‘Het zinderde tussen Jim en mij. Bij elke blik die we elkaar toewierpen was het alsof ik het hoorde knetteren’

“In onze woonkamer staat een foto van mij, gemaakt bij de Trevifontein in Rome. Het is een herinnering aan onze vakantie van vorig jaar. Mijn man Theo koos de foto omdat ik er zo stralend op sta. Hij heeft er geen idee van dat Jim, de reisgenoot die de foto maakte, me kort ervoor had gekust. En het is ook beter dat hij dat nooit te weten komt.

Vorig jaar lente gingen Theo en ik op groepsreis. We zijn niet zo avontuurlijk aangelegd, maar sinds Theo met pensioen is, wil hij meer van de wereld zien. Hij was het die op een busreis stuitte die ons langs middeleeuwse steden in Toscane naar Rome zou brengen. Ik was direct enthousiast. Op deze manier was alles geregeld en hoefden we zelf niets uit te zoeken.

De eerste dag van de reis hadden we wel even twijfels. Wát een grote groep, wát een drukte. Dat we ’s avonds met anderen aan tafel moesten eten, beviel ons allerminst. Tot we bij een leuk echtpaar kwamen te zitten, Jim en Ann. Ze waren iets ouder dan wij en het klikte meteen.

Vanaf dat moment trokken we veel met hen op. Overal waar we kwamen, gingen Theo en Ann met de geplande excursies mee. Jim en ik genoten liever van de Italiaanse sfeer, zonder gids en zonder heisa. Wij wandelden samen rond en dronken cappuccino op terrasjes.”

Goede gesprekken

“Ik vond Jim aardig, meer niet. Daar was ik ook niet mee bezig; ik heb het goed met Theo en taal nooit naar een andere man. Maar hoe meer tijd we samen doorbrachten, hoe prettiger ik Jims gezelschap vond. Onze gesprekken werden al snel persoonlijker. Jim vroeg veel en kon goed luisteren. Daardoor gingen we echt de diepte in. Op een ochtend vertelde ik hem over ons dochtertje dat te vroeg werd geboren en binnen een uur overleed. Het was lang geleden dat ik er zo uitgebreid over had gepraat. Het raakte me dat ook hij tranen in zijn ogen kreeg. Toen we daarna een kerkje binnenstapten om een kaarsje voor mijn dochter aan te steken, pakte hij mijn hand en kneep er even in.

Die avond aten we weer met z’n vieren. Alles voelde ineens anders. Ik was me plotseling erg bewust van Jims aanwezigheid. Terwijl de grapjes over tafel vlogen, voelde ik me toch vooral samen met hem. Ik merkte dat ook hij vaak naar mij keek. Onderonsjes, blikken van verstandhouding, alsof het heel vanzelfsprekend was. Niet dat we het daarover hadden, als we samen op stap waren. Dan gedroegen we ons heel gewoon. Maar het speciale gevoel tussen ons groeide met de dag. Tot ik er niet meer omheen kon. Ik was verliefd geworden.”

Eigen bubbel

“Gek genoeg merkten Ann en Theo niets. Ze gingen veel te veel op in de reis. Verwonderd lag ik ’s nachts naar Theo’s ademhaling te luisteren en dacht: hoe goed kijk jij eigenlijk naar mij? Tegelijk kwam het me natuurlijk heel goed uit. Zo kon ik in mijn eigen bubbel blijven.

Eenmaal in Rome, de laatste twee dagen, zinderde het tussen Jim en mij. Bij elke blik die we elkaar toewierpen was het alsof ik het hoorde knetteren. We hadden net onze zoveelste cappuccino gedronken, toen we bij de wereldberoemde Trevifontein in Rome belandden. Het was er afgeladen druk. Daar, aan de rand van het bassin, keken Jim en ik elkaar in de ogen en opeens boog hij naar me toe. Voor het eerst in vier decennia voelde ik andere lippen dan die van Theo op de mijne. Het voelde zó fijn, dat ik er duizelig van werd. Het zal er ongetwijfeld vreemd hebben uitgezien, twee mensen op leeftijd die hun hele omgeving vergeten, maar het kon me niets schelen. De rest van de dag hebben we hand in hand door de stad gedwaald, zoenende op elke straathoek, dronken van verliefdheid.

Veel te vroeg moesten we weer naar de groep en was het tijd om elkaar los te laten. Gelukkig zouden we de volgende dag nog een paar uur samen hebben. Helaas werd op het laatste moment de excursie van Theo en Ann gecanceld en gingen zij met ons mee de stad in. Wat een teleurstelling. Ik liep echt tegen mijn tranen te vechten, want hierna wachtte ons het afscheid. Jim en Ann zouden doorreizen naar Napels, Theo en ik gingen naar huis. Tot mijn opluchting wist ik het zo te sturen dat Jim en ik bij het verslepen van de koffers samen in de lift stonden. Een laatste zoen, een laatste knuffel. Toen was het onherroepelijk voorbij.”

Beter zo...

“In het vliegtuig voelde het alsof mijn hart uit mijn lijf was gerukt. Tegen Theo loog ik dat ik barstende hoofdpijn had, zodat ik me kon verschuilen achter mijn slaapmasker. De eerste tijd thuis heb ik het erg moeilijk gehad. Ik miste Jim, ik bleef maar aan hem denken en voerde in mijn hoofd hele gesprekken met hem. Als onze kinderen of vrienden naar onze groepsreis informeerden, vertelde Theo over wat we hadden beleefd en zonk ik weg in mijn eigen gedachten.

Na een maand ontving ik een berichtje van Ann met het voorstel nog eens met z’n vieren af te spreken. Maar hoe graag ik Jim ook weer zou zien, me nog eens wilde verliezen in zijn ogen, ik besloot dat het beter was van niet en het met vage smoesjes af te houden. Ik heb het al zo veel jaren goed met Theo en Jim is al bijna vijftig jaar samen met Ann: dat moeten we vooral zo laten. Theo zegt nog weleens dat hij dat jammer vindt dat het contact is doodgebloed en dan knik ik wat. Het is inderdaad jammer. Toch koester ik de speciale herinnering. Ik had deze Italiëreis nooit willen missen.”

Ook anoniem een geheim delen? Er wordt integer en vertrouwelijk met je bericht omgegaan. Mail naar Lydia van der Weide: redactie@margriet.nl.

Dit artikel komt uit het Digitale Magazine van Margriet. Benieuwd wat er nog meer in staat? Klik hier.