‘Heel blij was ik niet dat Marlijn zo veel deelde met de buitenwereld. Maar het schrijven deed haar goed’

“Vrienden van mij waren boos toen ze hoorden over de inhoud van het boek. ‘Ze hangt de vuile was buiten,’ zeiden ze. Ze zagen het als een aanklacht tegen mij. Maar ik heb dat nooit zo ervaren. Natuurlijk, sommige passages waren heftig. ­Sommige dingen wilde ik helemaal niet weten van mijn kind. Marlijn was niet alleen verslaafd aan drank en cocaïne, maar ook aan liefde. Ze ging vreselijk ver voor de aandacht van mannen, ook op seksueel gebied. Dat wil je helemaal niet lezen als moeder.”

“Daarbij spaarde ze haar jeugd niet. Ik vond het confronterend dat ze haar vader ­ophemelde, terwijl ik altijd zo goed als alleen voor de opvoeding van haar en haar twee broers heb ­gestaan. Mijn man was – zoals dat ging in die tijd – voornamelijk aan het werk. Ik had altijd zo mijn best gedaan en de credits gingen voor mijn gevoel naar hem, hoe lief hij als vader ook was.”

Was ik zo tekortgeschoten?

“Toen ik las dat Marlijn mij beschreef als een moeder zonder grenzen, structuur en eigenwaarde en dat zij vermoedelijk daardoor ook nooit heeft geleerd om voor zichzelf op te komen, moest ik écht even slikken. Ik had haar toch liefdevol opgevoed? Was ik als moeder dan zo tekortgeschoten? Voor mijn eigen moeder was ik nooit goed genoeg. Had ik mijn eigen dochter nu ook dat gevoel meegegeven? Natuurlijk weet ik dat je het als moeder nooit helemaal goed kunt doen, maar dit gaf mijn zelfvertrouwen een flinke knauw. Nu zou de hele ­wereld het ook lezen.”

Uitgaan, drank en vriendjes

“Marlijn was een pittig kind. Naar de buitenwereld toe lief en vrolijk, maar thuis kon ze heel boos worden en een grote mond geven. Vaak brak de hel los zodra ze thuiskwam van school of een vriendinnetje. Mijn man en ik hebben altijd ­gedacht: er is iets met haar. Maar ik kon er de ­vinger niet op leggen. Deskundigen die we raadpleegden ook niet. In die tijd was het nog niet ­bekend dat meisjes ook ADHD konden hebben of dat er zoiets bestond als overprikkeling. Dat Marlijn ADHD heeft is pas veel later vastgesteld. Marlijn liep in zeven sloten tegelijk.”

“Toen ze het huis uit ging, stortte ze zich vol overgave in het studentenleven met alles wat daarbij hoort: ­uitgaan, drank en vriendjes. Veel weet ik wel, maar een heleboel ook niet. Dus ik schrok enorm toen ik het manuscript van haar boek las. Of ik me schuldig voelde dat ik veel aspecten van haar leven niet heb gezien? Nee. Ik was misschien wat naïef – toen ze me vertelde dat ze verslaafd was aan cocaïne wist ik niet eens precies wat dat was – maar schuldig? Op een gegeven moment gaan kinderen het huis uit en moet je ze loslaten.”

Wat kon ik anders dan haar steunen?

“ Natuurlijk, echt heel blij was ik niet dat Marlijn haar leven, en daarbij ook onze rol als ouders, wilde delen met de buitenwereld. Maar het past bij haar. En ik kon zien dat het schrijven haar goed deed. Wat kon ik anders dan haar steunen? Vanaf het begin heb ik meegelezen. Er sprak ook veel warmte uit de verschillende passages. Ze uitte niet alleen kritiek, maar beschreef ook het liefdevolle nest waarin ze is opgegroeid. Hoe vaker ik meelas, hoe meer het wende. Dit was haar proces.”

“ Inmiddels is haar boek gelanceerd. Tijdens de boekpresentatie heb ik een speech gehouden. Er waren familieleden, goede vrienden en veel lotgenoten van Marlijn. ‘Sommige vrienden vinden dat het niet waar is wat je schrijft over je jeugd,’ zei ik. ‘Maar jíj hebt het zo ervaren, dus het is jóúw waarheid. Wie zijn wij om te bepalen wat jij moet voelen? We hebben allemaal een andere kijk op het leven.’Ik ben ontzettend trots op Marlijn. Het gaat zo goed met haar. Weet je, voor mijn kinderen ga ik door het vuur. En daarom sta ik vierkant achter haar.”

Meer info: Marlijnvanast.nl

Broderie blouse (Dea Kudibal), palazzobroek (Hoss Intropia), espadrilles (Michael Kors).