Esther Verhoef: ‘Het wordt pas interessant als het een beetje schuurt’

In haar schrijfhuisje in hartje Den Bosch stuiten we vrijwel meteen op een probleem. Esthers nieuwste boek Alter Ego is - daar zijn we het roerend over eens – waarschijnlijk haar beste tot nu toe, dat is de moeilijkheid niet. Maar hoe praat je inhoudelijk over deze thriller zonder één of meer geheimen prijs te geven? Dat gaat dus niet. Al kan er in grove lijnen best iets over Alter Ego worden verteld. Het verhaal is geschreven vanuit het perspectief van Lynn, de veel jongere tweede echtgenote van de Limburgse sterrenkok Camiel, die voor haar zijn eerste vrouw Christine heeft verlaten. Met Christine heeft hij drie kinderen gekregen en samen hebben ze zijn toprestaurant opgebouwd. Lynn heeft niet alleen te maken met de enorme druk van Camiels sterrenstatus, maar ook met de uitbreiding van zijn bedrijf waar zij de pr voor verzorgt. Daarnaast vent Christine haar rol van de aanmatigende, superieure ex nogal nadrukkelijk uit en zorgen de vreemde manoeuvres van Lynns minnaar Laurens ook voor hoogspanning. Wie het luxe bestaan van Camiel en Lynn steeds meer ondermijnt en uiteindelijk op z’n grondvesten doet schudden, blijft tot het verrassende einde in het duister gehuld. Complicaties te over dus in deze niet-weg-te-leggen thriller. Terwijl ze koffie, thee en chocolade op tafel zet, vertelt Esther hoe het idee rond de chef-kok/eigenaar van een restaurant met twee Michelinsterren is ontstaan. “Ik had weer zin in een boek waarin – à la Rendez-vous uit 2006 – een buitenechtelijke verhouding een rol speelt. Ook wilde ik een lekkere complexe man met een donker randje ten tonele laten verschijnen. Dat werd Laurens. Daarnaast kan de lezer zich wentelen in de super-de-luxe sfeer van een toprestaurant met bijbehorende villa, voor mij ook een fijne wereld om al schrijvende in te kunnen verdwijnen. In Nederland kom ik weleens in zulke restaurants, en we hebben vrienden met horecabedrijven naar wie ik goed heb geluisterd voor het boek. Maar als Berry en ik bijvoorbeeld in Frankrijk zijn, gaan we meestal naar redelijk basic restaurantjes, dat vind ik vaak net zo leuk en lekker. Maar zo’n toprestaurant met alle stress en de hoge eisen die aan de sterrenchef worden gesteld is heerlijk om in een thriller te verwerken.”

Er zitten weer de nodige discutabele types in Alter Ego. Heb je eigenlijk zelf een donkere kijk op mensen of valt het mee?

“Ik zou het meer een redelijk realistische kijk willen noemen. De donkere onderstroom is natuurlijk wel interessanter om over te schrijven; acteurs vinden het ook vaak veel leuker om de bad guy te spelen dan de goedzak. Het wordt pas interessant als het een beetje schuurt.”

Je bent enorm succesvol als schrijver. Legt dat ook een druk op je?

“Helemaal niet. Ik voel me vooral gezegend omdat ik dankzij mijn lezers boek na boek kan blijven schrijven, en omdat ik ermee in mijn levensonderhoud kan voorzien. Ik ben gewoon heel gedreven, ik sta altijd aan en ben dol op mijn werk. Een middag netflixen of gamen kan ik absoluut niet. Mijn kinderen kunnen dat wel, die zijn veel relaxter dan ik. Ze hebben in hun puberteit ook weleens geroepen: ‘Ik ben niet zoals jij!’ Met schrijven hebben ze zelf niks, ze hebben allemaal hun eigen spoor gevolgd en zijn inmiddels uitgevlogen.”

En toen bleven Berry en jij achter met een leeg nest.

“En ik vond het saai! Dat had ik niet van mezelf verwacht. Ik dacht dat ik het juist fijn zou vinden om de koelkast open te doen en te zien dat de dingen die je hebt gekocht er nog gewoon staan. Maar ik miste de reuring, de energie van jonge mensen die met hun vrienden en vriendinnen de hele wereld mee naar binnen nemen. De discussies over van alles en nog wat. Maar het went. Onze zoon van 28 is in Brabant gebleven, de jongste van 23 studeert nog en komt vrijwel elk weekend thuis en onze dochter van 24 jaar woont in het buitenland. Haar zie ik drie, vier keer per jaar en we videobellen elke week langdurig. Mijn zorgdrang kan ik gelukkig nog wel aan onze honden kwijt. Naast Mel, onze oude galgo – een Spaanse windhond- hebben we nu ook een Spaanse fox – Bodeguero – geadopteerd. Saar, een ontzettend leuk hondje, is net als Mel een rescue. Ze gaan ook altijd gezellig mee op reis.”

Over reizen gesproken: afgelopen zomer verscheen Op de bonnefooi naar Frankrijk, een vrolijk boek over jullie avonturen met een oude, gebutste camperbus. Waar kwam dat opeens vandaan?

“Onze oudste dochter was in de coronatijd even terug bij ons op het honk. Haar plan was om als digital nomad in een oude bus rond te gaan trekken. Dat doen jongeren tegenwoordig veel; meer dan een laptop en wifi heb je niet nodig om overal ter wereld te kunnen werken. Berry zei: ‘Laten we er een project van maken.’ Hij heeft toen een grote, oude bus gekocht; echt een werkpaard met een goede motor, maar wel behoorlijk gedeukt en met een roestplek hier en daar. Die hebben ze met z’n tweeën helemaal opgeknapt en zelfvoorzienend gemaakt, compleet met zonnepanelen. Onze dochter is heel technisch en Berry is superhandig, dus dat ging heel goed samen. Enfin, dochter ging uiteindelijk op pad als digital nomad, maar lang heeft het niet geduurd. Ze vond het alleen reizen heel leuk, maar ook een stuk duurder dan verwacht en door de coronamaatregelen aan de grenzen te stressvol. Dus daar stond de bus weer. Zelf heb ik nooit iets met kamperen, campers en caravans gehad. In 2020 deed ik mee aan het televisieprogramma Verborgen verleden, waarin werd ontdekt dat mijn voorvaderen al rondtrekkend, koopwaar aan de man brachten om in hun levensonderhoud te voorzien. Maar ‘vreemdelingen’ waren ook in die tijd lang niet overal welkom, dus zal het geen veilig bestaan zijn geweest. Mogelijk zit mijn hang naar het comfort en de veiligheid van een vast huis door die familiegeschiedenis in mijn bloed. Maar Berry wilde er juist graag met de bus op uit, dus oké, ik ging mee. Het was ook wel een welkome vlucht na die hele coronatijd; even niet thuis hoeven zijn, weg uit de cocon waarin we met z’n allen noodgedwongen hadden moeten verblijven. Op naar Frankrijk waar we al bijna twintig jaar een huis hebben. Normaal gesproken jakkerden we met onze oeroude Volvo over de snelweg, maar nu koersten we heel rustig via allerlei B-weggetjes op ons doel af. Wat een ontdekking om gewoon van de reis zélf te genieten! De schattige dorpjes, de mooie afwisselende natuur en de vele leuke en lieve mensen die je tijdens zo’n reis tegenkomt. Dat die er ook zijn, vergeet je in deze moeilijke tijd weleens. Dat over de snelweg jakkeren komt denk ik omdat ik mijn leven lang heel resultaat- en doelgericht ben geweest. In één rechte lijn van A naar B! De reistijd tussen Noord-Brabant en de Dordogne beschouwde ik als verloren tijd. Nu sta ik daar heel anders in. Het zal er ook mee te maken hebben dat je op deze leeftijd wat meer rust kunt nemen en de tijd hebt om te reflecteren. Dat lukt niet als je nog volop in de kinderen zit. Het moment was daar. En natuurlijk nam ik de laptop mee om erover te schrijven.”

Kun jij ook gewoon eens niks doen?

“Ik heb geen idee! Ik vind het gewoon heel lekker om aan een boek te werken. Op de bonnefooi door Frankrijk was heerlijk om te schrijven omdat het luchtig is en feelgood. Niet alleen voor de lezer, maar ook voor mij, zeker na de donkere sfeer van thrillers. Een andere reden om zo’n boek te schrijven is de wereld die zo bedreigend is geworden. Dat beïnvloedt mij enorm. Ik ontwijk het nieuws zo veel mogelijk omdat ik er bang van word. Het zou toch ontzettend fijn zijn als journaals de verplichting krijgen om bijvoorbeeld twintig procent van hun zendtijd in te ruimen voor leuk, positief nieuws? Dat is er ook, maar daar hoor je veel te weinig over. Door weg te gaan, kon ik letterlijk afstand nemen. Dat beviel zo goed dat Berry en ik de afgelopen twee maanden in een huis op een Spaanse berg hebben gebivakkeerd. Ook daar zijn we met de bus heel rustig naartoe gereden. Van die trip wil ik ook een ‘bonnefooi-boek’ maken.”

Vormt zich in je hoofd ook alweer een idee voor een nieuwe thriller?

(knikt) “Het begin zal gaan over iets wat ik vorig jaar heb meegemaakt. In Frankrijk kreeg ik vanuit het niets extreme, ondraaglijke buikpijn. Zó heftig, dat ik tegen Berry zei: ‘Rijd me alsjeblieft naar het ziekenhuis.’ Ik wist dat er echt iets aan de hand moest zijn. Wat ik daar in dat Franse ziekenhuis op de Eerste Hulp heb meegemaakt was in een woord shocking. Berry mocht door coronagevaar niet bij me blijven, dus lag ik daar met vijftien andere spoedgevallen urenlang op hulp te wachten. Ik zag hoe een van hen overleed. Na onderzoek en weer urenlang wachten – gewoon op een gang – werd ik met zware pijnstillende medicatie weggestuurd. Eenmaal terug in Nederland wierp de medisch specialist één blik op me en besloot me nog diezelfde dag te opereren. Het was zo’n heftige ervaring dat ik traumatherapie nodig heb gehad. Ik heb van Franse vrienden begrepen dat het er niet overal in de Dordogne zo aan toe gaat. Maar goed, deze negatieve ervaring ga ik ombuigen naar iets positiefs: de volgende thriller.”

Je moeder heeft een keer tegen je gezegd: ‘Esther, ontspan wat meer, geniet wat meer van het leven.’ Een goed advies lijkt mij.

“Ik doe het inmiddels wel wat rustiger aan hoor. De grote workaholic, die – zonder overdrijving – van ’s ochtends negen tot ’s nachts drie uur aan het werk was, is verleden tijd. Zo fanatiek ben ik niet meer, al heb ik nog steeds aan vijf uur slaap genoeg. Ik heb zelfs een nieuwe hobby opgepakt: boetseren. Een bezigheid waarbij ik mijn hoofd niet hoef te gebruiken, want ik doe het puur op intuïtie, op gevoel.” Ze laat foto’s van haar werk zien. Wie een kromgetrokken vaasje of een half ingestorte schaal verwacht komt bedrogen uit. Esthers keramiek ziet er verre van amateuristisch uit, haar creaties zijn eerder indrukwekkend mooi. “Het ontspant mij enorm en het geeft ook voldoening. Lekker met je handen in de klei te zitten, het is dat aardse dat zo ontspannend is.” Ze lacht. “Maar ja, ik ben ook al 54, hè. En dit is volgens mij echt zo’n 50+-vrouwending.”

Alter Ego van Esther Verhoef is een uitgave van Prometheus en kost € 22,99. De gebonden, gelimiteerde en gesigneerde versie kost € 29,99.

Dit artikel komt uit het Digitale Magazine van Margriet. Benieuwd wat er nog meer in staat? Klik hier.