Het zesde zintuig van Suzanne Bosman

Het is een klein kwartiertje fietsen van haar huis naar het Avrotros-gebouw in Hilversum. Sportief als ze is, komt Suzanne Bosman (51) dan ook het liefst op de fiets naar haar werk. Na een kleine vijftien jaar met veel plezier bij RTL Nieuws gewerkt te hebben, keerde ze tweeëneenhalf jaar geleden terug naar de publieke omroep. Daar werkte ze eerder bij Met het oog op morgen, Hier en nu radio en het Radio 1 journaal. Het onderkomen van haar huidige werkgever voelde voor haar meteen vertrouwd. Tijdens haar opleiding journalistiek liep ze namelijk stage bij de Wereldomroep die in ditzelfde gebouw was gevestigd. “De plek waar wij nu dit gesprek voeren (de kantine, red.) was het archief waar elpees en banden met uitzendingen van vele decennia werden bewaard. Ik herinner het me als een bedompte ruimte. De Avrotros heeft muren laten uitbreken en grote ramen erin gezet waardoor er veel meer licht binnenkomt. Of met mijn terugkeer naar deze plek de cirkel rond is, durf ik niet te zeggen. Ik sluit niet uit dat ik ooit nog iets anders ga doen, maar het voelt wel als bijzonder om hier weer te zijn.”

Horen

Eenmaal per week presenteer je de nieuwsrubriek EenVandaag op televisie, maar veel vaker op de radio. Heeft dat medium je voorkeur?

,,Ja, ik heb altijd een voorliefde voor de radio gehad. Bij een nieuwsuitzending op televisie is het meeste werk al van tevoren verricht. Je hebt je teksten geschreven, de filmpjes staan klaar. Bij radio schep je voorwaarden, maar op het moment dat de microfoon open gaat, moet je het creëren. De intimiteit bij radio is groter, omdat je met een klein clubje zit. Bovendien is het contact met je gasten en de luisteraars directer. Er gebeurt altijd wel iets onverwachts. Zoals van de week toen een gast op het Mediapark verdwaalde. Dan moet je improviseren, niet wetende wanneer hij dan wél binnenkomt. Die spanning vraagt een alertheid die lekker is.”

Je bent een liefhebber van heavymetalconcerten. Heb je bij die harde muziek nooit gehoorbeschadiging opgelopen?

,,Misschien wel. Ik vermoed dat mijn gehoor wel wat minder is geworden, maar niet zodanig dat ik er last van heb. Sinds er een paar jaar geleden richtlijnen voor zijn uitgevaardigd, is het geluidsvolume van concerten wel verlaagd, hoor. Ik kan intens genieten van die woeste, energieke mannen op het podium en laat me graag in vervoering brengen door hun muziek. Bij heavymetalbands klinkt de muziek best agressief, maar het grappige is dat er heel wellevende mensen op afkomen. Heavymetalpubliek is het liefste publiek dat ik ken. Zo’n concert is een heerlijke totaalervaring. Je maakt met zijn allen als het ware een reis waardoor je je na afloop blij, opgetild en voldaan voelt. Met mijn oudste dochter Sabine (21) was ik een tijdje geleden naar de band John Coffey in Paradiso. We gingen echt helemaal los. Mijn jongste dochter Chris (19) houdt weer van andere muziek en met haar ga ik naar singer-songwriter Lucas Hamming. Dat vind ik ook heel leuk. Ik heb een brede muzieksmaak. Zo dans ik tango en ook in die muziek kan ik helemaal opgaan.”

Wanneer kreeg je de smaak van de tango te pakken?

,,Mijn man en ik hadden aanvankelijk niks met stijldansen. Op een verjaardagsfeest van een vriendin trakteerde zij de aanwezigen op een workshop tangodansen. Onze eerste reactie was: ‘O, nee, moet dat nou?’ We wilden niet flauw zijn en deden toch mee. Tot onze grote verrassing bleken we het heel leuk te vinden. Daarna hebben we les genomen en besloten ermee door te gaan. Er wordt nu elke week gedanst.”

Hoe ervaar je het leiden/volgen-element dat in de tango zit?

“Het is inderdaad wel spannend dat mannen na vele jaren van emancipatie op de dansvloer ineens te horen krijgen dat ze de leiding dienen te nemen. En dat wij als vrouw, gewend om zelf de touwtjes in handen te hebben, hem daarin dienen te volgen. Er is daardoor in onze relatie geen verschuiving opgetreden, maar wel kunnen we elkaar tegenwoordig wat makkelijker met een grapje terugfluiten als de ander net een beetje te vanzelfsprekend de leiding neemt. Dan is het: ho, ho, je kunt ook weleens volgen! Het heeft me wat bewuster gemaakt van de manier waarop we met elkaar omgaan.

Ik ben met trots en zelfbewustzijn opgevoed. Mijn vader wees ons op de tekst van het gedicht Mens durf te leven. Geschreven door Dirk Witte in 1917, maar de strekking is nog altijd actueel. In essentie gaat het erom dat je op jezelf dient te vertrouwen en je in je keuzes niet door anderen moet laten belemmeren. Eén zin uit dat gedicht: ‘Wees op je vierkante meter een vorst’ is een soort mantra voor me geworden en heeft me enorm geholpen mijn plek te veroveren. Ik ben iemand die met de vuist op tafel kan slaan en behoorlijk overtuigd kan zijn van haar mening. Het liefst bepaal ik zelf hoe de dingen gebeuren. Maar het mooie is dat ik, nu ik in een andere levensfase zit, inzie dat het ook belangrijk is de ander ruimte te gunnen. Niet alleen op de dansvloer, maar ook in een gesprek.

Het belang van luisteren is steeds meer tot me doorgedrongen. We zijn met zijn allen zo snel geneigd om iemand na drie woorden te onderbreken om onze eigen belevenissen in het gesprek te gooien. Dat maakt de conversatie levendig, maar ook oppervlakkig. Ik ben mezelf aan het trainen om de ander wat vaker te laten uitpraten. Niet alleen in mijn werk, maar vooral ook privé. Dat is best moeilijk, maar als het lukt, verdiept dat het contact. Het levert zo veel op dat ik er steeds vaker vanaf zie om het laatste woord te hebben, haha.”

Interview: Mieke van Wijk, Fotografie: Gerard de Haan, Illustratie: Laurie van Houts

Wil je weten wat het zesde zintuig van Suzanne is? In Margriet 29 kun je het complete interview lezen. Nabestellen kan via Tijdschrift365.nl.