‘Het verlies van een kind kan je dichter tot elkaar brengen of uiteendrijven. Wat het bij ons lastig maakt, is dat we zo verschillend zijn’

“Al op mijn veertiende dacht ik over Jan: ooit ga ik met je. Ik zag hem hier in Volendam in een kroeg optreden en ben nog met hem op de foto gegaan. Laatst liet ik die foto aan Jan zien. Natuurlijk herinnerde hij zich dat moment niet. Hij gaat met zo véél fans op de foto. Bij mij zonk die gedachte destijds ook weer naar de achtergrond, hoor. Allebei woonden we met iemand samen toen we vele jaren later wat intensiever met elkaar in gesprek raakten. We hielden contact, maar pas toen we allebei weer vrij waren, kwam het tot een relatie. Van ons forse leeftijdsverschil merk ik niks. Als Jan met zijn vrienden samen is, zitten ze te geinen als jongens van twaalf, dus dan voel ik me eerder de oudste, haha.”

Onbeschrijflijk verdriet

“Acht jaar geleden, toen we pas bij elkaar waren, maakte het me ietwat onzeker dat Jan als artiest altijd vrouwen om zich heen heeft. Inmiddels maken we daar geintjes over. Sinds de geboorte van James (3) weet ik: Jan is er voor óns. Door het vaderschap is Jan rustiger geworden. Muziek en de 3JS zijn nog altijd belangrijk voor hem, maar de prioriteit ligt nu bij ons gezin. In september 2020 werd onze dochter Donna geboren. Dertien weken lang was ik de gelukkigste vrouw van de wereld. Tot ons het ergste overkwam wat er kon gebeuren: ons mooie zonnestraaltje overleed plotseling aan wat later een scheurtje in het middenrif bleek te zijn. Het was niet te bevatten en is nog steeds een onbeschrijflijk groot verdriet. De eerste weken zat ik onder de kalmeringspillen en waren we amper thuis. Wel drie keer op een dag werden we door mensen uitgenodigd, zodat we telkens ergens anders zaten. Tot ik na een paar maanden tegen Jan zei dat we niet konden blijven weglopen.”

EMDR-behandelingen en therapie

“Ik weet niet hoe ik ervoor had gestaan als we James niet hadden gehad. Dankzij hem moest ik mijn bed uit. Gelukkig was hij nog te klein om te beseffen wat er allemaal speelde. Hij heeft ons erdoorheen gesleurd en ervoor gezorgd dat we af en toe zelfs weer konden lachen. Toen ik al na drie maanden weer zwanger bleek, was dat heel dubbel. Enerzijds was ik blij en dankbaar, maar het verdriet was nog te groot om enthousiast te kunnen zijn. De gebeurtenissen rond Donna’s overlijden stonden nog haarscherp op mijn netvlies. Dankzij EMDR-behandelingen zijn die beelden nu minder overheersend. Ook is het goed geweest dat Jan en ik al snel na Donna’s dood samen in therapie zijn gegaan.”

Tegengestelde karakters

“Die gesprekken voeren we met z’n vieren: Jan en ik met een psychiater en een rouwdeskundige. Jan praat daar open over zijn emoties. Heel fijn, want meestal is hij nogal gesloten. We hebben tegengestelde karakters. Ik ben een flapuit, Jan denkt wel 25 keer na voordat hij iets zegt of doet. Wat er in hem omgaat, schrijft hij op en verwerkt hij in zijn liedteksten. Dat klinkt mooi en romantisch, maar is voor mij best ingewikkeld. Ik zou soms liever hebben dat hij rechtstreeks met me deelt wat er in zijn innerlijk speelt. Meestal hoor ik dat pas later via een demo.

Zo is Jan niet scheutig met complimenten, maar schoot ik laatst vol toen hij me een net geschreven liedje liet horen waarin hij me bedankt voor alles wat ik doe voor het gezin. Ook het lied Vreemde leegte, dat hij na de dood van Donna schreef, is prachtig. Ik kan er alleen niet meer naar luisteren, want dan zit ik meteen weer vol in het verdriet. Dat wil ik niet voor James en niet voor Lina die eind november is geboren en een ontzettend lieve baby is.

Niet meer onbezorgd

“Jan heb ik sinds Donna’s dood slechts twee keer zien huilen. Hij doet dat bijna altijd in afzondering. Het liefst zou ik die verdrietige momenten ook samen beleven, al begrijp ik hem ergens ook wel. Bij het grafje van Donna ben ik ook het liefst alleen, omdat ik dan ongeremd kan huilen én met haar praat. Mijn onbezorgdheid ben ik wel kwijtgeraakt. Uitgerekend toen Lina twaalf weken oud was, werd ze in het ziekenhuis opgenomen vanwege het rs-virus. Door het déjà-vugevoel bij de aanblik van dat kleine baby’tje in zo’n ziekenhuisbed viel ik flauw. Ook Jan had het moeilijk.”

Qualitytime

“Gelukkig kwam het allemaal goed met Lina. Ze is een heel makkelijke baby, ze lacht de hele dag. Zo groot als zij is Donna nooit geworden. Toen Lina over die dertienwekengrens ging, voelde dat bijna als een overwinning. Jan wil heel graag dat we er even met z’n tweeën tussenuit gaan. Toen James vier maanden was, zijn we drie dagen naar Sevilla geweest. Ik vergeet nooit hoe leuk die dagen waren. Voor je relatie is het natuurlijk goed om even qualitytime met elkaar te hebben zonder dat je aan de volgende fles of luier hoeft te denken, maar ik ben nog niet zo ver. Het verlies van een kind kan je dichter tot elkaar brengen of uiteendrijven. Wat het bij ons lastig maakt, is dat we zo verschillend zijn. Ik zou het liefst een arm om me heen hebben, terwijl Jan juist de rust opzoekt. Met hulp van de therapie leren we daarmee om te gaan.”