Een vrachtwagen rijdt de parkeerplaats op, met een bestelling voor Sanne

“Van je tramontane. Wat een fijne uitdrukking is dat toch. Zullen we iets lekkers inschenken? Ik bel Daniël wel even dat hij hierheen komt met iets lekkers. Dat hebben we wel verdiend,” vindt Schaapje. “Bestel maar pizza,” vindt Abel. “Ik heb wel zin in iets stevigs.” “Topidee,” zegt Daan.

Een biertje voor Jaap

Ze gaan allemaal naar het huis van Sanne, waar iedereen de tafel begint te dekken, wijnflessen openmaakt en elkaar over rug en armen aait. Jaap krijgt zelfs een welgemeende aai over zijn bol van Daan. En een biertje, dat hij in een paar gulzige slokken achterover slaat. “Sorry dat ik me zo aanstelde,” zegt hij tegen iedereen. En hij kijkt Sanne aan met zó’n lieve, trouwe blik, dat ze smelt.

“Het voelde helemaal niet of je je aanstelde. Ik heb het idee dat er bij jou iets zit. En nu kwam er ineens iets boven borrelen.”

“Dat heb ik ook al een paar keer gezegd, Jaap,” valt Anna bij. “Tijdens ons huwelijk is hij twee keer echt in de war geraakt. Zó erg, dat het leek op een paniekaanval.” Jaap gooit twee armen in de lucht en zegt: “Heb ik nu twee bezorgde moeders? In plaats van een lieve ex en een spannende relatie? Meiden! Ik heb zelf geen idee wat er is! Het werd me gewoon teveel!”

Onder hypnose

Daniël arriveert met een zak vol zelfgebakken kaaskoekjes. Hij wordt met gejuich begroet. “De pizza wordt zo bezorgd. Mijn Schaapje en ik trakteren!” Het gejuich wordt nog luider. Schaap zegt nog even tegen Jaap: “Kom maar eens langs. Dan breng ik je onder hypnose. Dan zien we snel genoeg wat er aan de hand is.”

“Dat lijkt me nou drie keer niks,” zegt Jaap lachend. Anna haalt haar schouders op en zegt tegen Sanne: “Eigenwijs. Dat is-ie. Nou ja, dat heb je al ontdekt!”

Twee rustige weken

Die avond laten Sanne en Jaap samen Saar uit. De lucht is helder, er zijn zó veel sterren te zien, dat ze even ademloos op de dijk omhoog staan te kijken. “Hoe voel je je?” vraagt Sanne. “Sssst,” zegt Jaap. Dus zwijgt Sanne. Ze geniet van de onbezorgde dagen en er verstrijken twee weken zonder noemenswaardige gebeurtenissen. Daardoor lijkt alles wat Debby heeft uitgehaald met haar verdachtmakingen over een hennepplantage naar de achtergrond te verdwijnen.

Een vrachtwagen

Tot er op een ochtend een vrachtwagen de parkeerplaats op rijdt. Ze ziet hem arriveren vanuit de ingang van De Roos en de Koekoek, waar ze net de ruiten lapt. “Hebben jullie iets besteld, jongens?” roept ze naar binnen. Maar nee. De jongens verwachten geen levering van wat dan ook. Er springt een chauffeur uit de cabine met een vrachtbrief.

“Meneer of mevrouw Van den Broek?” “Dat ben ik!” Ze steekt er haar vinger bij op. “Twee pallets.” De chauffeur loopt naar achteren en laat de laadklep zakken. “Twee pallets met wat?” vraagt Sanne.

'Ik heb niks besteld'

“Geen idee,” zegt de chauffeur. Hij kijkt op de vrachtbrief en laat hem dan aan Sanne zien. Die kan er ook nauwelijks iets uit opmaken, behalve het gewicht en een aantal: 500 stuks. Maar 500 stuks van wat? ‘Rekening in de mail’, leest ze. “Er schijnt iets in mijn mail te zitten. Laad nog maar niks uit,” zegt ze. “Wil je koffie? Dan check ik dit eerst.”

“Graag,” zegt de man. Daan geeft hem appeltaart en koffie. Sanne checkt haar mail op haar telefoon. Ze ziet al snel welke mail ze moet hebben. Het is een rekening van een textielfabriek in Turkije voor 500 gewatteerde damesjacks. In de maten S, M en L. “Diverse kleuren. Met zilverkleurige ritsen. Grote genade,” mompelt Sanne, al lezend.

Retour afzender

Uiteindelijk gaat de chauffeur een halfuur later weer op pad met op de pallets adresstickers met daarop: ‘Retour Afzender’. Sanne heeft het bedrijf gemaild en toegezegd een kopie te sturen van het aangifteformulier, want ze heeft al een afspraak bij het politiebureau om aangifte te doen van identiteitsfraude. En ze is er doodziek van. In een opwelling belt ze het telefoonnummer van Debby. Wie weet neemt ze op.

Volgende week: Debby neemt op en het gesprek neemt een nogal onverwachte wending.