Gon de Wit (72): ‘Ik had altijd gezorgd, nu ben ik aan de beurt’
Omdat iedereen een bijzonder verhaal heeft, vertelt in deze rubriek een lezeres over haar leven. Deze keer: Gon de Wit (72) die in het geheim trouwde met Rien en op haar 46ste besloot dat ze genoeg had gewerkt.
Getrouwd met Rien (79) Kinderen (van Rien): Wim (58), getrouwd met Diana (51) Kleinkinderen: Yvonne (29) en Corine (25)
“Pas op voor de Bullebak,” riep mijn moeder altijd als ik te dicht bij het water kwam. Ze was doodsbang dat ik erin zou vallen. Toen ik anderhalf jaar oud was, verdronk mijn oudste zusje Lyda. Mijn moeder is daar nooit overheen gekomen. Na mij volgden rap op elkaar nog vijf kinderen. En elke week gingen we met het hele gezin in ganzenpas naar het kerkhof. Toen ik zeventien was, dacht mijn moeder dat ze in de overgang kwam. Maar ze was weer zwanger. Linda was ons nakomertje. Ik vond het prachtig, was altijd met Linda bezig. Veel mensen dachten dat ze mijn kind was. Ik ben gek op kinderen en had graag het kleuteronderwijs in gewild, maar na de mulo moest ik bijdragen aan de huishoudpot. Dat was heel normaal hoor, in die tijd. Ik heb er ook nooit onder geleden. Ons gezin was warm en knus. We woonden in Boskoop, waar mijn vader kruidenier was. Jaren later, toen de kinderen volwassen waren, kregen mijn ouders een poelierszaak in Katwijk. Toen zij verhuisden, bleef ik in Boskoop, waar ik werkte op het kantoor van een boomkwekerij. Zonder man, want ik kwam de ware maar niet tegen. Ik had het vreselijk druk met mijn baan en in het weekend deed ik de administratie bij mijn ouders. En waar nog tijd overbleef, speelde ik de gekke tante Gon voor mijn neefjes en nichtjes. Eigenlijk was ik er altijd voor iedereen. Ik was vrolijk en energiek en genoot van mijn leven. Zelfs een operatie aan mijn baarmoeder waarmee mijn kans op eigen kinderen verdween, kreeg me er niet onder. En toen belde Rien plotseling. Hij kende mij van mijn werk. Ik wist in eerste instantie niet zo goed wat te doen. Hij was weduwnaar en of ik daar nou op zat te wachten? Maar algauw bleek dat we veel gespreksstof hadden en van dezelfde dingen hielden. Mijn leven veranderde volledig. Ik werd ineens huiselijk. In 1984 zijn we getrouwd. Heel stilletjes. Met het huwelijk kreeg ik er ook twee zoons van Rien bij. Met John van negentien bouwde ik een hechte band op. Helaas moesten we vier jaar later afscheid van hem nemen toen bleek dat hij een hersentumor had. Het laatste halfjaar kreeg ik vrij om bij hem te kunnen zijn. Daarna wilde het met het werk niet echt meer vlotten. De zaak waar ik inmiddels 31 jaar werkte, was flink veranderd. Op mijn 46ste besloot ik te stoppen. Ik heb nooit meer naar ander werk gezocht. Vanaf mijn zeventiende had ik onafgebroken voor mensen gezorgd. Nu was ik aan de beurt. Samen met Rien onderneem ik van alles: fietsen, wandelen en fotograferen bij rodeloperbijeenkomsten, de hobby van Rien. Voorheen durfde hij nooit heel dichtbij te komen. Maar sinds ik hem aanspoor, maakt hij de prachtigste platen. Zorg ik toch nog een beetje…”
1984 “Samen met Rien voor het gemeentehuis van Boskoop. We waren net getrouwd, heel stilletjes. Direct na het huwelijk gingen we naar het eiland Wight. Een dag later stuurden we iedereen een kaart met de tekst: Getrouwd - Ben je ons kwijt, we zitten op Wight.”
Ook in Dit ben ik?
Ben je 40+ en wil je in Margriet over je leven vertellen? Stuur een mail naar redactie@margriet.nl o.v.v. ‘Dit ben ik’ en doe er flink wat leuke foto’s bij van vroeger en nu.
Tekst: Irma Puma
Foto's: Ester Gebuis en privébezit
Artikelen van Margriet.nl ontvangen in je mailbox? Schrijf je in op Margriet.nl/nieuwsbrief
