‘Het was duidelijk dat als ik géén abortus zou laten doen, ik er snel zou worden uitgewerkt op kantoor’

“Ik dacht oprecht dat ik het verdriet een plek had gegeven. Maar sinds #MeToo en de aandacht voor machtsmisbruik, steekt de pijn geregeld venijnig op. En dan besef ik: het was niet oké hoe ik toen ben gemanipuleerd. En het is heel oneerlijk dat ík daar een hoge prijs voor heb betaald en hij niet.”

Tot over mijn oren

“Hij, dat is de man voor wie ik vroeger werkte: Stefan. Ik was 22 en werkte als secretaresse bij een reclamebureau. Wat vond ik het leuk daar. Er hing een informele sfeer en er werd vaak geborreld. De eigenaren, Stefan en Daan, geloofden dat buiten werktijd de beste ideeën ontstonden. Ook van mij verwachtten ze dat ik op de gekste tijden present was. Ik was jong en flexibel en paste me aan ieders wensen aan. Al snel begon Stefan me veel aandacht te geven. Hij vroeg vaak om mijn mening en nam mijn uitspraken heel serieus. Geweldig vond ik dat, ik voelde me echt meetellen. Ik werd tot over mijn oren verliefd op deze man die twee keer zo oud was als ik.”

Tongzoenen in de keuken

“Ik wist dat hij getrouwd was en kende zijn reputatie als vrouwenverslinder. Maar ik dacht: ik kan dat wel aan. Ik had al heel wat vriendjes gehad en wilde me nog lang niet binden. Dus wat kon mij gebeuren? Als het misliep, nam ik gewoon ontslag.”

“De spanning zinderde de hele dag. Gestolen tongzoenen in de keuken, vrijpartijen op zijn bureau met de deur op slot... Het kan niet anders dan dat de anderen op kantoor ervan wisten. In elk geval Stefans compagnon, want die maakte geregeld toespelingen. Maar ken­nelijk kon het gewoon, de baas met zo’n jong meisje. Niemand zat ermee. En ik genoot ervan.”

Woeste reactie

“Tot de dag waarop ik ontdekte dat ik zwanger was. Ik slikte de pil niet, omdat ik niet tegen hormonen kon. En Stefan hield niet van condooms. En nu was ik dus in verwachting. Ik was er ondersteboven van. Over kinderen had ik nog nooit nagedacht, ik vond mezelf nog veel te jong. En toch raakte het me diep dat er opeens iets in mij groeide. Een abortus was voor mij dan ook zeker niet vanzelfsprekend.”

“Stefan sloeg op tilt toen ik het hem vertelde. Hij werd woedend. ‘Je moet het laten weghalen,’ drong hij aan, om vervolgens zonder overleg een afspraak voor me te maken. Toen ik hem snikkend zei dat ik iets meer tijd nodig had, sloeg hij de deur keihard dicht.”

“Die dagen merkte ik in wat voor een kwetsbare positie ik zat. De sfeer op het werk was om te snijden. Stefan snauwde me alleen maar af en ook zijn compagnon deed opeens veel koeler. Ik kreeg op mijn kop voor de kleinste foutjes, bij de lunch werd ik genegeerd en bij de meetings na het werk was mijn aanwezigheid ook niet meer gewenst.”

Onveilig gevoel

“Zo veilig als ik me had gevoeld, als het lievelingetje van de baas, zo onveilig voelde ik me nu. Dat maakte dat ik niet meer helder kon nadenken. Het was duidelijk dat als ik géén abortus zou laten doen, ik niet alleen geen steun van Stefan hoefde te verwachten, maar dat ik er ook snel zou worden uitgewerkt op kantoor. En wat had ik een kind nou te bieden als ik geen baan meer zou hebben? Iets anders zoeken terwijl ik zwanger was, zou vast rampzalig worden. Dan kon ik ook mijn huisje niet meer financieren en moest ik terug naar mijn ouders.”

“Achteraf denk ik: had ik maar iemand in vertrouwen genomen, er op z’n minst met iemand over gepraat. Dat had me een beetje lucht gegeven. Maar ik schaamde me te veel en koos voor de weg van de minste weerstand. Na twee weken te zijn doodgezwegen, klopte ik weer bij Stefan op de deur. Een abortus was het beste idee. Was hij nog bereid om me te helpen?”

Pijnlijke plek

“Hoewel het daarna, toen alles achter de rug was, direct weer normaal werd op het werk hield ik het er niet meer. Ik heb het nog anderhalve maand vol­gehouden en toen diende ik mijn ontslag in. Stefan verblikte of verbloosde niet, ik vermoed dat hij opgelucht was. Ik weg, probleem opgelost. Ik kreeg mooie referenties mee, en een huichelachtige bos bloemen. Die bloemen heb ik onderweg naar huis ergens gedumpt. Ik kon er niet naar kijken zonder misselijk te worden.”

“Ik heb hierna hard mijn best moeten doen om deze ervaring te vergeten. Dat is redelijk gelukt, het heeft mijn leven verder gelukkig niet getekend. Wel is het altijd een nare herinnering gebleven. Al denk ik nu wel dat die abortus toen toch de juiste beslissing was. Als jonge, alleenstaande moeder had ik een kind destijds echt niets te bieden. Bovendien vind ik dat een kind het verdiend om echt gewenst te zijn, zowel door de vader als de moeder.”

Een abortus vergeet je nooit

“Gelukkig kreeg ik later de kans om het over te doen, samen met mijn man en heb ik drie fantastische zonen gekregen. Maar een abortus vergeet je nooit, dat blijft altijd een pijnlijke plek. Bij elke zwangerschap heb ik opnieuw liters tranen geplengd. Terwijl ik bijna wel zeker weet dat Stefan er nooit meer aan heeft gedacht. Die zal in zijn handen hebben gewreven na mijn ontslag. Zo van: dit heb ik weer mooi opgelost. Om vervolgens misschien wel weer met de volgende jonge secretaresse aan te pappen. Zo’n type was het gewoon. Wat een foute man was hij. Ik had natuurlijk nooit zo onder druk moeten worden gezet om tot een abortus te komen. Das was een misselijkmakend geval van machtsmisbruik. Ik hoop dat de jonge vrouwen van nu beter voor zichzelf durven opkomen dan ik toen heb gedaan.”

Ook anoniem een geheim delen? Er wordt integer en vertrouwelijk met je bericht omgegaan. Mail naar Lydia van der Weide: redactie@margriet.nl.