte bewust veel tijd vrij voor onze kinderen Mischa (27) en Anoek (25) met wie we een hechte band hebben. Vroeger ging zij weer aan het werk, zodra de kinderen op bed lagen. Dan werkte ze tot middernacht en dronken we daarna samen nog een glaasje.”

Soulmates

“Allebei zijn we energiek en kunnen we met weinig slaap toe. We zijn twee autonome mensen, maar ook soulmates. Allebei zijn we vrijdenkers en eigenwijs. Natuurlijk schuurt dat ook weleens, maar nooit zodanig dat het tot een crisis heeft geleid. We zijn heel flexibel. Vorig jaar zijn we naar Australië geweest waar Marion twee congressen had.”

“Daar hebben we toen een vakantie aangekoppeld waarbij we ook een keer in de auto hebben overnacht. Dat maakt ons niks uit. We hebben weinig nodig om te kunnen genieten. We fietsen samen, trekken er graag op uit. Spullen in de rugzak, water mee en weg. Marion houdt erg van fotograferen. Dan zitten we geduldig op een bepaald vogeltje te wachten.”

Verlatingsangst

“Vóór Marion heb ik redelijk wat relaties gehad. Als kind had ik kinkhoest en heb ik een half jaar in een sanatorium gezeten. Mijn ouders mochten me daar wel zien, maar niet spreken. Daar heb ik lang verlatingsangst aan overgehouden. Ik heb ook echt wel een tijdje met mezelf geworsteld en in de put gezeten. Die donkere schaduw is geheel opgelost, zeker nadat Marion in mijn leven kwam. Dankzij haar is mijn zelfvertrouwen enorm toegenomen.”

'Mijn eeuwige vlam'

“Al als jochie hoorde ik dat Phidippides de marathon liep van de plaats Marathon naar Athene. Op mijn zestigste heb ik dat zelf ook gedaan. Doorzettingsvermogen is ook iets dat Marion en ik gemeen hebben. Ik heb groot respect voor de gedrevenheid waarmee zij haar werk doet en waarbij ze mij soms betrekt door me stukken te laten lezen. Ook praat ze met mij over haar interviewkeuzes.”

“Ze wordt niet alleen benaderd door de Nederlandse media, maar ook door buitenlandse pers, zoals de BBC, de New York Times, de Vlaamse tv en Al Jazeera. Dat ze nu een BN-er is, merken we doordat mensen haar aanspreken. Ze krijgt veel complimenten, maar via social media worden er ook dreigementen geuit. Deze mensen hebben duidelijk geen idee wat een fantastische (vak)vrouw en moeder Marion is. Niet voor niets noem ik haar ‘mijn eeuwige vlam!"

Tekst | Mieke van Wijk

Fotografie | Marloes Bosch

Dit artikel verscheen in Margriet 2021-18. Je kunt deze editie nabestellen via lossebladen.nl.