PREMIUM
Hadassah: ‘Had ik dit boek eerder gelezen, dan was ik milder naar mezelf geweest’
Soms lees je een boek waarin je jezelf zó herkent, dat je het niet meer kunt loslaten. Een boek om nooit meer te vergeten omdat het verhaal je aan het denken zette. Of omdat het je leven veranderde. Hadassah vertelt welk boek dat voor haar is.
Hadassah Vorm (65) over Surviving parental alienation - A journey of hope and healing van Amy J.L. Baker
“Dit boek kwam een jaar of twee geleden op mijn pad omdat het werd besproken in een Amerikaanse talkshow. Wat hierin wordt beschreven, heb ik zelf meegemaakt en ik heb nooit geweten dat er een woord voor is: oudervervreemding. Het is inmiddels 27 jaar geleden, maar dit boek heeft me laten inzien dat ik niet de enige ben die met dit onderwerp te maken heeft gehad. Dat het een methode is om de andere ouder te verwijderen uit het leven van je kinderen.”
“Ik ben opgegroeid bij de Jehova’s getuigen en binnen deze geloofsgemeenschap getrouwd. Zowel psychisch als fysiek was het geen veilig huwelijk. Toen onze tweelingzoons zeven waren, wilde ik weg. Ook uit de gemeenschap. Als ik dat deed, kreeg ik de kinderen niet mee. Na diep nadenken over de consequenties ben ik toch vertrokken en stond ik er helemaal alleen voor. Zonder huis, zonder geld en zonder mijn jongens. Ik was in de veronderstelling dat ik de kinderen weer zou zien als ik mijn leven op de rit had. Maar dat gebeurde niet. Mijn ex hertrouwde en verhuisde zonder me in te lichten naar de andere kant van het land. Ik heb mijn zoons toen een keer gesproken door naar hun school te bellen. Verder contact werd onmogelijk gemaakt. Er was geen co-ouderschap. Ik werd weggepoetst uit hun leven, hun mama bestond niet meer.”
Milder
“Schuldig heb ik me nooit gevoeld. Het was voor mij erop of eronder. Ik heb alle andere opties vanuit allerlei perspectieven, ook die van de kinderen, bekeken en wist dat als ik niet zou vertrekken, er iets ergs met mij zou gebeuren. Tot ik het boek Surviving parental alienation las, dacht ik dat ik de enige was die dit had meegemaakt en praatte ik er met niemand over. Ook omdat ik merkte dat anderen mij veroordeelden omdat ik, als moeder, was weggegaan. Dit boek heeft een stem gegeven aan wat ik heb meegemaakt. Het gaf me opluchting, wijsheid en inzicht dat het een patroon is: het systematisch kwaadspreken, de kinderen van mij weghouden en alleen aan zichzelf binden. Had ik dit boek eerder gelezen, dan was ik milder naar mezelf geweest. Milder over het idee dat het ‘mijn eigen schuld was’ dat ik dakloos, platzak en alleen was. Ook emotioneel was ik uitgecheckt uit hun leven, de situatie was zo uitzichtloos. Sinds twee jaar heb ik weer zeer goed contact met een van mijn zoons, hij is ook uit de gemeenschap gestapt en uitgesloten. Maar die verloren jaren krijg ik nooit meer terug.”
Dit artikel komt uit de Digitale Editie van Margriet. Benieuwd wat er nog meer in de Digitale Margriet staat? Klik hier.
