PREMIUM
Het geluk van kleine dingen
Spannend kerstverhaal, exclusief geschreven voor Margriet door Dido Michielsen.
Achteraf denk ik dat het op maandag 12 december begon: die dag lag er een maagdelijk witte veer op het tuinpad. Ik stond er bijna op toen ik met Olla naar het park ging. Ik had de veer bij me gestoken en thuis in de lijst van mijn spiegel geprikt. Het wit was zo zuiver, alsof de veer me een zachte groet bracht. Een streling. Verder dacht ik er niet over na.
Bijgelovig
De dag erna gleed ik bijna uit over een plat steentje op het pad, ongeveer op dezelfde plek. Met een beetje fantasie kon je er de vorm van een hart in herkennen. Ook dat heb ik opgeraapt en in mijn jaszak gestopt. Ik legde het op mijn toilettafel en toen ik opkeek, zag ik de veer. Grappig, dacht ik nog. Twee geschenken die de wind me heeft gebracht. Ik was bijgelovig genoeg om er gunstige voortekenen in te zien. Misschien werd 2023 eindelijk weer eens een goed jaar.
Pas toen ik een dag later een grijs stenen katje op het tuinpad vond, begon ik me af te vragen of al deze kleine vondsten wel toeval waren. Werden ze soms met opzet neergelegd? Het katje was schattig, zo’n dingetje dat ik vroeger in een letterbak zou hebben bewaard. Niet van kostbaar materiaal zoals de onyx kat van mijn tante Finette, eerder categorie Xenos.
Fantasie
Ik belde er die avond over met Jeanine, mijn beste vriendin die vorig jaar de stad voor een boerderij in Drenthe had verruild: “Zeg Sjaan, luister eens wat me nou is overkomen.”
Ik deed verslag van de drie voorwerpen, en Jeanine lachte me hartelijk uit.
“Wat een fantasie Lieske, is het niet gewoon troep die toevallig op je pad is beland? Naast rotzooi als lege flesjes of oude poepzakjes?”
“Je wordt bedankt,” zei ik, “jij denkt volgens mij dat de ratten hier inmiddels door de straten rennen. Wees toch eens een beetje romantisch.”
“Het lijkt me gezonder als ik je met beide benen op de grond houd,” antwoordde mijn vriendin, waarna ze overging op de eindeloze verbouwing waarin zij en haar man waren beland.
“Ik vertrek is er niets bij,” mopperde ik tussen alle details over stuc versus behang door. Ik had gehoopt dat ze samen met mij verder zou fantaseren over de anonieme schenker van de kleine gaven. Mijn gedachten dwaalden af en ik kreeg een ingeving.
Superbel
“Zeg,” onderbrak ik haar, “zal ik zo’n superbel nemen met een camera? Dan kan ik zien wie die dingen neerlegt.”
“Ik ben echt bang dat jij al veel te lang alleen woont,” zei Jeanine, “je begint spoken te zien. Doe dat nou maar niet. Straks zit je de hele dag tevergeefs binnen op je telefoon te turen of er iemand voor je deur staat.”
“Je hebt vast gelijk. Maar het was een leuke gedachte,” zei ik.
“Dat was het zeker,” antwoordde ze, “ik wil die overspannen ideeën van jou alleen niet aanmoedigen. Het gaat net zo goed met je. Je bent tenminste niet meer aldoor met die schoft van een Daniël bezig, maar verruil je obsessie met hem niet voor een nieuwe. Er komt echt wel weer een leuke man in je leven, maar daar moet je niet naar zoeken, dat moet je overkomen. Je hebt er maar eentje nodig. Lieve schat, ik moet nu ophangen, want je kent me: met de kippen op stok.”
Smiley
Dat mijn beste vriendin me zo irriteerde, was nieuw. Ik kon het dan ook niet laten en moest haar eraan herinneren dat ze als stadsmeisje vaak haar bed pas opzocht als de zon net opkwam: “Ja, dat is weer eens iets anders dan je jas als allerlaatste uit de garderobe vissen als iedereen al naar huis is, hè?”
Jeanine, die zich niet zo snel beledigd voelt, kon erom lachen en we verbraken de verbinding.
Nadat ik mijn telefoon had weggelegd keek ik Olla aan: “Wat denk jij hier nou van?” Olla keek me zoals altijd weemoedig lief aan en rekte zich eens uit, daarna zocht ze haar mand op. Dat was waarschijnlijk het beste idee.
Natuurlijk speurde ik de volgende dag het pad goed af. Tot mijn teleurstelling lag er niets – maar toen zag ik de wilde kastanje. Ik raapte hem snel op en, ja hoor, op de lichtere zijde had iemand met stift een smiley getekend. Dus toch! Met een voldane smile stak ik de kastanje bij me. Dit kon geen toeval meer zijn. Als er morgen weer iets lag, zou ik Jeanine nog eens inwrijven dat ik me niets inbeeldde, maar dat ik echt een geheime aanbidder had.
Na de wandeling met Olla legde ik alle vondsten op een rijtje: de veer, de steen – geen twijfel mogelijk, dit was een hart – het katje en de kastanje. Zat hier een verhaal in? Ik nam een foto van de vier voorwerpen en plaatste hem op Instagram met het bijschrift: ‘Geschenken van een onbekende afzender?!’
Aan het einde van de dag had ik aardig wat likes verzameld. Eén grapjas vroeg of ik de troep in mijn huis aan het opruimen was, maar verder was ik nog geen stap dichter bij de oplossing. In mijn hoofd wel, trouwens. Niemand kon me verbieden hier iets achter te zoeken, toch? Als de veer een groet was, omdat ik zijn hart (de steen) verwarmde, dan stond het katje voor liefde en nabijheid en de kastanje voor humor. Wat een mooie manier om iemand te versieren!
Even vroeg ik me af of Daniël de anonieme gever kon zijn, had hij misschien spijt? Maar tegelijkertijd wist ik ook dat iemand die je zo keihard had laten vallen heus niet spontaan cadeautjes op je tuinpad zou neerleggen. Zijn idee van romantiek bestond immers uit een etentje in een sterrenrestaurant, een peperdure rode wijn, en het op een of andere manier klaarspelen dat ik de rekening zou betalen. Een jaar geleden was hij er met een ander vandoor gegaan. Opeens bedacht ik dat ik door de kleine dingen op mijn pad al dagenlang de sociale media niet had uitgeplozen, op zoek foto’s van Daniël en zijn roodharige vriendin.
Waxinelichtjes
De volgende ochtend besloot ik Olla een uur eerder uit te laten. Misschien zou ik hem kunnen betrappen? Er lag niets, en helaas zag ik ook niemand rondhangen in de buurt, de mensen gingen gewoon hun eigen gang. Wat ontmoedigd liep ik een rondje door het park. Had ik voor niets mijn ochtendkoffie overgeslagen en mijn haren leuk geföhnd.
Bij terugkeer vond ik echter twee waxinelichtjes op het pad. Twéé, dat was zeker een teken, dat duidde op iets sfeervols bij kaarslicht, warmte, een ontmoeting. Opgewonden belde ik Jeanine. “Er liggen nog steeds cadeautjes voor me klaar hoor,” riep ik.
“Wat zeg je? Wacht even, ze zijn net aan het boren,” antwoordde ze. Verdorie, altijd zat die verbouwing me in de weg. Ik had haar zelfs sinds haar verhuizing niet meer gezien omdat zij en haar man nog altijd in een caravan op hun eigen erf bivakkeerden en geen logees konden ontvangen.
“Ik zei dat er nog steeds elke dag iets voor me op het pad ligt,” herhaalde ik luid, “ik beeld me echt niets in. Gisteren vond ik een kastanje met een smiley erop en vandaag twee kleine kaarsjes.”
“Tsja, dat is toch wel serieus dan,” gaf Jeanine toe. “En je hebt geen idee van wie het allemaal afkomstig is?”
“Nul, nada. Ik geloof werkelijk dat ik een geheime aanbidder heb.”
“Ja, zo ziet het er wel een beetje naar uit,” gaf Jeanine met enige tegenzin toe, “al heb je natuurlijk nog steeds geen hard bewijs.”
Zou ze het mij soms niet gunnen, vroeg ik me plotseling af. Was ze de verbouwing en het platteland al beu en was ze misschien een beetje jaloers op mijn avontuur?
“Het is in elk geval een goede reden om met Olla naar buiten te gaan, ook bij noodweer.”
Van Jeanine kon ik niet veel steun verwachten.
Complottheorieën
Ik belde met een andere vriendin over de ‘kwestie’, daarna met mijn zus, en kwam tot de conclusie dat ook zij me als een halve patiënt beschouwden. Ik was na vier jaar in de steek gelaten door mijn vriend en had de klap blijkbaar zó slecht verwerkt, dat ik nu spookbeelden zag. Ze vonden me labiel, een beetje zweverig en zelfs gevoelig voor complottheorieën, merkte ik aan Susanna die ik nog van mijn werk kende.
“Je denkt dus echt dat er opzet in het spel is, Lieske?” vroeg ze.
“Nou, dat lijkt me inmiddels wel duidelijk,” antwoordde ik stoer.
“En het zijn geen kinderen uit de buurt die je voor de gek houden?”
Aan die mogelijkheid had ik nog helemaal niet gedacht.
“Die trekken een portemonnee aan een touwtje voor je neus weg als je ’m op wil rapen,” zei ik, “maar waarom zouden ze dit allemaal doen?”
“Dat weet ik ook niet. Maar ik ben wel bang dat jij er te veel achter zoekt.”
Waarom moeten anderen altijd de pret voor je bederven?
Die avond stak ik de twee kaarsjes aan en de kamer vulde zich met een zoete vanillegeur. Liggend op de bank legde ik het katje en de kastanje op mijn schoot, de steen hield ik vast in mijn linkerhand, terwijl ik met de veer in mijn rechterhand zachtjes over mijn wang streek. Mijn gevoel vertelde me dat hier iets heel anders aan de hand was dan een grap van kinderen. Iemand wilde me iets vertellen.
Kaart
Pas toen ik de volgende dag een pen op mijn pad vond, kwam ik op het idee om eens iets terug te doen: ik kon natuurlijk ook iets neerleggen. Maar wat? Een ansichtkaart, in een doorzichtig cellofaantje als bescherming tegen vocht, dat leek me wel een aardig gebaar. Ik pakte er mijn schoenendoos met kaarten bij. De meeste waren afkomstig uit de diverse museumwinkels die ik in Europa had bezocht. Ik nam er een stapeltje uit en schrok: wat had ik een verzameling naakte beelden aangelegd! Niet één daarvan was bruikbaar. Een schilderij van Picasso dan, altijd goed toch? Maar op dat prachtige aardewerken bord dat de grootmeester had beschilderd, waren die twee vogeltjes overduidelijk lovebirds en dat ging misschien een beetje ver. Vergezichten van Mallorca of Chinese dorpen waren weer te nietszeggend. Uiteindelijk koos ik voor een zwart-witfoto van Philip Mechanicus, waarop een witte eend in een teiltje dobbert met een plexiglazen plaat eroverheen, om te voorkomen dat hij wegvliegt. Het wit leek me een aardige verwijzing naar de witte veer, de eend een bevestiging dat ook ik een dierenliefhebber ben (zie: katje) en het plexiglas was transparant en het schermde tegelijk af. Ik gaf me niet meteen helemaal, moest de interpretatie hiervan luiden. Op de achterkant zette ik met de gevonden pen een smiley, als teken dat ik de kastanje had gevonden en begrepen. Je denkt er veel te veel bij na, zou Jeanine waarschijnlijk zeggen. Maar ik kon niet anders, want wat als de ontvanger van deze kaart net als ik een doordenker was en overal een diepere betekenis achter zocht? Dat kon ik hem maar beter vóór zijn.
Met bonzend hart legde ik de volgende ochtend in alle vroegte de kaart neer, verzwaard met een betekenisloze steen (dat die niets betekende zou hij hopelijk snappen). Het was gelukkig droog en ik dwong mezelf om twéé rondjes door het park te lopen, tot grote vreugde van Olla. Ik wilde mijn aanbidder dolgraag ontmoeten, maar ik wou hem liever niet betrappen terwijl hij net bukte om mijn kaart op te rapen.
Statement
Van een afstand kon ik zien dat de kaart weg was. Er lag wel iets voor mij onder het steentje: een parfummonster, Opium van Yves Saint Laurent. Niet helemaal mijn geur, want te zwaar, maar qua symboliek natuurlijk wel een statement.
Ik dwong mezelf die middag een aantal uren aan de vertaling te werken waarmee ik bezig was, en schonk na het avondeten een glas goede rode wijn in. Ik stak de kaarsjes aan, opende het sachet Opium en inhaleerde diep. De mix van vanille en het parfum bracht me wel in een bepaalde stemming, moet ik zeggen. Er tekende zich langzaam een profiel van mijn aanbidder af dat niet alleen romantisch, maar ook sensueel was. Een knappe, donkere vreemdeling. Het werd tijd om hem eens te ontmoeten, om naar zijn bedoelingen te vragen. Die avond was ik zo druk met het uitwerken van de verschillende scenario’s om dit voor elkaar te krijgen, dat ik vergat een antwoord op het parfummonster te verzinnen.
Klavertjevier
Nou ja, dacht ik de volgende ochtend toen Olla en ik het huis verlieten, ik moet natuurlijk ook niet te gemakkelijk overkomen. Mijn aanbidder mocht niet het idee krijgen dat ik een eenzame, wanhopige vrouw was.
Op het pad lag een broche in de vorm van een klavertjevier, netjes verpakt in het cellofaantje waarin ik mijn kaart had gestopt. Een duidelijke boodschap, dit werd serieus!
In het park kwam ik een hondeneigenaar tegen met wie ik kortstondig had geflirt. Omdat zijn onopgevoede hond telkens met z’n modderpoten tegen me opsprong, had ik een en ander wat laten bekoelen. Ditmaal kon ik hem niet ontwijken, dus we raakten aan de praat.
“Hé Lieske, lang niet gezien!” De man was nooit de origineelste geweest, dat wist ik al.
“Ha Bas, alles goed?” Hij lokte bij mij evenmin erg spirituele opmerkingen uit.
“Heel goed, ik verheug me op de kerstdagen. Ik ga op beide dagen met mijn kinderen dineren, dus ben nu al een beetje aan het vasten, haha. En jij?”
Wat een rotvraag. Mijn enige zoon woonde sinds twee jaar in Duitsland met een vrouw die er geen behoefte aan had om haar Nederlandse schoonfamilie uit te nodigen, met als gevolg dat ik mijn kind hooguit zag als hij voor zaken in Nederland moest zijn. Mijn kleinkind zag ik zelfs maar eens per jaar.
“Ik ga met het gezin van mijn zus kerst vieren,” loog ik. “En misschien met oud en nieuw naar mijn zoon in Duitsland.”
“Leuk hoor,” antwoordde Bas en bukte om zijn hond aan te lijnen. “Het blijft een jager hè, mijn Reno. Ik houd hem maar een beetje in de gaten, want vorige week had-ie bijna een heuse vredesduif te pakken.”
Voorspelbaar
Ik keek omlaag en zag dat Olla braaf naast me zat, terwijl zijn woorden langzaam tot me doordrongen. Een vredesduif was wit. Hij zal toch niet? Hij wist waar ik woonde, als hij Reno uitliet kwam hij ongeveer langs mijn huis. Ik nam hem nog eens goed op. Best een aardige man om te zien, zo begin zestig. Gescheiden en keurig. Ik had mijn geflirt gestaakt omdat hij nogal voorspelbaar was en nooit eens iets zei wat me verraste. Maar als hij de geheime gever was, zou dat mijn mening wel radicaal op z’n kop zetten. Ik dacht koortsachtig na hoe ik meer te weten kon komen.
“Ben je vandaag niet erg vroeg aan de wandel?” probeerde ik.
“Nee, hoezo? Ik loop altijd het eerste rondje voordat ik naar mijn werk ga. Tussen de middag komt de honden-uitlaat voor de grote wandeling.”
Ik besloot Bas even on hold te zetten. Ik weigerde te geloven dat hij het was, mijn mysterieuze aanbidder was vast heel wat spannender.
“Over zes dagen is het al kerstmis,” zei de man die ik zojuist in de koelkast had gezet. “Wie weet zien we elkaar nog.”
Die laatste opmerking besloot ik niet dubbelzinnig op te vatten. Wel wenste ik Bas alvast fijne feestdagen en draaide me om om naar huis te lopen.
Leukerd
Vlak bij mijn huis passeerde ik een onbekende man, die me glimlachend toeknikte. Mijn hart sloeg even over. Ook hij was ongeveer van mijn leeftijd, maar hij kleedde zich een stuk zwieriger dan traditionele Bas. Stel je voor dat deze man het was, met zijn grijzende, iets te lange haar en ondeugende ogen. Net wat te hard riep ik Olla bij me (die zoals altijd zoet naast me liep), in de hoop dat hij even om zou kijken. Maar hij liep rustig door, met een prachtige rechte rug. Tot mijn vreugde haalde hij zes deuren verderop zijn sleutels tevoorschijn en ging naar binnen. Deze leukerd woonde dus vlakbij.
De volgende ochtend lag er een exotische schelp op het pad, Google leerde me dat het een mollusk betrof. De dag erna een stempel van een sierlijke bloem. Ik was intussen mijn buurman in de gaten gaan houden. Ik liet nooit meer zonder make-up de hond uit en voerde de frequentie van mijn wandelingetjes op. Meer kansen, meer prijzen, immers?
De vermeende aanbidder en ik hadden al tweemaal veelbetekenend naar elkaar geknikt en ik besloot dat driemaal scheepsrecht moest worden.
Sergio
Op 22 december liep ik hem met opzet tegen het lijf, na drie kwartier op de loer te hebben gelegen om een ontmoeting te forceren. Er lag nog niets op het pad.
“Hallo,” zei ik, “ben je nieuw hier in de buurt? Heb je misschien trek in een kop koffie? Ik heet Lieske, trouwens.”
“Ik ben Sergio,” antwoordde hij breed glimlachend, waardoor ik zicht kreeg op zijn prachtige tanden. “Koffie lijkt me heel leuk, alleen graag een andere keer, ik heb nu een afspraak. Morgenochtend misschien?”
Jee, wat was hij aantrekkelijk. Ik probeerde beheerst en niet al te gretig te antwoorden.
Jee, wat was hij aantrekkelijk. Ik probeerde beheerst en niet al te gretig te antwoorden.
“Prima, leuk. Ik kijk ernaar uit. Fijne dag!” Hij stak zijn hand op en liep door.
In het park zakte ik neer op een bankje en liet Olla los. Die moest zichzelf maar even vermaken. Opgewonden belde ik Jeanine. “Nou Sjaan, ik heb hem gevonden, hoor,” zei ik buiten adem. “Het is mijn nieuwe buurman van zes huizen verderop. En hij komt morgen koffiedrinken. Hij heet Sergio, natuurlijk heet hij Sergio en niet Piet of Kees.”
“Wat geweldig, Lieske! Ik moet toegeven dat je toch gelijk had. Spannend hoor. En wel mooi, op de koffie, beter dan meteen een borrel.”
“Ja, dat dacht ik ook. Ik wil niet te opdringerig overkomen. Nu nog bedenken wat ik zal aantrekken en wat ik hem zal voorzetten.”
“Geen taart bakken hoor, ik weet dat je dat goed kan, maar het komt misschien wat al te enthousiast over,” adviseerde mijn vriendin.
“En, is je logeerkamer al af?” Ik vond dat ze zó lief met me meeleefde, dat ik er wel een kwartiertje verbouwingsperikelen tegenover kon stellen.
Kerstbal
Zie je wel, dacht ik de volgende ochtend, toen ik een mooie kerstbal van het pad opraapte. Gisteren kon hij niets neerleggen omdat ik hem vóór was.
Na de wandeling hing ik de kerstbal aan een mooi lint in het zicht. Ik was al naar de beste banketbakker gefietst en had daar de lekkerste boterkoek van de stad gekocht, die ik in handzame stukjes sneed (zodat niemand met een vorkje hoefde te hannesen).
Ik trok een jurk aan die mijn figuur goed deed uitkomen, met een maillot en hoge laarzen eronder. Mijn make-up hield ik licht. Ik wist niet hoe dichtbij hij zou komen, en wilde niet dat hij het idee kreeg dat ik onder de foundation zat. Om elk spoortje van natte hondenlucht te verjagen, had ik het raam opengezet en een beetje wierook gebrand. Op een bijzettafeltje stonden alle overige geschenken gerangschikt. Elf stuks waren het inmiddels en nu zou de grote onthulling plaatsvinden!
Perfect
Om tien over tien ging de bel en daar stond Sergio, zonder overjas maar met een dikke sjaal om en een snoezige kerstroos in zijn hand. Hij overhandigde mij het potje en zei: “Dank voor de uitnodiging. Je bent de eerste in de buurt die ik echt spreek.”
Nu niet overal een dubbele betekenis achter zoeken, berispte ik mezelf.
“Ga zitten, Sergio. Hoe drink je je koffie?” Ik was blij dat ik even naar de keuken kon vluchten. Deze man was te perfect. Door alle cadeautjes was het net of ik hem al heel goed kende, ik moest me ervan weerhouden hem even aan te raken. Hij nam – uiteraard – geen suiker in zijn cappuccino.
“Hoelang woon je al in deze buurt?” opende ik.
“Nu ruim een maand. Sinds ik weer terug ben in Nederland.”
“Waar woonde je hiervoor dan?” Ik gokte erop dat hij het type man was dat graag vragen over zichzelf beantwoordt.
“In Noord-Italië, ik wilde een beetje in de buurt van mijn oude vader blijven. Hij is een halfjaar geleden overleden.”
Hij werd er in mijn ogen niet minder perfect op.
“Was dat dan te combineren met je werk?” viste ik opzichtig.
“Heel goed. Ik werk voor een grote Duitse uitgeverij en kan veel van mijn werk vanuit huis doen, en ben ook veel op reis.”
“Wat leuk, dan zitten we een beetje in dezelfde branche,” zei ik iets te blij. “Ik vertaal boeken uit het Engels, meestal romans.”
“Wie weet heb ik dan nog een keer een klusje voor je,” zei Sergio. “Ik geef voornamelijk wetenschappelijke publicaties uit, dat is natuurlijk wel iets anders dan een roman.”
Bij het tweede kopje keek hij vluchtig op zijn horloge. Tijd om in actie te komen.
“Moet je eens kijken.” Ik wees naar het bijzettafeltje. “Sinds half december vind ik elke dag een cadeautje op mijn tuinpad. Ik heb geen idee van wie ze afkomstig zijn. Jij hebt zeker ook nooit iets gezien in het voorbijgaan?”
Sergio stond op en boog zich aandachtig over de voorwerpen. Hij keek me iets te verrast uit zijn ogen.
“Wat geestig,” mompelde hij. Geestig? Er lagen harde bewijzen van romantiek op tafel, dat was toch geen grap?
“Ik heb nooit iets gezien,” zei hij vervolgens en aan zijn blik zag ik dat hij het meende. “Je moet een webcam neerzetten om je tuinpad in de gaten te houden.”
“Ja, ik heb al even aan zo’n slimme deurbel gedacht,” antwoordde ik. Daarna zei ik, met veel bravoure: “En ik dacht nog wel even: wie weet is het mijn nieuwe buurman die contact zoekt.”
Tot mijn afschuw barstte Sergio in lachen uit: “Dat is wel een heel omslachtige manier van contact leggen, zeg. Heb je me daarom uitgenodigd? Zoiets zou ik nou nooit doen. Misschien kun je beter gewoon op Tinder gaan.”
Verspilling
Auw. Wat een vreselijke afgang. En best wel een lompe reactie.
“Ik vond het wel een spannend avontuur,” zei ik.
Hierop liet Sergio een schamper lachje horen: “Het is maar wat je spannend noemt natuurlijk, dit lijkt me eerder een kinderachtig geintje.”
Ik probeerde mijn teleurstelling te verbergen en begon snel over de fijne buurt waar we beiden woonden.
“Ach, ik ben hier maar tijdelijk,” was Sergio’s reactie. “Ik vertrek over twee maanden naar Scandinavië om daar nieuwe markten te verkennen.”
Plotseling leek het koffiedrinken verspilling van mijn tijd. Niet alleen was Sergio mijn geheime aanbidder niet, hij zag ook niet de romantiek in van het spoorzoeken dat mij de afgelopen dagen in de ban had gehouden.
Vlak voor zijn vertrek maakte hij het gelukkig een beetje goed: “Weet je wat, Lieske? Ik heb in Italië goed leren koken van mijn familie. Kom volgende week bij me eten, dan zal ik wat voor je klaarmaken. Kun je de woensdag na kerst misschien?”
“Dat lijkt me gezellig,” zei ik nonchalant. “Ik ben dol op Italiaans eten.”
“Goed, dan zie ik je om zeven uur wel verschijnen.”
Hij begon te grijnzen en gaf me een vette knipoog. “En wie weet ben je er dan inmiddels achter wie je geheime aanbidder is. Ik ben heel benieuwd.”
Mysterie
Na zijn vertrek liet ik me in een stoel vallen en trok Olla bij me op schoot. “Nee Ol, hij is het niet, wat ontzettend jammer. Ik kwam hopelijk niet als een triest geval over, ik had er wat voor over gehad als hij het was geweest. Blijkbaar vond hij het niet zo erg dat ik dacht dat hij het was. Een beetje leuk is-ie wel, toch? Jij vindt ook hè, dat ik wel bij hem kan gaan eten. Dan houd jij intussen de wacht en waarschuwt me als je ziet wie die dingen neerlegt.”
De hond nestelde zich tevreden in mijn armen. Wat haar betrof, was het prima zo met z’n tweetjes. Die middag kon ik mezelf er met moeite van weerhouden om Daniëls naam in te tikken op Facebook en Twitter.
De volgende ochtend legde ik weer een kaart neer: een neutraal landschap, alleen had ik ditmaal op de achterkant geschreven: ‘Wie ben jij toch? Ik wil je ontmoeten! Bel me op 06498881.’ Het mysterie moest nu maar eens worden opgehelderd. Waarom ik dit niet eerder had gedaan, wist ik niet. Misschien vond ik het wel te leuk om elke dag te worden verrast?
Ik hield mijn telefoon de hele dag in de gaten. Er werd niet gebeld. Maar aan het einde van de middag, zo rond half zes, klonk opeens de deurbel. Luid blaffend stoof Olla naar de deur, en terwijl ik haar bij haar nekvel greep, deed ik open.
Op de stoep stond een buitenlandse vrouw met een hoofddoek en een schattig meisje van ongeveer zes jaar oud. Ze deinsden achteruit toen ze Olla zagen, en ik sloot de hond snel op in de zijkamer. Ik betrapte mezelf erop dat ik even keek of ze een collectebus bij zich hadden (wat niet het geval was).
Rana
“Kan ik jullie helpen?” vroeg ik beschaamd en zo uitnodigend mogelijk.
“Ja, ziet u…, het is een beetje raar verhaal,” zei de vrouw met een buitenlands accent.
“Kom maar even binnen, als u wilt. De hond zit veilig opgesloten.”
Verlegen liepen ze langs me heen, het meisje keek nieuwsgierig rond. Ik bood ze thee en koekjes aan, die ze beleefd accepteerden. Daarna ging ik tegenover ze zitten.
De vrouw stelde zich voor als Zaïna Aweed, haar dochtertje heette Rana.
“Wij zijn gevlucht uit Syrië,” vertelde ze, “en wonen sinds een jaar een paar straten verderop met ons gezin. En nu heeft Rana…” ze zocht even naar woorden en vroeg toen:
“U heeft alle kleine geschenken gevonden, de afgelopen dagen?”
Ik knikte verrast.
“Vandaag kwam Rana met uw kaart bij me en vroeg me wat erop stond. Ik vond het maar vreemd, uw vraag, ik begreep er niets van. Ik wilde de kaart verscheuren, wat moet zo’n kind daarmee? Toen huilde ze opeens, dat mocht niet.”
Ik voelde de donkere ogen van het kind op me gericht.
“Waarom mocht dat niet, Rana?”
Rana probeerde zich verlegen achter haar moeders rug te verbergen. Die trok haar weer tevoorschijn en zei: “Ik zal het uitleggen. Mijn moeder is achtergebleven in Gaziantep. Zij was te oud om de reis te maken, vond ze. En nu mist Rana haar oma heel erg. Toen zag ze u met de hond. Ze vertelde me dat ze elke ochtend iets voor u heeft neergelegd, omdat ze u niet zomaar durfde te vragen. Wij wisten van niets. Vanmiddag pas vertelde ze dat ze wil dat u haar nieuwe oma wordt, omdat u een beetje lijkt op mijn moeder. Ze denkt zelfs dat u een lieve hond heeft. Het spijt me erg als Rana u heeft lastiggevallen.”
Zwarte krullen
Ik keek naar het meisje. Wat een lief kind. Het was niet haar schuld dat ik over een romantische aanbidder droomde. Zij had in al haar verlegenheid een manier gevonden om mijn aandacht te trekken en kon er niets aan doen dat mijn fantasie op hol was geslagen. En wat had ze al veel meegemaakt. De reis naar Nederland, een groot deel van haar familie achter moeten laten. Geen oma meer. Ik merkte dat de knappe, donkere vreemdeling plaats maakte voor de zwarte krullen van een klein kind.
“Je hebt me helemaal niet lastiggevallen, Rana,” zei ik. “Natuurlijk wil ik graag je oma zijn. Ik ben vereerd dat je mij hebt uitgekozen. Mijn kleinkind woont heel ver weg. Jouw oma ook. Wat een geweldig idee van jou!”
Ik stak mijn hand naar haar uit en ze legde haar handje er aarzelend in.
“Maar dan moeten we elkaar eerst wat beter leren kennen, als je ouders dat ook goed vinden. En dan zul je zien dat mijn hond Olla heel lief is voor kleine kinderen.”
Ik keek haar moeder aan, die opgelucht knikte.
“Heb je nog meer zusjes en broertjes?” vroeg ik.
“Rana heeft nog twee oudere zusjes en twee broertjes,” antwoordde haar moeder.
Ik kreeg een idee: “Jullie zijn moslims, toch? Dus dan vier je natuurlijk geen kerst. En nu is het morgen eerste kerstdag. Hebben jullie misschien zin om dan hier te komen eten?”
“Met z’n allen?” vroeg Zaïna verrast.
“Ja natuurlijk,” zei ik. “Dan kan ik me alvast een beetje oma voelen.”
Ik knipoogde naar Rana. “Kom maar om vijf uur, dan kan Rana me misschien nog een beetje in de keuken helpen.”
“O, maar dan neem ik ook lekkers mee,” zei Zaïna. “Zoetigheid zoals mijn moeder het maakte.”
“Perfect,” zei ik en zegende in stilte de grote supermarkt op de hoek die op zon- en feestdagen geopend was. Mijn gedachten sloegen op hol. Een kalkoen ging ik maken, naar míjn oma’s recept, gevuld met uien, gedroogde vruchten en kastanjes. Hartig en zoet, dat zou het Syrische gezin niet onbekend voorkomen.
Oma
Nadat de twee waren vertrokken, begon ik snel mijn boodschappenlijstje samen te stellen. Ik voelde meer energie dan ooit, sinds maanden verheugde ik me er weer op om uitgebreid te koken, als het lukte zou ik zelfs nog een kerstboompje aanschaffen. Daar kon ik kleine cadeautjes voor de kinderen onder leggen, het huis gezellig maken. Olla kreeg een bot en ik zou haar flink laten uitrazen voordat mijn gasten kwamen, zodat ze lekker rustig in haar mandje zou gaan liggen. Ik wist niet eens hoe oud de andere kinderen waren, zou er een reiswiegje klaar moeten staan? Snoep zonder gelatine zoeken, daar werden immers varkensbotten in verwerkt en dat kon ik het gezin natuurlijk niet aandoen. Meisjesdingen, jongensdingen, en wat kocht ik voor de ouders?
Ik tilde Olla op en danste met haar in mijn armen door de kamer. Volgende week ging ik eten bij een leuke, nieuwe man, wie weet waar dat toe zou leiden. Maar eerst had ik al mijn aandacht nodig voor de nieuwe taak die me was overkomen en die, als ik eerlijk was, op mijn lijf geschreven was: oma worden! 2023 werd een schitterend jaar, dat voelde ik nu al.
