Hadewych Minis: ‘Als puber was ik écht brutaal tegen mijn moeder’

"Ik durf te beweren dat mijn moeder, Trudy Straus, nu op haar allergelukkigst is. Ik zie het aan haar, ze is in een happy place. Op haar 71ste ziet ze er absurd goed uit. Als je haar niet zou kennen, schat je haar 58. Ze heeft nooit iets laten doen, gebruikt geen dure wondercrèmes. Eet gewoon, doet niks overdrevens. Ze maakt veel fietstochten en wandelt vaak. Ze is heel erg haar zegeningen aan het tellen en in het nu aan het leven."

Mijn moeder geniet

"Haar kinderen en kleinkinderen zijn belangrijk voor haar en we bellen veel. Zo’n gesprek loopt als volgt: ‘Hoe gaat het, lieve mutti?’ ‘Goed, hoor. Net heerlijke asperges gemaakt, de kaarsjes aangestoken en morgen ga ik naar die ene tentoonstelling.’ Mijn moeder heeft geen partner. Als ik alleen thuis ben, steek ik echt niet de kaarsen aan. En koken? Koekoek, ik haal wel een salade in de supermarkt. Maar mijn moeder doet dat allemaal wel. Ze geniet. Van elke fietstocht, van elk theaterstuk en van de optredens met haar ensemble."

Ze was dromerig

"Ze werd geboren in 1946, als oudste in een gezin met vier kinderen, en groeide op in Roermond en Venlo. Haar vader was directeur van een middelbare school, haar moeder huisvrouw. Mijn moeder las veel en maakte heel graag muziek. Ze was wat dromerig. Mijn opa maakte zich daar zorgen over, zag liever dat ze met beide benen op de grond bleef. Daarom moest ze naar de kweekschool voordat ze conservatorium mocht doen."

[caption id="attachment_548687" align="alignleft" width="300"]

Met mij als baby, 1977[/caption]

Het creatieve was een taboe

"Uiteindelijk werd ze celliste/gambiste en gaf ze concerten en muzieklessen. Mijn vader, Jérôme, is fluitist. Ik groeide op in Maastricht. Er was heel veel muziek thuis. We werden meegenomen naar voorstellingen en concerten, wat ik als een grote rijkdom beschouw. Misschien als gevolg van haar eigen jeugd - waarin het creatieve niet echt werd aangemoedigd - mochten mijn broer en ik álles uitproberen. Met als gevolg dat ik op ballet, klavecimbel, vioolles en zangles zat. Toen ik naar de toneelschool wilde, vroeg oma: ‘Kun je het haar niet uit het hoofd praten?’ Maar ik mocht."

Scheiden is beter

"Als puber was ik pittig, echt brutaal. Ik had de ‘gave’ dat ik meteen wist wat mijn moeders zwakke plek was en die gebruikte ik dan ook. In die jaren was mijn moeder net gescheiden van mijn vader. Dat moet zwaar zijn geweest. Alleen zijn, niet op je allersterkst en dan zo’n puberdochter. Toch heeft de scheiding ons dichter bij elkaar gebracht. Er waren, ook vóór die tijd, niet veel ruzies thuis. Mijn ouders hebben het samen ook erg leuk gehad. Maar los van elkaar bleken ze betere versies van zichzelf te zijn."

Op de planken

Ik heb twee kleine kinderen, Salvador en Catalina. Mijn man, Tibor, is net als ik acteur. We zitten nu in de grootste hectiek van ons leven. Tibor heeft acteerprojecten, ik werk aan mijn solo. Begin november gaat mijn theatertour in première. Het schrijfproces voor zo’n tour is intens. Als ik klagend aan de lijn hang: ‘Waarom werk ik niet gewoon in een bloemenzaak, ik kan dit helemaal niet,’ antwoordt mijn moeder: ‘Jij kunt dit, je bent op de goede weg, heb alle vertrouwen’. Vervolgens komt ze van Maastricht naar Amsterdam en geeft mij daarmee de gelegenheid buitenshuis te repeteren. Bij thuiskomst zitten de kinderen gewassen en gestreken aan tafel te eten, mijn moeder met haar blije snuiterhoofd ernaast: ‘Hé, hoe was het? Ga lekker zitten. Wijntje?’ Je kunt je niet voorstellen hoe fijn dat voelt.

[caption id="attachment_548690" align="alignright" width="268"]

Kerst 1994 in Limburg[/caption]

Een moeder als coach

Doordat ik die solovoorstelling aan het maken ben, ben ik in mijn meest kwetsbare periode. Mijn moeder geeft me het vertrouwen dat ik het kan. Ze is trots, maar nog steeds kritisch. In de solo zit bijvoorbeeld een stuk waarin ik I’m a woman van Peggy Lee zing en dat laat overlopen in This is a man’s world van James Brown, mezelf begeleidend op basgitaar. Mijn moeder kan dan aangeven dat ze de groove te gek vindt, de overgang prachtig, maar dat ik de neiging heb de woorden in te slikken. ‘Let erop dat je verstaanbaar blijft,’ geeft ze me mee. Daar heb ik veel aan.

Liefde geven

Ik voel me gezegend met zo’n moeder en durf alleen maar te hopen dat ik net zo’n moeder ben voor míjn kinderen. Iets meer dan ik nu, heeft mijn moeder haar carrière opgeofferd om bij mijn broer en mij te zijn. Mijn broer kwam iets sneller dan verwacht, waardoor mijn moeder niet naar het buitenland kon gaan voor concerten. Ze maakte die keuze bewust, maar snapt heel goed dat ik juist een betere moeder ben doordát ik ook mijn eigen dingen doe. Vandaag bijvoorbeeld. Heb ik de hele dag gerepeteerd waardoor ik bij thuiskomst helemaal, met alle plezier, ‘in’ de kinderen kan duiken. Omdat ik, mede door mijn moeders steun, blijf groeien als mens en artiest kan ik thuis veel meer mijn liefde voor het leven overbrengen. En dat is zo’n cadeau.”

Tekst | Nicole Gabriëls

Fotografie | Privébeeld

Dit artikel verscheen eerder in Margriet 2018-41. Je kunt deze editie nabestellen via magazine.nl.

Artikelen van Margriet.nl ontvangen in je mailbox? Schrijf je in op margriet.nl/nieuwsbrief.